ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 11

11

เป็นข้าที่ไม่อาจหักใจ

หลี่ซิ่วอิง

พวกเราเปลี่ยนจากขี่ม้าเป็นนั่งรถม้าที่ท่านแม่เตรียมเอาไว้ให้ ข้าสวมชุดสีแดงเป็นชุดเจ้าสาวที่ข้าเคยใส่ในอดีตเมื่อ 5 ปีก่อน ในงานแต่งงานที่ไม่มีเจ้าบ่าวมาในงาน รถม้าเคลื่อนตัวเข้าสู่แคว้นอู๋ เหล่าทหารที่ได้เห็นข้าต่างดีใจที่ได้พบเจอกันอีกครั้ง ข้าและท่านพี่กับท่านแม่ก้าวลงจากรถม้าคันใหญ่ก้าวเดินออกมาและยังมีขันทีคนสนิทของเสด็จลุง เดินตามมาพร้อมราชโองการอีกอัน

"องค์หญิงหลี่ชิงเซียนและองค์ชายกับองค์หญิงน้อยขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ"

"เชิญองค์หญิงหลี่ชิงเซียนและคณะทูตเข้ามา"

"พะยะค่ะ"

"ถวายพระพรฝ่าบาทหม่อมฉันหลี่ชิงเซียนเป็นองค์หญิงแคว้นหรงถวายพระพรพระองค์เพคะ"

"หม่อมฉัน องค์หญิงหลี่ซิ่วอิงเพคะ'

"แม่ทัพหลี่"

"เมื่อห้าปีก่อนนี้ หม่อมฉันยกบัวอัคคีให้กับองค์หญิงอู๋เซียวเหยาเพื่อมารักษาอ๋องเจ็ดจนหาย ส่วนบุตรสาวของหม่อมฉันก็ให้มารดาแห่งท้องทะเลแก่พระองค์ และเคยกล่าวเอาไว้ว่าของทุกอย่างต้องมีค่าตอบแทน วันนี้พวกเรามาเอาค่าตอบแทน"

"เจ้าอยากได้อะไรว่ามาเลย"

"ให้บุตรสาวของหม่อมฉันฆ่าอ๋องเจ็ดเองกับมือ!"

"บังอาจ!! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเอ่ยอันใดออกมากัน!!"

"รู้ตัวดีมาเสมอ ฝ่าบาทพระองค์ยังหวงแหนอะไรกับท่านอ๋องเจ็ดกัน จริงสินะท่านรักน้องชายร่วมสายเลือดของท่านแล้วท่านรู้มั้ยว่าหม่อมฉันก็รักลูกเช่นเดียวกัน...."

"เมื่อปีนั้น กุนซือหลิวตกลงที่จะแต่งกับหม่อมฉันและในตอนนั้นหม่อมฉันก็ตั้งครรภ์ได้ไม่กี่เดือนงานแต่งงานของหม่อมฉันถูกจัดขึ้นแต่มีแค่ทหารมาร่วมงานไม่กี่คน ก่อนที่รองแม่ทัพหวังซึ่งเป็นน้องเขยของหม่อมฉันมาบอกข่าวว่าพระองค์ทรงให้กุนซือหลิวไม่สิอ๋องเจ็ดที่ปลอมตัวมาเป็นกุนซือแต่งงานกับองค์หญิงแคว้นหรง พระองค์ก็รู้ว่ากุนซือหลิวที่หม่อมฉันจะแต่งด้วยคืออ๋องเจ็ดแต่พระองค์กลับไม่เคยบอกอะไรหม่อมฉันเลย ความแค้นของหม่อมฉันจะจบลงก็ต่อเมื่ออ๋องเจ็ดต้องตายด้วยน้ำมือของหม่อมฉัน!!!"

"รายงานฝ่าบาทตอนนี้มีฆ่าศึกบุกประชิดเมืองอ๋องเจ็ดนำทัพออกไปขวางศัตรูเอาไว้แล้วพะยะค่ะ!!"

"รีบไปตามเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆไปช่วยกันออกรบป้องกันบ้านเมืองประชาชนที่ไม่รู้อะไรจะตายเพราะแคว้นอื่นไม่ได้"

"พะยะค่ะ!!"

"หลี่ซิ่วอิง ข้าขออภัยเจ้าที่เคยทำไม่ดีกับเจ้าในตอนนั้นข้ารู้มาตลอดว่าน้องชายของข้ารักเจ้าแต่ตอนนั้นเขาและเจ้าต่างกันจนเกินไปทุกคนต่างไม่เห็นด้วยในการแต่งงานในครั้งนี้ข้าจึงให้เขาเลื่อนงานแต่งงานของเจ้าออกไปก่อนเพื่อจะได้ไม่ชนกับงานแต่งงานขององค์หญิงแคว้นหรงเขาไม่ยอมข้าเลยขู่เขาว่าถ้าไม่แต่งกับองค์หญิงแคว้นหรงข้าจะประหารเจ้าเขาเพื่อปกป้องเจ้ายอมให้เจ้าเกลียดดีกว่าให้เจ้าต้องมาตายเพราะข้า ข้าผิดเองคนที่เจ้าจะสังหารควรเป็นข้าไม่ใช่เขา"

"คิดว่าพระองค์กล่าวมาเช่นนี้แล้วหม่อมฉันจะใจอ่อนงั้นหรอ ไม่มีวัน!! ในเมื่อเขาออกรบข้าก็จะไปให้เห็นกับตาและจะสังหารเขาในสนามรบเอง!!!"

"ข้าเกลียดเจ้า เกลียดๆๆๆๆ!!!!!"

"อึก!!"

"หากมีโอกาสอีกสักครั้งข้าขอให้ได้เคียงคู่กับเจ้าตลอดไปอึก!!"

ฉึบ!!!

ข้าปักดาบลงไปที่หน้าท้องของหลิวจวินก่อนที่น้ำตาของข้าจะหยดลงที่ใบหน้าของข้าพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนขมขื่นรันทดมากมายที่ถาโถมเข้ามาทำลายจิตใจของข้าที่มีแต่ความแค้น ข้าเจ็บที่ใจเมื่อเห็นคนที่ข้ารักมาตลอดสิบปีกำลังจะตาย

"หากเจ้ารอดไปได้ จงจำเอาไว้ให้เจ้าไปที่แคว้นหรงคุกเข่าอยู่เจ็ดวัน ที่หน้าประตูพร้อมกับชุดแต่งงานที่เจ้าตัดให้ข้าถ้าเจ้ายังรักข้าอยู่เจ้าก็ทำ แต่ถ้าเจ้าไม่รอดเราก็จบวาสนากันเพียงเท่านี้จงจำเอาไว้นี้คือโอกาสสุดท้ายของเจ้า...หลิวจวิน"

"......"

.........

.......

.....