ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 19

คนที่ครรชิตพูดถึง แน่นอนว่าคือนันท์นลิน

“เบญญาเป็นภรรยาฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่ายเรื่องของฉันกับเธอ?”

“ภรรยา?” ครรชิตได้ยินสองคำนี้แล้วโกรธจนขำออกมา ถ้าไม่ใช่คำนึงว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เขาจะต้องกดไอ้ชั่วบัดซบนี่ลงกับพื้นแล้วซัดมันสักหมัด!

“มรุเดช นายถามใจตัวเองดูว่านายเห็นเบญเป็นภรรยานายไหม? ตอนกระเพาะเธอเลือดออกนายไปอยู่ที่ไหน? ตอนเธอเข้าโรงพยาบาลตรวจโรครับยาคนเดียวนายไปอยู่ที่ไหน?”

ครรชิตชี้ไปที่ทรวงอกเขา บ่งชี้ข้อผิดพลาดเขาทีละข้อ “นายอยู่ข้างนอกกับคนรักของนาย กินเหล้าซื้อความสุข แอบวางแผนโจมตีพุ่มเทียน ส่งพ่อของเบญเข้าคุก!”

พูดจบ ครรชิตก็เบ้าตาแดง เขาเกลียดมรุเดช เขาเกลียดตัวเองด้วย ถ้าเขาใส่ใจเบญให้มากกว่านี้สักหน่อย โรคกระเพาะอาหารของเบญญาก็จะไม่ลามไปกลายเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร

ครรชิตหายใจอย่างสั่นเครือ เขาอดกลั้นมานานแล้ว แต่ก็ยังกลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหว

“ฉันเสียใจจริงๆ ที่ตอนแรกห้ามเบญไม่ให้แต่งงานกับนายไม่ได้ ถ้าเธอไม่ได้แต่งงานกับนาย สุขภาพก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้”

ครรชิตนึกถึงเบญญาที่อยู่ในห้องไอซียู นึกถึงกระเพาะอาหารเธอที่เต็มไปด้วยเซลล์มะเร็ง นึกถึงเบญญาเมื่อสี่ปีก่อนวิ่งมาตรงหน้าเขาด้วยความดีใจ บอกเขาด้วยใบหน้ามีความสุขว่าเธอใกล้จะแต่งงานแล้ว

ตอนนั้นเบญญาคงไม่คิดไม่ฝันว่าผลมันจะกลายเป็นแบบนี้

ครรชิตส่ายหน้า “มรุเดชนายมันสัตว์เดรัจฉาน!”

มรุเดชยืนเงียบๆ เขาอยากโต้กลับ แต่พูดอะไรไม่ออก หัวใจเขาเหมือนมีแรงอะไรบางอย่างกระแทกอย่างรุนแรง สติไม่กลับมาเป็นเวลานาน

มรุเดชชะงักไปสักพัก ตามไปด้วยฝีเท้าสั่นระริก พยาบาลในห้องผ่าตัดกำลังทำความสะอาด และฆ่าเชื้ออยู่

เมื่อมรุเดชเดินเข้าไปก็ได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อรุนแรงผสมกับกลิ่นคาวเลือด

สายตาไม่รู้ว่าควรมองตรงไหนดี เหมือนบุกรุกเข้าไปในพื้นที่ที่ไม่ใช่ของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมรอบตัวเลย

มรุเดชสงบเสงี่ยมอยู่ตลอด ถึงแม้เจอเหตุฉุกเฉินแล้วไม่สามารถจัดการได้ทันเวลา แต่ก็ห้ามตื่นตระหนกเด็ดขาด นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 26 ปีของเขาที่รู้สึกหวาดกลัวกับเรื่องที่ไม่รู้จัก

ครรชิตกวาดมองหนึ่งรอบสุดท้ายก็เจอถังพลาสติกบนชั้นวางที่ยังไม่ได้ทำความสะอาด ในนั้นใส่สิ่งตกค้างที่ล้างออกมาจากในกระเพาะเบญญา เยื่อกระดาษสีแดงเลือด

เขายกมันมาวางตรงหน้ามรุเดช บังคับให้เขาดู “นี่คือสิ่งที่ล้างออกมาจากกระเพาะเบญ สิ่งที่เธอกินไปเร็วๆ นี้ รู้ไหมว่ามันคืออะไร? กระดาษทิชชู! ทั้งหมดคือกระดาษทิชชูที่ย่อยไม่ได้ยังไงล่ะ!”