หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 394

ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่กำลังร้องไห้โวยวาย

สวี่ซื่อขมวดคิ้วเบาๆ “ไปดูหน่อยเถอะ”

นางไม่สามารถบอกได้ว่านางรู้สึกอย่างไร

ลู่หว่านอี้นางก็เลี้ยงดูด้วยตัวเองเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง นางใช้ความพยายามและพลังงานทั้งหมดของนาง แต่ลู่หว่านอี้กลับเหยียบย่ำความจริงใจของนางอย่างไร้เหตุผล

นางรู้มานานแล้วว่าลู่หย่วนเจ๋อเลี้ยงดูสตรีอื่นไว้นอกบ้าน

กระทั่งตอนที่เผยซื่อกำลังจะคลอดบุตร นางก็ยังไปนั่งเฝ้าด้วยตัวเอง

ขณะที่นางหัวเราะให้กับความโง่เขลาของตน แต่ก็มีความสุขกับการดูแลของตัวเองที่สมเหตุสมผล

แม้แต่ตอนเจาเจาคลอดออกมา แม่สามีพยายามจะถ่วงน้ำเจาเจา คนที่วางแผนทั้งหมดก็ยังเป็นลู่หว่านอี้

สวี่ซื่อแค่อยากเห็นผลกรรมที่นางก่อเอาไว้ด้วยตัวตัวเอง

เมื่อรถม้ามาถึงด้านนอกจวนจงหย่งโหว ชาวบ้านที่มุมดูก็ขวางทางเอาไว้หมดแล้ว

เสื้อผ้าของลู่หว่านอี้ชุ่มไปด้วยเลือด ใบหน้าของนางดูแก่ลงและน่ากลัว และข้อมือก็เผยออกมาก็เห็นแต่บาดแผลเต็มไปหมด

นายหญิงใหญ่ร้องไห้และกอดนาง “หว่านอี้ หว่านอี้ อดทนอีกหน่อยนะ”

“หมอกำลังจะมาแล้ว กู้หลิงเจ้าฆาตกรพันดาบ กล้าดียังไงทรมานลูกสาวข้า!”

นายหญิงใหญ่เปิดคอเสื้อของนางอย่างสั่นเทาก็เห็นรอยแผลเป็นทั้งเก่าและใหม่ซ้อนทับกัน นางก็ร้องไห้เหมือนสายฝน

“ทำไมหมอยังไม่มา”

“เผยเจียวเจียว ไปตามหมอมาเร็วเข้า!!” นายหญิงใหญ่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด

ลู่หว่านอี้เต็มไปด้วยบาดแผล นางไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว

ปีนี้มีหลายเหตุการณ์เกิดขึ้นในครอบครัว และนางลืมไปนานแล้วว่าลูกสาวของนางไม่ได้กลับมาบ้านเดิมนานแค่ไหนแล้ว

“จอหงวนผู้นี้ เป็นเจ้าขอร้องจะแต่งงานเอง แต่เขากลับทำอย่างนี้กับเจ้าหรือ?” ในขณะนี้ นายหญิงใหญ่ก็นึกถึงสวี่ซื่อผู้ที่ขัดขวางในตอนนั้นได้

เสียใจก็ไม่ทันแล้ว

นางผิดไปแล้ว นางผิดไปแล้วจริงๆ

ในขณะนี้นางนึกถึงวัยเด็กของนาง

คนอื่นหัวเราะเยาะแม่ของนางที่อายุมาก นางจึงซ่อนตัวอยู่ในห้องมืดและไม่ยอมออกมา นางไม่อยากเรียกนายหญิงใหญ่ว่าแม่ด้วยซ้ำ

มีเพียงสวี่ซื่อเท่านั้นที่อยู่เฝ้าอยู่หน้าประตูโดยไม่กินข้าวสักคำ คอยเกลี้ยกล่อมนางเบาๆ ขอร้องให้นางเปิดประตู แล้วคว้านางเข้ามากอด

เอ่ยเสียงต่ำว่า หากเจ้าไม่รังเกียจ เจ้าเรียกข้าว่าแม่ก็ได้

ทำไมนางถึงโง่ขนาดนี้?

ทำไมถึงต้องปิดบังนางช่วยเผยซื่อ ทำไมต้องช่วยเผยซื่อทำร้ายนาง? กระทั่งตอนที่นางคลอด ก็ยังลงมือกับลูกสาวที่เพิ่งเกิดของนางด้วย

ลู่หว่านอี้ค่อยๆ หลับตาลง

มือของนางห้อยอยู่บนร่างของนายหญิงใหญ่อย่างไร้เรี่ยวแรง

นายหญิงใหญ่ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง เมื่อลู่หย่วนเจ๋อรีบกลับมา ลู่หว่านอี้สิ้นใจแล้ว