หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 375

คนของตระกูลเซวียทั้งหมดคุกเข่าตรงหน้าโต๊ะสักการะ เซวียหวงคุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด

“นำของมา” อาจารย์ยื่นมือออกไป

หญิงสาวยื่นผ้าเช็ดหน้าของลู่เจาเจาไปให้

จากนั้นนำกระดาษสีเหลืองที่เขียนชะตาวันเกิดของลู่เจาเจาไปจุดไฟ

แล้วโยนเข้าไปในกะละมังทองเหลือง

“นำเลือดของเจ้าหยดลงในกะละมังทองเหลือง” อาจารย์เอ่ยเสียงดัง

เซวียหวงรีบกรีดนิ้วตัวเองจนเป็นแผล แล้วหยดเลือดลงไป

ยืมชีวิตเริ่มขึ้นแล้ว

สุสานหลวงสกุลเซวียไม่มีคนคอยดูแล้ว

ตอนนี้จึงดูน่ากลัวไม่น้อย

ขุนนางเก่าที่ยังนึกถึงวันวานแอบปาดน้ำตา

ใช่ว่าไม่พอใจฮ่องเต้เซวียนผิง แต่ว่า...ทุกสิ่งไม่เหมือนเดิม จึงรู้สึกปวดใจเท่านั้น

สกุลเซวียล่มสลาย พวกเขาก็เป็นขุนนางไร้ดินแดนเช่นกัน

หลายปีมานี้เพื่อแสดงความภักดี พวกเขาไม่กล้าติดต่อตระกูลเซวียเลย

หลายสิบปีมานี้ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในสุสานหลวงสกุลเซวียเลย

ตอนนี้เมื่อคุกเข่าสักการะผู้เป็นนายเก่า ในใจจึงเจ็บปวดอยู่บ้าง

การที่ฮ่องเต้เซวียนผิงให้พวกเขาร่วมสักการะ จะเป็นเพราะระแวงก็ดี เชื่อใจก็ดี ไม่มีใครรู้เลย

แต่ใจที่คิดจะสักการะเป็นของจริง

“ผ้าเช็ดหน้าที่พวกเขาเผา ดูคุ้นตายิ่งนัก...” ขุนนางเก่าบางคนเอ่ยเสียงค่อย เพียงแต่นึกอยู่นานก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“เหมือนพวกเขากำลังทำพิธีบางอย่าง”

เมื่อเหล่าขุนนางเห็นภาพที่เกิดขึ้น ในใจพอคาดเดาได้บ้าง แต่ก็ไม่รู้ความจริง

เซวียหวงสูดหายใจเข้าลึกๆ

เขากรีดนิ้วแล้วหยดลงในกะละมังทองเหลือง

วินาทีที่เลือดสัมผัสเปลวไฟ

ทันใดนั้น...

เกิดเสียงฟู่

จากนั้นมีเสียงฟ้าร้องที่น่ากลัวดังขึ้น

สายฟ้ายามกลางวัน แทบจะทำให้ท้องฟ้าถล่ม

พายุคลั่งพัดแรง ทำให้คนสกุลเซวียคุกเข่าไม่อยู่ เสี้ยววินาทีนั้นฟ้าแล่บฟ้าร้อง คล้ายวนเวียนอยู่เหนือหัว

พลังแห่งฟ้าดินลอยตลบมาทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ทำไมท้องฟ้าเปลี่ยนกะทันหันเช่นนี้?” ทุกคนลนลานไปหมด จากนั้นต่างเอ่ยถาม

ลมพัดจนเศษทรายปลิวว่อน ผมเผ้ายุ่งเหยิง เหนือหัวฟ้าร้องไม่หยุด เสียงดังจนทุกคนหนังหัวชาวาบ ขนลุกไปทั้งตัว

อาจารย์ตระหนก ปรากฏการณ์ประหลาด สิ่งศักดิ์พิโรธหรือ?

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? เหตุใดฟ้าดินจึงพิโรธ?” อาจารย์เห็นฟ้าแล่บฟ้าร้อง เมฆดำบดบังดวงอาทิตย์

ตกใจจนหน้าถอดสี รู้สึกชาหนังหัววาบ เลือดทั่วร่างแข็งค้างทันที

“แค่ยืมอายุขัยเท่านั้นเอง!” ยามปกติเขาก็ทำเรื่องชั่วมาไม่น้อย

แต่ไม่เคยเกิดเหตุการณ์ประหลาดเลย