หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 351

เดินไปด้วยพลางตะโกนไปด้วย ทำให้มีขอทานน้อยรุมล้อมเข้ามามากมาย

นายหญิงใหญ่รีบให้คนแจกเงินให้กับเจ้าหน้าที่ที่มาแจ้งข่าว

นี่เป็นธรรมเนียมเดิม

เจ้าหน้าที่จับซองอั่งเปา ใบหน้ามีความยินดีปรากฏขึ้น

“ท่านบรรพบุรุษปกป้องคุ้มครอง บรรพบุรุษปกป้องคุ้มครอง หลานชายข้าสอบติดเจี้ยหยวน!” นายหญิงใหญ่ร้องไห้ด้วยความดีใจ

“สวรรค์ สมแล้วที่เจียวเจียวเป็นคนมีบุญ ถึงกับคลอดเจี้ยหยวนให้จวนโหวตั้งหนึ่งคน”

แววตาเผยซื่อยิ้มแย้ม รู้สึกภูมิใจอย่างยิ่ง

“โชคดีที่ไล่สวี่ซื่อออกจากจวนแล้ว ไม่อย่างนั้นจวนโหวจะมีวาสนาเช่นนี้ได้อย่างไร” นายหญิงใหญ่จับมือของเผยซื่อเอาไว้ ดูสนิทชิดเชื้อกันเหลือเกิน

ทั่วทั้งจวนโหวเต็มไปด้วยความชื่นมื่น

“คุณชายลู่ล่ะ?” เจ้าหน้าที่เอ่ยถาม

“เขายังไม่กลับจวนเลย...”

เจ้าหน้าที่ครุ่นคิด อีกเดี๋ยวพวกเขายังต้องไปแจ้งข่าวดีที่อื่น จึงเอ่ยขึ้น

“ยินดีกับคุณชายลู่เยี่ยนซูแห่งจวนโหว ที่สอบได้อันดับหนึ่งระดับมณฑล สอบได้ตำแหน่งเจี้ยหยวน”

เจ้าหน้าที่ที่มาแจ้งข่าวตะโกนเสียงดัง

ทว่าเมื่อพูดเสร็จ...

เสียงโหวกเหวกครึกครื้น คล้ายถูกหยุดเอาไว้ ทุกคนล้วนมองเขาด้วยความตะลึง

ชั่วขณะนั้นนายหญิงใหญ่เหมือนได้ยินชื่อของลู่เยี่ยนซู จึงรีบคว้ามือเจ้าหน้าที่ไว้

“เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าว่าใครเป็นเจี้ยหยวน?”

ทั่วทั้งจวนโหว เงียบสงัดจนพิลึก

ล้วนแต่มองดูเรื่องเหลวไหลที่เกิดขึ้น

สาวใช้ที่โปรยเงินมงคลอยู่หน้าจวน แข็งทื่อไปทั้งตัว สีหน้าซีดเซียว

หน้าจวนจงหย่งโหวเป็นผืนสีแดง สีแดงของดอกไม้ไฟ สีแดงของประทัด ถูกจุดจนกระจายไปทั่ว

“เจ้า เจ้าว่าใครคือเจี้ยหยวน? เจ้าพูดอีกครั้งสิ!” หัวใจเผยซื่อสั่นสะท้าน แล้วรีบเอ่ยถาม

ตัวนางสั่นอย่างรุนแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่

“จิ่งไหวของข้าล่ะ? จิ่งไหวของข้าล่ะ?” นางจับเจ้าหน้าที่ไว้แน่น

เจ้าหน้าที่กระชากแขนเสื้อกลับมา

“ฮูหยินท่านโหว พวกเรามาแจ้งแค่สามอันดับแรก ซึ่งไม่มีชื่อของคุณชายลู่จิ่งไหว”

เจ้าหน้าที่เกาหัวอย่างกระอักกระอ่วน เพราะไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้มาก่อน

แจ้งข่าวดีแจ้งผิดที่ หนำซ้ำอีกฝ่ายยังฉลองกันยกใหญ่

แค่คิดก็อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว

เจ้าหน้าที่จึงรีบคืนอั่งเปาให้เผยซื่อ

“ฮูหยิน นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มาผิดที่นะ พวกท่านลากข้าเข้ามาต่างหาก” เจ้าหน้าที่เองก็นึกไม่ถึง ว่าจะกลายเป็นเรื่องน่าขายหน้าขนาดนี้

“เร็วเข้า เร็วเข้า ตามข้าไปจวนตระกูลลู่” เติงตีเหลือบมองจวนโหว ในดวงตามีแววยิ้มเย้ย

“เจ้าก็ไม่ได้มาผิดที่หรอก เดิมทีคุณชายของข้าก็อยู่ในจวนโหว แต่น่าเสียดาย...คนบางคนไม่รู้จักคุณค่า ขับออกจากจวนไปแล้วล่ะ” เติงจือถนัดเรื่องซ้ำเติมทับถมนัก เมื่อสบโอกาสจึงใส่ไม่ยั้ง