หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 589

“ท่านพี่รัชทายาท มันเหมือนกับฟ้าร้องเลย…”

เด็กน้อยเริ่มหาวหวอดด้วยดวงตาแดงก่ำ

นางซบลงบนไหล่ของเซี่ยเฉิงสี่ด้วยความอ่อนแรง “ท่านแม่... ข้าคิดถึงท่าน ...” นางพึมพำเสียงเบาๆ ด้วยดวงตากึ่งหลับกึ่งตื่น

“ข้าจะพาเจ้ากลับไป”

เมื่อรัชทายาทเดินกลับมาถึงหน้าพระราชวัง องค์ชายหกและเซี่ยอวี้โจวก็เดินก้มหน้าเข้าไปหา

“ท่านพี่รัชทายาท…” องค์ชายหกมองลู่เจาเจาอย่างกังวล

เขามองกลับเข้าไปในพระราชวัง ตอนนี้บรรดาขุนนางต่างกำลังโกรธเคือง โดยมีลู่เยี่ยนซูยืนตรงข้ามเพียงลำพัง

“แม้ว่าลู่เยี่ยนซูจะสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบ ทว่าเขาอายุยังน้อยนัก ยังไม่คู่ควรกับตำแหน่งอาจารย์ของรัชทายาท…”

“ฝ่าบาท โปรดไตร่ตรองให้ดีเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ความกตัญญูเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง ลู่เยี่ยนซูเป็นบุตรชายคนโตของจวนจงหย่งโหว แต่เพลานี้แม่ของเขาหย่าร้างและเพิกเฉยต่อท่านจงหย่งโหว ฝ่าบาท เขามีเพียงพรสวรรค์ แต่นิสัยไม่เอาไหน จะคู่ควรกับตำแหน่งอาจารย์ของรัชทายาทได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าหวังเอ่ยปากขึ้น

องค์หญิงใหญ่ไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป ขณะที่นางกำลังจะกล่าวนั้น

กลับถูกใต้เท้าเฉินราชบุตรเขยขัดขึ้นเสียก่อน “อย่ายุ่งเกี่ยวกับการเมือง ยิ่งเจ้าพูดออกไปยิ่งมีแต่ทำให้พวกเขาระแวงมากยิ่งขึ้น”

ใบหน้าของเจิ้นกั๋วกงแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงด้วยความโกรธ “คำพูดนี้ของท่านช่างน่าสนใจเหลือเกิน บุตรชายนอกสมรสของจงหย่งโหวและบุตรชายคนโตอายุไล่เลี่ยกัน เขาขีดฆ่าบุตรชายและบุตรสาวแท้ๆ ออกจากแผนภูมิลำดับวงศ์ตระกูลและเขียนหนังสือตัดสัมพันธ์เพียงเพื่อบุตรนอกสมรส เกี่ยวข้องอันใดกับลู่เยี่ยนซูงั้นหรือ”

“ลู่หย่วนเจ๋อไล่เขาออกจากบ้านและตัดสัมพันธ์ไปแล้ว เรื่องนี้จะถือว่าเขาไม่กตัญญูได้อย่างไร”

“ลู่หย่วนเจ๋อสมควรได้รับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันคือผลกรรม!” เจิ้นกั๋วกงโกรธมาก ข้ารอคอยลูกสะใภ้มานานหลายปี แต่พวกเจ้ากลับต่อต้านเช่นนี้!

เขาเกลียดชังจนอยากสับคนเหล่านั้นออกเป็นชิ้นๆ

ทว่าใต้เท้าหวังกลับตอบอย่างจริงจัง “บิดาคือบิดา แม้ว่าจะทำผิด แต่เขาก็คือบิดาแท้ๆ”

“กระหม่อมขอลาออก”

“ฝ่าบาททรงโปรดอนุญาตด้วยเถิด”

ทันทีที่หรงเช่อพูดจบ ทุกคนในท้องพระโรงก็ต่างตกตะลึง ก่อนจะมองเขาอย่างว่างเปล่า

สวี่สืออวิ๋นพลันทำถ้วยชาในมือหก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

นางกำหมัดแน่น และพยายามส่งสายตาให้กับหรงเช่อ

นายหญิงใหญ่ตระกูลหรงค่อยๆ คลายมือของนางออก เมื่อเห็นเลือดบนฝ่ามือจากเล็บที่จิกแน่น จึงขมวดคิ้วด้วยความทุกข์

ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดมาห่อมือของนางเอาไว้

“ไม่คุ้มเลย ไม่คุ้มเลย” สวี่สืออวิ๋นพึมพำเสียงเบา นางไม่คิดว่าหรงเช่อจะยอมละทิ้งผลประโยชน์ทางทหารเช่นนี้