หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 604

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ชอบที่สวี่สือวิ๋นดูถือตัวสง่างาม ไม่เป็นเผยเจียวเจียวที่น่ารักอ่อนหวาน แต่สิ่งที่เขารังเกียจกลับเป็นสิ่งที่หรงเช่อรัก

เขาเป็นเหมือนหนูในรางน้ำ แอบสอดส่องชีวิตของสวี่สือวิ๋นมาโดยตลอด

หรงเช่อกลับบ้านไปเก็บข้าวของอย่างมีความสุข

แม่ของเขาบอกว่าเขาต้องจริงใจในการขอแต่งงาน

ดังนั้นเจิ้นกั๋วกงจึงนำเงินส่วนตัวที่เก็บมานานหลายทศวรรษออกมาทั้งหมด

และยังถูกภรรยาทุบตีอยู่หลายครั้ง

เพลานี้ลู่หย่วนเจ๋อมองสวี่สืออวิ๋น รู้สึกถึงฝีเท้าอันหนังอึ้ง

หนวดเครารุงรัง ใบหน้าซีดเซียว ไม่เหมือนวันก่อนเก่า

เมื่อสวี่สืออวิ๋นหันกลับมา จึงเจอเข้ากับลู่หย่วนเจ๋อ

รอยยิ้มบนใบหน้าของนางหายไปทันที ทำให้เขารู้สึกขมขื่นในใจ

“อวิ๋นเหนียง…”

“ซวยจริง ท่านมาทำอะไรที่นี่ ยังทำร้ายกันไม่พออีกหรือ!” เติงจือถลึงตาใส่เขา นางเห็นความจริงใจของสวี่สืออวิ๋นมาโดยตลอด นางจึงโกรธเป็นธรรมดา

ในขณะที่ลู่เจาเจาเงี่ยหูแอบฟังอยู่หน้าประตูบ้าน

“อวิ๋นเหนียง ข้าผิดเอง เจ้ารู้หรือไม่ว่านังเผยเจียวเจียวทำอะไรลงไปบ้าง” ลู่หย่วนเจ๋อโกรธมากจนกำหมัดแน่นพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว

“เผยเจียวเจียวนอกใจข้า! ทั้งลู่จิ่งไหวและลู่จิ่งเหยาเป็นลูกของชู้!”

“พวกเขาไม่ใช่ทายาทของข้า!”

“อวิ๋นเหนียง ไม่มีผู้ใดเป็นทายาทของข้าเลย!” ลู่หย่วนเจ๋อร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด

“บุตรทั้งสองที่ไม่ใช่สายเลือดคือผลกรรมของท่าน”

“ท่านไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นร้องไห้ ข้าไม่มีวันมอบลูกๆ ให้เป็นอันขาด! ตอนนี้ท่านขีดฆ่าพวกเขาออกจากแผนภูมิลำดับวงศ์ตระกูลและเขียนหนังสือตัดสัมพันธ์ไปแล้ว ไม่มีทางให้หันกลับอีกแล้ว!” สวี่สืออวิ๋นไม่แปลกใจสักนิดเมื่อเห็นเขาปรากฏตัว

หลังจากแอบฟังเรื่องซุบซิบนินทา เจาเจาจึงรู้ว่าลู่จิ่งเหยาไม่ใช่ลูกในสายเลือด ลู่หย่วนเจ๋อจึงมาถึงบ้านเช่นนี้

“อวิ๋นเหนียง! ข้าสูญเสียตำแหน่งท่านโหวไปแล้ว ข้าจะปล่อยให้ตระกูลลู่สิ้นสุดเพียงเท่านี้ไม่ได้!!”

“อวิ๋นเหนียงเจ้าปล่อยให้เยี่ยนซูกลับมาได้หรือไม่ หรือไม่ก็เจิ้งเย่ว์”

“ข้ารู้ว่าข้าขอเจาเจาคืนมาไม่ได้ เช่นนั้นมอบหยวนเซียวให้ข้าก็ได้ ข้าจะมอบมรดกทุกอย่างให้กับเขาดีหรือไม่ สายเลือดตระกูลลู่จะจบลงเพียงเท่านี้ไม่ได้ ลำดับวงศ์ตระกูลจะสิ้นสุดที่ข้าไม่ได้เช่นกัน!” ลู่หย่วนเจ๋อแทบคุกเข่าลงตรงนั้น

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่หยวนเซียวจึงลุกเดินออกมาจากบ้านในทันที

“ข้าทำเรื่องเลวร้ายอะไรลงไปหรือ! ข้าไม่ไปเด็ดขาด!” เด็กหนุ่มจ้องไปที่ลู่หย่วนเจ๋ออย่างโกรธเคือง