หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 355

“เจาเจา ออกไปกัน...พวกเราต้องให้เผยซื่อทำตามสัญญา!”

แววตาของสวี่ซื่อทอแสงเป็นประกาย

ผีซ้ำด้ำพลอย ซ้ำเติมทับถม สะใจจริงเชียว!

คนกลุ่มหนึ่งจึงเดินทางไปจวนจงหย่งโหวอย่างยิ่งใหญ่

เมื่อผู้คนเห็นผู้ที่นำหน้าคือสวี่ฮูหยิน ต่างเอ่ยถาม

“สวี่ฮูหยิน จะไปทางใดหรือ?”

ข้างกันมีคนเอ่ยเสียงดัง

“ข้ารู้ ข้ารู้ ครั้งที่แล้วจงหย่งโหวฮูหยินกับสวี่ฮูหยินเดิมพันกัน ใครแพ้ต้องถูกลงโทษ”

“ตอนนี้ จึงต้องไปหาจงหย่งโหวฮูหยิน เพื่อให้อีกฝ่ายทำตามสัญญาแน่นอน”

“เร็ว เร็ว พวกเรา ไปดูเรื่องสนุกกัน”

จากหนึ่งบอกสิบ จากสิบบอกร้อย ทันใดนั้นเรื่องก็ฮือฮาขึ้นมา

ทุกคนต่างร้องตะโกนว่าจะไปจวนจงหย่งโหว

ก่อนหน้าสวี่ซื่อดูแลจวนโหวอย่างเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้เมื่อออกจากจวนโหว กลับทำให้ใบหน้าผุดผ่อง สวยงามอ่อนเยาว์อย่างเห็นได้ชัด

สวี่ซื่อพาทุกคนยืนอยู่หน้าจวนโหว

เติงจือก้าวเข้าไปเคาะประตู

“มาแล้ว มาแล้ว...” บ่าวเฝ้าประตูรีบมาเปิดประตูทันที

“ฮูหยิน!” บ่าวเฝ้าประตูดีใจ รีบทำความเคารพอีกฝ่าย

“รีบลุกขึ้นเถอะ ตอนนี้ข้าไม่ใช่ฮูหยินแล้ว รีบไปบอกให้ฮูหยินของเจ้าออกมา แล้วถามนาง ยังจำเรื่องเดิมพันที่วัดฮู่กั๋วได้หรือไม่?” สวี่ซื่อเม้มปากหัวเราะเสียงเบา

บ่าวทำหน้าเสีย ตั้งแต่สวี่ซื่อถูกขับออกจากจวน ชีวิตในจวนโหวย่ำแย่ลงทุกวัน

(ฮึ เกรงว่านางคงจะแกล้งป่วย หากมีหมอหลวงมาด้วยคงดี)

สวี่ซื่อโบกมือ ด้านหลังมีหมอหลวงก้าวออกมา

(ว๊าว ท่านแม่องอาจ ท่านแม่ร้ายกาจ...)

(คราวนี้เผยซื่อหนีไม่รอดแน่...)

ลู่เจาเจาทำท่าพร้อมรอดูเรื่องสนุก

ขณะนี้ภายในจวนจงหย่งโหว

เห็นเพียงกลุ่มคนมากมายยืนอยู่ด้านนอก ทำให้เผยซื่อตกใจจนตากระตุก

“เผยฮูหยิน รีบออกมาทำตามสัญญาเถอะ เดิมทีข้านึกว่าเผยฮูหยินจะทำตัวเป็นเต่าหัวหดเสียแล้ว” สวี่ซื่อเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะ

เมื่อทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ทุกคนถึงกับตะลึงเมื่อพบว่า...

สวี่ซื่อดูงดงามกว่าเผยซื่อ

เดิมทีรูปโฉมที่เผยซื่อได้ใจ ตอนนี้ตรากตรำจนเริ่มหม่นเหลือง แม้จะผัดแป้งอย่างหนาก็ไม่อาจปกปิดความเหนื่อยล้า

แม้แต่ประกายในดวงตาก็ดับมอดไปแล้ว

“จงหย่งโหวตาบอดไปแล้วหรือ เมียเอกที่ดีเช่นนี้กลับหย่าร้าง ตาต่ำยิ่งนัก”

“ใครว่าสวี่ซื่อแก่เป็นยายเพิ้ง? ทั้งที่ดูงดงามกว่าอนุด้วยซ้ำ”

เผยซื่อเองก็พบว่า ความงามของตนถูกสวี่ซื่อกดลงไป ในแววตาจึงเต็มไปด้วยความริษยา

เดิมทีนางนึกว่าจวนโหวคือขุมทรัพย์ จึงสู้ตายเพื่อให้ได้เข้ามา

แต่ตอนนี้ถึงได้พบว่ามีเพียงชื่อและเปลือกเท่านั้น

เมื่อสวี่ซื่อจากไป แม้แต่จะประคองค่าใช้จ่ายในจวนโหวให้พ้นไปแต่ละวันยังลำบาก