หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 391

หรงเช่อแอบมองสวี่ซื่ออย่างเงียบๆ จากนั้นก็อวยพรปีใหม่ให้ทุกคนมีสุขภาพแข็งแรง

“ท่านแม่ทัพหรงบังเอิญผ่านทางพอดี เลยพาข้ากับเจาเจามาส่งที่จวนด้วย” สวี่ซื่ออธิบายด้วยรอยยิ้ม

นายหญิงใหญ่ก็โบกมือไปทางเจาเจา “โธ่ มันฝรั่งตัวน้อยของเรากลับมาแล้ว มาให้ยายกอดหน่อย...” นายหญิงใหญ่อุ้มลู่เจาเจาที่ตัวอ่อนนิ่มและหอมเอาไว้ไม่อยากปล่อย

“ท่านยาย เจาเจาคิดถึงท่าน คิดถึงจนกินข้าวไม่ลงเลย...” ลู่เจาเจากอดคอของยาย แล้วเอ่ยออดอ้อน

เปลือกตาของสวี่ซื่อกระตุก

กินข้าวไม่ลงหรือ?? เอาจริงใช่ไหม??

เมื่อวานไปแบบกินข้าวของจุยเฟิงเลยนะ อิ่มเกินจนอ้วกตอนกลางดึกน่ะ

สวี่ซื่อก็ตัดสินใจควบคุมอาหารของเจาเจาหลังจากกลับจวนแล้ว เพื่อเลี่ยงไม่ให้ทำลายม้ามและกระเพาะ

คุณยายรู้สึกเสียใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น “หลานที่น่าสงสารของยาย คิดถึงบ้านก็กลับบ้าน ตระกูลสวี่เดิมทีก็เป็นบ้านเจ้า แม่ของเจ้าต้องการจะไปอยู่ข้างนอกให้ได้” นายหญิงใหญ่ถลึงตามองสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อเม้มปากแอบหัวเราะ

เมื่อราชครูสวี่ได้ยินว่าแม่ทัพหรงมาที่บ้าน เขาก็เชิญหรงเช่อไปดื่มชาที่ห้องหนังสือ

หรงเช่อมองสวี่ซื่ออย่างระวัง “อวิ๋นเหนียง ข้า...ข้าไปได้หรือไม่?”

สวี่ซื่อมองไปที่เขา “ท่านอยากไปก็ไปสิ จะมาถามข้าทำไม ขาก็อยู่บนตัวท่าน...” แม้ว่าปากจะด่า แต่สายตาก็แฝงไปด้วยรอยยิ้ม

ท่านราชครู??

ปกติแล้วแม่ทัพใหญ่จะเอาชนะทุกคนในราชสำนัก แต่วันนี้ทำไมถึงได้ยอมอ่อนข้อขนาดนี้?

มีบางอย่างผิดปกติ มีบางอย่างผิดปกติ!

ที่แปลกไปกว่านั้นคือแม่ทัพหรงที่มักจะปฏิบัติต่อทุกคนด้วยท่าทีดูถูกเหยียดหยาม เหตุใดตอนนี้ถึงได้ดูประจบสอพลอเช่นนี้?

หลังจากที่หร่งเช่อจากไป นายหญิงใหญ่ก็พูดขึ้นมาอย่างสงสัย “เจ้ากับแม่ทัพหรง?”

“พวกเราเป็นเพียงเพื่อนกันธรรมดาเจ้าค่ะ” เดิมทีสวี่ซื่อคิดว่านางจะไม่เปิดเผยอะไรทั้งนั้น คิดที่จะปิดยังไว้ก่อน

ลู่เจาเจา “เขาอยากเป็นพ่อข้า”

“พรูด...” เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา มันก็ทำลายคำพูดโกหกของสวี่ซื่อทันที

[ท่านแม่ตีข้า เขาก็จะมาขวางช่วยข้า เมื่อข้าเข้าเรียน เขาก็จะเขียนการบ้านให้ข้า...] ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ

เปลือกตาของสวี่ซื่อกระตุก

นายหญิงใหญ่ตบมือสวี่ซื่อ “เจ้าน่ะ อายุยังน้อย แถมยังถูกลู่หย่วนเจ๋อปิดหูปิดตา แม่สงสารชีวิตของเจ้าจริงๆ”

“อยู่ตระกูลเดิมไม่ได้รับความคับข้องใจอะไรเลย แต่เมื่อไปอยู่บ้านสามีกลับได้รับแต่ความคับข้องใจ”

“เจ้าอยู่กับลูกๆ ตามลำพัง ทำใจไม่ได้ที่จะทิ้งลูกๆ แม่ทัพหรงยินดีที่จะแต่งเข้าจวน ก็พอดีเลยไม่ใช่หรือ?”

“นอกจากนี้ ประเพณีของตระกูลหรงยังมีความเที่ยงธรรม นายหญิงใหญ่ตระกูลหรงก็นิสัยดี เพียงแต่...”

“แม่ทัพหรงอายุสามสิบกว่าปีแล้ว ยังไม่เคยแต่งงาน ไม่รู้ว่าเขามีโรคอะไรซ่อนอยู่หรือไม่?” นายหญิงใหญ่มีสีหน้ากังวล

ลู่เจาเจาค่อยๆ เอื้อมมือหยิบกระดาษออกมาจากอก

“ท่านลุงหรงมอบสิ่งนี้ให้ข้า”

นายหญิงใหญ่หยิบกระดาษขึ้นมาดู นายหญิงใหญ่ที่ผ่านประสบการณ์มามากมาย ในเวลานี้กลับตะลึงงันแล้ว