หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 578

เขาเดินวนเวียนไปมาด้วยหน้าแดงระเรื่อ ไม่เต็มใจจะเดินจากไปนัก

ลู่เจาเจาพลันขึ้นมานอนอยู่บนโต๊ะ “อ๊ะ ลืมไปเลย...”

“ข้าเทน้ำเปล่าลงในเหยือก แล้วเอาไปดื่มน้ำ...”

“แล้ว…เหตุใดลุงหรงจึงเมามายเช่นนั้น”

สวี่อี้ถิงอุ้มเจาเจาขึ้นมา พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “ลุงหรงน่ะหรือ เขากำลังยืมสุราสารภาพรักอวิ๋นเหนียงน่ะ” เขามีความรักอย่างลึกซึ้งต่อสวี่สืออวิ๋น

ลู่เจาเจาไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก

บัดนี้หรงเช่อดีใจจนแทบเสียสติไปแล้ว

เขาเพียงรู้สึกถึงความสุขที่เอ่อล้นในใจ ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้และต้องระบายออกไป

“แม่ทัพหรง ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ” ขณะที่เขากำลังเดินอยู่บนถนน เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเกี้ยวก็ทักทายเขา

“อ้อ ใช่ๆ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังจะแต่งภรรยา” หรงเช่อหัวเราะเสียงดัง

เพื่อนร่วมงาน :?

“นางยินดีให้ข้าขอแต่งงาน และนางก็ยอมตอบตกลงแล้วด้วย!” หรงเช่อยังคงกล่าวอย่างมีความสุข

“ท่านเข้าใจความรู้สึกนี้หรือไม่ หากไม่ใช่นาง ข้าจะไม่มีวันยอมแต่งงาน ท่านน่ะเคยรักใครสักคนจริงๆ บ้างหรือไม่”

“อ๊ะ ทำไมท่านถึงรีบไปเช่นนั้นเล่า” หรงเช่ออยากพูดมากกว่านั้น แต่เพื่อนร่วมงานกลับจากไปไม่บอกไม่กล่าวเลยสักคำ

ก่อนจะเดินไปที่แผงขายของริมถนนด้วยรอยยิ้ม “” เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากำลังจะแต่งงาน"

แม่ค้าริมทาง :?

ไม่รู้ นี่เขาไม่สบายหรือ

หรงเช่อถึงกับเตะสุนัขข้างถนน “ข้าจะแต่งงานแล้ว เจ้ามีความสุขหรือไม่”

ใบหน้าของหรงเช่อแดงก่ำ เขาเดินกลับไปยังจวนกั๋วกงด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังขึ้นติดๆ กัน

“มาแล้วๆ เบาหน่อย ผู้ใดกันเคาะประตูแรงเช่นนี้” คนเฝ้าประตูรีบวิ่งออกมาเปิดประตูอย่างรีบร้อน

เมื่อเปิดประตูออก…

“ท่านแม่ทัพ ท่านกลับมาได้อย่างไร และยังเคาะประตูเสียงดังเช่นนี้...” คนเฝ้าประตูมองเขาด้วยความสงสัย

นานๆ ครั้งจะมีเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ เบาเสียงหรือ ไม่มีทาง!

เจ้าลูกเนรคุณ!

“เจ้ามาทำอะไรกลางดึกกลางดื่นเช่นนี้” นายหญิงใหญ่มองเขา

หรงเช่อมองพวกเขาด้วยสายตาไร้ความกลัว

ผู้เฒ่าทั้งสองมองหน้ากันและพูดว่า “นี่เจ้าแต่งเมียไม่ได้จนโกรธเป็นบ้าเสียสติแล้วหรือ” เจิ้นกั๋วกงถามเขา

หรงเช่อกระแอมออกมาแห้งๆ

“ข้า! ข้ามีเมียแล้ว!”

“อวิ๋นเหนียงตอบรับให้ข้าไปแต่งงานด้วยแล้ว!” หรงเช่อเชิดคางขึ้นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

เจิ้นกั๋วกงและภรรยาต่างก็ตกตะลึง

ผู้เฒ่าทั้งสองระเบิดความปิติยินดีในดวงตา “เจ้าพูดจริงหรือ จะแต่งงานแล้วจริงหรือ”

“โอ้ ลูกข้าเก่งเหลือเกิน!!”

“เมื่อครู่ท่านยังบอกให้ข้าไปพบบรรพบุรุษอยู่เลยไม่ใช่หรือ” หรงเช่อพ่นลมอย่างเย็นชา