หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 370

แล้วยังมีจงหย่งโหวที่ร้องไห้กลับบ้าน

“ท่านแม่ ท่านแม่...ชาตินี้ท่านยังไม่ได้เสวยสุขเลย เหตุใดจึงด่วนจากไปเช่นนี้...” ลู่หย่วนเจ๋อยังไม่ทันเข้าบ้าน ก็ร้องไห้เสียงดัง

บ่าวเฝ้าประตูได้ยินความเคลื่อนไหว เห็นว่าด้านนอกเต็มไปด้วยผู้คน ตกใจจนหน้าขาวซีด

“ท่าน...ท่านโหว ทำไม...” บ่าวเฝ้าประตูนึกถึงเหตุการณ์ภายในจวน ทำให้ตัวสั่นสะท้าน

ลู่หย่วนเจ๋อไม่สังเกตเห็นสีหน้าที่ขาวซีดของบ่าวเฝ้าประตู ได้แต่เดินโงนเงนเข้าไปในจวน

ผู้คนที่มาไว้อาลัยทำความเคารพองค์หญิงเจาหยาง จากนั้นเข้าไปด้านในเช่นกัน

เมื่อเปิดประตูหอเต๋อซั่นเข้าไป

“ท่านแม่ ท่านจาก...” เสียงร้องไห้ของลู่หย่วนเจ๋อหยุดชะงักทันที

แล้วยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตู

“โลงศพมาถึงแล้ว โปรดหลีกทางด้วย”

พวกเด็กหนุ่มที่ยกโลงศพชนประตูเรือนเข้าไปทันที

แบกโลงศพที่ใหญ่หนาเข้าไปในหอเต๋อซั่น

“ขอถามหน่อยฮูหยินใหญ่แห่งจวนโหวอยู่ที่ใดหรือ? ต้องรีบนำใส่โลงถึงจะดี” เด็กหนุ่มปาดเหงื่อ แล้วเอ่ยถามหญิงชราตรงหน้า

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หญิงชราชี้หน้าเขาตัวสั่น ผ่านไปครึ่งค่อนวันก็ยังพูดไม่ออก

บ่าวในจวนพากันตะลึงแล้วมองดูเรื่องเหลวไหลที่เกิดขึ้น

“ท่านแม่ ท่ายังไม่ตายหรือ?” น้ำเสียงของลู่หย่วนเจ๋อเล็กแหลม

สถานการณ์เช่นนี้ สู้ฮูหยินใหญ่...

ตายเสียดีกว่า

ฮูหยินใหญ่เห็นกลุ่มคนมากมายตรงหน้า ซ้ำในมือยังถือสิ่งที่จะนำมาไว้อาลัย ทันใดนั้นจึงหายใจหอบ จนเกือบตายไปแล้วจริงๆ

“ตอนเช้า เผยฮูหยินมาที่บ้าน บอกว่าท่านตายแล้ว ให้เจาเจามาที่นี่ไม่ใช่หรือ?” ลู่เจาเจาเอ่ยเสียงอ้อแอ้

“เงินอั่งเปาของเจาเจา นำไปซื้อโลงศพอันใหญ่ให้ท่านย่าแล้ว”

“เจาเจาเป็นเด็กที่กตัญญูที่สุดเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ?” ลู่เจาเจาตบหน้าอกตัวเอง พร้อมทำท่าภูมิใจ

ลู่หย่วนเจ๋อจะไม่เข้าใจแม่ตัวเองได้อย่างไร เมื่อเห็นนางพูดจาอ้ำอึ้ง ก็รู้ว่ามีพิรุธ

เขากัดฟันแล้วพูดออกไป

“ท่านแม่อายุมากแล้ว ช่วงนี้จึงเลอะเลือนไปบ้าง ขออภัยที่ทำให้ทุกคนเสียเที่ยว พรุ่งนี้หย่วนเจ๋อจะไปขอโทษด้วยตัวเอง”

ลู่หย่วนเจ๋อทำใจแข็งขอโทษทุกคน

“ท่านแม่ชอบเจาเจา เกรงว่าคงคิดถึงหลาน ถึงได้คิดแผนนี้ขึ้นมา คงหุนหันพลันแล่นไป ขออภัยที่ทำให้ทุกคนลำบาก...” ในใจลู่หย่วนเจ๋อชาวาบ

ตั้งแต่หย่าร้างกับสวี่ซื่อ จวนจงหย่งโหวมีเรื่องให้ขายหน้าทุกวัน

กลายเป็นหัวข้อร้อนแรงของแต่ละวันในเมืองหลวง

ตอนนี้ยิ่งลือกันว่าฮูหยินใหญ่ตายแล้ว!

ลู่หย่วนเจ๋อต้องเกลี้ยกล่อมอย่างยากลำบาก กว่าเหล่าขุนนางจะกลับไป

ลู่เจาเจาจ้องฮูหยินใหญ่ แล้วบิดไปบิดมา คล้ายมีบางสิ่งต้องการจะพูด