หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 61

ลู่เจาเจามองตุ๊กตาไม่ละสายตา

ซื้อ ซื้อ ซื้อ!

บรรยากาศล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นของเงินที่ใช้ได้อย่างอิสระ

รวมถึงกลิ่นของเงินกระดาษที่เผาไหม้

คนจำนวนมากคุกเข่าเผากระดาษอยู่ทั้งสองข้างถนน มีภาพเขียนศักดิ์สิทธิ์ติดไว้ที่ประตูบ้านทุกหลัง ใบหน้าของผู้คนที่ผ่านไปมาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“น้องสาวไม่ต้องกลัว”

“วันที่สิบสามถึงสิบห้าของเดือนเจ็ดของทุกปี สามวันนี้ทุกคนจะปิดบ้านไม่ออกไปไหน”

“วันนี้เป็นวันเปิดประตูผีวิญญาณชั่วร้ายจะออกมา มนุษย์ควรหลีกเลี่ยง กระดาษเงินกระดาษทองเหล่านี้ก็เผาให้พวกเขา ภาพวาดศักดิ์สิทธิ์บนประตูก็เพื่อปราบปรามวิญญาณชั่วร้าย”

“วางใจเถอะ ทุกปีฝ่าบาทจะส่งท่านเจ้าอาวาสแห่งวัดฮู่กั๋วออกไปสอดส่องในเมืองหลวง ไม่เกิดอะไรขึ้นแน่”

เขาลูบหัวน้องสาว จู่ๆ …

ด้านหลังก็มีเสียงดังขึ้น

“เจ้าอ้วน ถุงผ้าของเจ้าใส่อะไรไว้? ทำไมขยับได้?”

ลู่หยวนเซียวรวบตัวน้องสาวเข้าไปในถุงผ้า

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า?” เขาเอาถุงผ้าไปไว้ด้านหลัง สายตาระวังตัว

“เจ้าอ้วน ทำไมดูจริตเยอะเช่นนี้ สะพายถุงผ้าลายดอกด้วย ฮ่าๆๆ …เรียนหนังสือไม่ได้เรื่องก็เลยตัดสินใจจะเป็นผู้หญิงแล้วหรือ?” อีกฝ่ายน้ำเสียงหยอกล้อ

นี่คือหลานคนเล็กของฮู่กั๋วกง หลี่ซือฉี

มีนายน้อยสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา บุตรชายภรรยาเอกของตระกูลเจียง เจียงอวิ๋นมั่ว

เขาคือน้องชายของเจียงอวิ๋นเหมี่ยน

อีกคนคือเณรน้อย

เขาคือองค์ชายสี่ ปีนี้มีอายุเพียงหกปีเท่านั้น ว่ากันว่าเขาเกิดมาพร้อมกับความโชคร้ายจนอ่อนแอและป่วยไข้

คืนที่เขาเกิดมาเอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมลืมตา

ดังนั้นจึงถูกส่งตัวไปที่วัดฮู่กั๋วเพื่อบวชเป็นสามเณร

ถึงขั้นถูกเพื่อนร่วมชั้นรังเกียจ

ช่วงนี้เพื่อนคนเดียวของเขาป่วย จึงไม่ได้มาเรียน

อาจารย์ส่ายหน้าพลางเริ่มสอน ลู่หยวนเซียวก็หันกลับไปมองน้องสาวเป็นพักๆ

หลี่ซือฉีก็ยิ่งสงสัย จึงจ้องมองจากไกลๆ

มีคนดึงดูดความสนใจของลู่หยวนเซียว

เมื่อเขาไม่ทันระวัง หลี่ซือฉีก็มาแย่งถุงผ้าลายดอกไป

ฟึ่บ!

ถุงผ้ากระแทกกับโต๊ะ จนหนังสือร่วงลงบนพื้น

สีหน้าของอาจารย์เคร่งขรึม “หยวนเซียว ลุกขึ้น เมื่อครู่อาจารย์กำลังสอนเรื่องอะไร?”

ลู่หยวนเซียวงุนงง

“คัมภีร์หลุนอวี่ ว่าด้วยการปกครอง เมิ่งอี้จื่อถามเรื่องควมกตัญญู ขงจื่อกล่าวว่า “ไม่ละเมิด” เมื่อฝานฉือบังคับม้าแทนเขา ขงจื่อกล่าวว่า “เมิ่งซุนถามข้าว่าความกตัญญูคืออะไร ข้าบอกว่าไม่ละเมิด” ฝานฉือถาม “หมายความอย่างไร?” ขงจื่อกล่าวว่า “ตอนที่บิดามารดายังมีชีวิตให้เลี้ยงดูตามขนบ เมื่อบิดามารดาสิ้นชีพให้จัดงานศพตามธรรมเนียม เพื่อเป็นการแสดงความกตัญญู”