หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 4

บทที่ 4 หนีตามกันไป? กระโดดผา?

ชูว์！

องครักษ์คนอื่นๆ ที่รับได้สัญญาณจากจื่อเฟิง ไปยังสถานที่ที่เย่แจ๋หยิ่งอยู่โดยเร็วที่สุด

“ปิดกั้นทางออกของหุบเขา ตามหาหญิงที่บาดเจ็บสาหัสมาให้ข้า”

เย่แจ๋หยิ่งทอดสายตามองไปยังข้างหลุมตื้นๆ หลุมใหม่ หรี่ตาเล็กน้อย นางบ้านั่น ทุ่มสุดตัวขุดหลุมนี้ก็เพื่อฝังเขา

ฮึ！

รอจับนางได้ ให้นางนอนลงไปนอนเอง……

“ขอรับ！”

ได้ยินรับสั่งจากเจ้านายตนเอง องครักษ์ทั้งหมดถึงกับงง สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ของเจ้านายคือควรตามหาเบื้องหลังของคนที่วางพิษไม่ใช่หรือ?

ทำไมไปผัวพันกับผู้หญิงคนหนึ่งได้？

ไม่เคยเห็นปฏิกิริยาที่แย่ขนาดนี้ของเจ้านายมาก่อน ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย

นึกถึงจุดนี้ องครักษ์แต่ละคนปฏิญาณต่อตนเอง ต้องจับผู้หญิงคนนั้นเป็นคนแรกให้ได้ จากนั้นคาดคั้นถามเธอว่าได้ทำอะไรกับเจ้านาย?

หลังจากรับคำสั่ง องครักษ์แยกย้ายอย่างรวดเร็ว

เหลือจื่อซีผู้มีความรู้ทางการแพทย์เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่กับเย่แจ๋หยิ่ง

“เจ้านาย ข้าน้อยขอตรวจดูอาการของท่านได้หรือไม่?” จื่อซีถามอย่างนอบน้อม

“อืม！”

จื่อซีมองดูบาดแผลที่ห่อแล้วบนร่างกายเจ้านายแวบหนึ่ง ดวงตาสว่างเล็กน้อย จากนั้นก็จับชีพจร ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันที

“เจ้านาย พิษของท่านถูกถอนแล้ว”

“หืม？” เย่แจ๋หยิ่งได้ยินตกใจเล็กน้อย สายตาเย็นชามองไปยังจื่อซี พูดด้วยเสียงเรียบ: “ไม่มีพิษตกค้างหรือ?”

“ไม่มีขอรับ！”

จื่อซีตื่นเต้นในใจเล็กน้อย พิษในตัวเจ้านาย รุนแรงและก็แพร่เร็วมาก ด้วยความรู้ทางการแพทย์ของเขาก็มิอาจรับรองได้ว่าจะล้างพิษหมดในครั้งเดียว

นอกเสียจากเจ้านายเจอหมอเทพ?

“หึ น่าสนใจดี！” เย่แจ๋หยิ่งหรี่ตาเล็กน้อย ยิ้มมุมปากเย็นชาอย่างหน้าเลือด

ผ่านไปหนึ่งช่วงยาม

องครักษ์มารายงาน พวกเขาเกือบจะค้นทั่วทั้งหุบเขา ก็ไม่เจอร่องรอยของหญิงผู้นั้น เธอสามารถกางปีกและบินได้งั้นหรือ?

“แม้ว่าจะพลิกแผ่นดินก็ต้องตามหานางให้เจอ!” เย่แจ๋หยิ่งพูดอย่างเย็นชา

บนโลกนี้ไม่มีใครที่เขาหาไม่เจอ โดยเฉพาะมนุษย์ที่เหมือนตายทั้งเป็นอย่างนางบ้านั่น

เย่แจ๋หยิ่งกำมัดแน่น กวาดสายตาไปยังหลุมตื้นข้างๆ ที่เพิ่งขุดเสร็จใหม่นั้น……

——

ยามใกล้พลบค่ำ ดวงอาทิตย์ตกดิน

จวนแม่ทัพมีสิงโตหินขนาดใหญ่สองตัวยืนอยู่ทั้งสองข้างที่หน้าประตู สง่าและน่าเกรงขาม ดูเหมือนว่าจะแสดงให้เห็นถึงอำนาจของจวนนี้

ผู้หญิงผอมอ่อนแอคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูโดยไม่พูดอะไร บาดแผลที่ปิดมัดในร่างของเธอเต็มไปด้วยเลือด

หลายเยาเยาที่ใบหน้าซีดเซียวดูแผลตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดวงตาหรี่เล็กน้อย

ในที่สุดก็กลับถึงที่แห่งอันตรายแล้ว……

เพื่อหลีกเลี่ยงการไล่ล่าของลูกน้องชายคนนั้น เธอปีนขึ้นหน้าผาด้วยเถาวัลย์จากข้างล่าง

“ปังๆๆๆ ……”

หลานเยาเยาเดินไปยังหน้าประตู ยื่นมือจับที่ห่วงประตูแล้วเคาะประตู เคาะต่อเนื่องไม่หยุด

ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

จากนั้นก็มีเสียงเปิดประตู “แอ๊ด” ดังขึ้น และตามด้วยเสียงอันไม่พอใจของชายวัยกลางคน：

“มาแล้วมาแล้ว ใครกัน？ไม่รู้หรือว่าจวนนี้มีงานมงคล？รบกวนองค์ชายรัชทายาท……คุณ คุณหนูหก？”

เห็นสภาพที่ที่ทนดูไม่ไหวของหลานเยาเยา พ่อบ้านแทบจำไม่ได้ หลังจากยืนยันว่าเป็นหลานเยาเยา พ่อบ้านสีหน้าไม่ดี

“ทำไม？เจ้าตกใจที่ข้ายังมีชีวิตอยู่หรือ？”

หลานชิวหยุนมองแวบแรกก็ดูออกว่าคนที่อยู่หน้าประตูคือใคร หลานเยาเยาคนนั้นที่เป็นแค่ลูกเมียน้อย สถานะไม่สูงส่งเท่าเธอ มีชีวิตอยู่รันทดยิ่งกว่าสุนัข แต่ก็สามารถเป็นคู่หมั้นกับองค์ชายราชทายาทตั้งแต่เด็ก

นาง……มีสิทธิ์อะไร?

โดดลงผาแต่ไม่ตาย……

เกลียดนัก！

“คุณหนูสี่ขอรับ นางคือ……”

พ่อบ้านยังตอบไม่เสร็จ ก็ถูกหลานชิวหยุนชำเรืองมองแรก เสียงเงียบทันที

คุณหญิงแม่ทัพข้างๆ หรี่ตาลงเล็กน้อย ประกายแห่งความชั่วร้ายแวบเข้ามาในดวงตา ท่าทางเปลี่ยนไปทันที น้ำตาประกายในดวงตา พูดอย่างไม่น่าเชื่อว่า:

“เยาเยา นั่นเจ้าใช่ไหม? เจ้าหนีไปกับชายผู้หนึ่งแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ใครก็ได้เร็วเข้า！ไปตามหมอมา เร็วเข้า”

นิ่งซื่อพูดคำว่าหนีตามสองคำนี้เสียงดังฟังชัด จากนั้นก็เดินมาตรงหน้าหลานเยาเยาอย่างรวดเร็ว ดูรอบตัวมีแต่บาดแผล ใบหน้าที่ซีดเซียว ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง

หลานเยาเยาหลบมือของนิ่งซื่อที่จะจับแขนของเธอทันทีอย่างไม่วางใจ ทันใดนั้นดวงตาก็เย็นชาอีกครั้ง

นิ่งซื่อคนนี้ ทั้งๆ ที่เห็นว่าบนแขนของเธอได้รับบาดเจ็บหลายจุด และยังคงมีเลือดซึมออกอยู่ ยังเล็งที่จะจับแขนของเธอ จุดประสงค์นี้……

หลานเยาเยาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง พูดเบาๆ ：

“เห้อ！ก็ไม่รู้ว่าต้นหอมงั่งต้นไหนสั่งการให้องครักษ์ที่อายุสั้นสองคนนั้นมา บังคับให้ข้าโดดผา แต่ก็ตกไม่ตาย เจ้าว่าข้าควรจะโกรธหรือไม่? ข้าเลยต้องหอบบาดแผลปีนขึ้นมาจากใต้หน้าผา”

ขณะนี้คนที่ถูกหลานเยาเยาเปรียบเหมือนต้นหอมกำลังกำหมัดแน่น เล็บแทบเจาะที่เนื้อแล้ว

นิ่งซื่อขมวดคิ้ว

เธอรู้เลยทันทีว่าองครักษ์สองคนนั้นคือคนลูกสาวที่รักของเธอส่งไป แต่คิดไม่ถึงว่าหลานเยาเยาจะกล้าด่าคน

โกรธเคืองในใจ กำลังจะพูด ถูกชายวัยกลางคนถามขึ้นอย่างเสียงดุขัดจังหวะเสียก่อน

“โดดผา？องครักษ์ล่ะ？”

พอเห็นหลานเยาเยาหลานเฉินมู๋แม่ทัพหลวงก็แสดงสีหน้าเย็นชาตลอดในที่สุดก็ถามขึ้น……

(จบบทนี้)