หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 361

แต่เมื่อมาคิดดู นางยอมเป็นชู้ตั้งสิบแปดปี คิดว่าเดิมทีก็ไม่น่าจะมียางอายมากนัก

“ยอดเยี่ยม ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก ละครฉากเด็ดนี้ ต่อกันเป็นห่วงยาวเชียว”

“ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก...” อวี้ซูส่ายหน้า

โชคดีที่ฮูหยินหลุดพ้นมาได้ ตอนนี้ก็แค่รอให้คนในจวนจงหย่งโหวกัดกันก็พอ

ไม่รู้ว่าเมื่อชายโฉดอย่างลู่หย่วนเจ๋อรู้ความจริง จะโมโหขนาดไหน

ฮ่าฮ่า ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เป็นลูกของคนอื่น !

ไม่กล้าคิดจริงๆ แค่คิดก็อยากหัวเราะออกมาดังๆ

“ไปไปไป วันนี้มาไม่เสียเที่ยว” ลู่เจาเจาปัดก้นน้อยๆ

ลู่เจาเจารู้จักโครงสร้างของจวนโหวดี จึงพาอวี้ซูหลบหลีกการป้องกันได้ทั้งหมด แล้วมายืนอยู่...

หน้าห้องครัว !

ตาอวี้ซุกระตุก แล้วมองดูนางปีนเข้าไปในห้องครัว แล้วไปคว้าปอเปี๊ยะทอดที่เหลือจากตอนเย็น

กินไปด้วยพลางบ่นไปด้วย

“ยากจนเสียจริง...น่องไก่ก็ไม่มี”

รู้ว่าเผยซื่อไม่ได้ร่ำรวย แต่ไม่คิดว่าจะจนขนาดนี้

หลังจากกินปอเปี๊ยะเสร็จ จึงได้มาถึงหน้าห้องลู่จิ่งเหยา

ยังไม่ทันเข้าด้านใน พลันได้ยินเสียงด่าทอที่น่าขนลุกดังขึ้นเป็นระยะ ทั้งที่เป็นแค่เด็กน้อยไร้เดียงสา แต่กลับมีความโหดเหี้ยมที่ไม่เหมือนเด็กน้อย

มีความขัดแย้งกันอย่างรุนแรง

“ลู่เจาเจา ทำไมเจ้ายังไม่ตาย? !”

“ทำไมยังไม่ตายๆไปซะ!”

“หากเจ้าตาย ทุกสิ่งจะกลายเป็นของข้า! เจ้าเป็นแค่คนที่นี่ จะมาชนะข้าได้อย่างไร!”

“เพราะอะไร เพราะอะไรแม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยเจ้า? ฮ่องเต้ตาบอดไปแล้วหรือ? ถึงได้รับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรม?”

“ข้าข้ามเวลามาได้ ข้าต่างหากที่เป็นหญิงผู้มีบุญญาธิการ ข้าต่างหาก!”

นางก็เคาะประตูอย่างผู้รากมากดี

กระทั่งลู่จิ่งเหยาบอกว่าเข้ามา นางถึงเปิดประตูเข้าไป

วินาทีที่เปิดประตูเข้าไป อวี้ซูคุมตัวลู่จิ่งเหยาที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะอย่างง่ายดาย

ผลั่ก...

ตุ๊กตาผ้าในมือลู่จิ่งเหยาตกลงพื้น

ลู่เจาเจาเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม แล้วเก็บตุ๊กตาผ้าบนพื้น ตุ๊กตาผ้าสวมชุดสีแดง ดวงตาถูกควัก ลิ้นถูกตัด ใบหน้าถูกเข็มทิ่มเต็มไปหมด ดูแล้วน่ากลัวไม่น้อย

ลู่เจาเจาพลิกตุ๊กตา พลว่าด้านหลังตุ๊กตาคือชะตาวันเกิดของตัวนางเอง

นางกับลูจิ่งเหยาเกิดห่างกันครึ่งชั่วยาม

“เจ้า พวกเจ้าเข้ามาได้อย่างไร!” ลู่จิ่งเหยาตกใจจนหน้าถอดสี

กำลังจะแหกปากร้อง พลันถูกอวี้ซูปิดปากทันที