หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 82

ลู่หย่วนเจ๋อแทบใจสลาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและสิ้นหวัง

สีหน้าของเด็กรับใช้ซีดเผือด “ท่านโหว องค์รัชทายาททรงช่วยคุณหนูน้อยไว้แล้วขอรับ คุณชายใหญ่ก็ปลอดภัยดี มีเพียงสวนหมิงเต๋อที่ถูกไฟไหม้เสียหาย”

ลู่หย่วนเจ๋อตะลึงงัน เขาทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นทันที

“พระโพธิสัตว์คุ้มครองแท้ๆ ขอบคุณพระโพธิสัตว์คุ้มครอง ขอบพระทัยองค์รัชทายาทที่ทรงช่วยชีวิตเยี่ยนซูและเจาเจา...” เขาโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรงต่อหน้าองค์รัชทายาท

เซี่ยเฉิงสี่อุ้มเจาเจาไว้ในมือ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คุณชายใหญ่ลู่และเจาเจาสบายดีมาก!”

“เทศกาลไหว้พระจันทร์มีวันหยุดพักผ่อนถึงสามวัน แต่ท่านโหวกลับยุ่งจนไม่ได้กลับจวน หากข้ามาช้ากว่านี้เพียงก้าวเดียว เกรงว่าลูกเมียของท่านโหวคงต้องจบชีวิตในกองเพลิงเป็นแน่!” เซี่ยเฉิงสี่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ท่านโหวลู่นัยน์ตาแดงก่ำ เขาถอนหายใจเบาๆ

“กระหม่อมขอบพระทัยองค์รัชทายาทเป็นอย่างสูง ขอบพระทัยที่ทรงกรุณา” วันนี้ลู่หย่วนเจ๋อมัวแต่อยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับเจียวเจียว เขาจะอธิบายออกมาได้เสียที่ไหน

“ใต้เท้าลู่ ตรึกตรองตัวเองให้ดีเถอะ” แม้เซี่ยเฉิงสี่จะมีอายุเพียงแปดปี แต่เขาก็ได้รับการเลี้ยงดูมาเพื่อเป็นผู้สืบบัลลังก์มังกร มีหรือจะมองไม่ออกว่าลู่หย่วนเจ๋อเป็นวัวสันหลังหวะ

รัชทายาทส่งเจาเจาคืนให้เติงจือ

เติงจือนัยน์ตาแดงก่ำ “เมื่อฮูหยินตื่นขึ้นมา ฮูหยินจะต้องไปขอบพระทัยรัชทายาทด้วยตัวเองอย่างแน่นอน”

รัชทายาทโบกมือปฏิเสธ เดิมทีเขาแค่ตั้งใจมาดูว่าใครเป็นคนปล่อยโคมลอยแปลกๆ ดึงดูดให้คนทั้งเมืองก้มลงกราบไหว้

ที่ไหนได้ กลับเจอไฟไหม้ที่จวนตระกูลลู่ แถมยังได้ยินเสียงในใจของเจาเจา

ครั้งนี้ นับว่าคุ้มค่าแล้ว

เมื่อสวี่ซื่อลืมตาขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำของเจาเจา

[ขอแค่เผาข้าให้ตายได้ ก็จะเอานางเอกตัวน้อยมาให้แม่ของข้าดูแลได้ ชั่วช้าจริงๆ!!]

[ฮึ คิดจะแทนที่ข้าหรือ ฝันไปเถอะ!]

สวี่ซื่อเบ้าตาแดงก่ำ นางหยัดกายขึ้นอุ้มเจาเจาไว้ในอ้อมกอดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น

“แม่เกือบจะเสียเจ้าไปแล้ว แม่เกือบจะเสียเจาเจาไปแล้ว”

ลู่เจาเจาถูกสวี่ซื่อกอดไว้แน่น

พูดจบก็เดินจากไป

เมื่อคืนจับคนวางเพลิงได้แล้ว

เป็นเด็กรับใช้ในครัว เขาอ้างว่าสวี่ซื่อลงโทษเขา จึงเกิดความคับแค้นใจ

[ฮึ ลูกชายของลุงคนที่สองของแม่ของเด็กรับใช้นั่นคือผู้ติดตามของลู่จิ่งไหว]

[ฮือๆๆ เขาจะเผาพี่ใหญ่ให้ตาย เรื่องที่เขาลอกพี่ใหญ่จะได้ไม่มีหลักฐาน]

ดวงตาของสวี่ซื่อเบิกกว้าง

“เจาเจา เมื่อคืนพี่ใหญ่ปกป้องเจ้าหรือ”

ลู่เจาเจายิ้มและพยักหน้า

“ช่าย...พี่หย่าย...เดิน...เดิน!” นางชี้ไปทางพี่ชาย