ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 24

มรุเดชตอบไม่ถูก โดนคำพูดที่สวนกลับของครรชิตทำเอาไปตอบไม่ถูก เกือบหายใจไม่ออก

จมูกของครรชิตดีมาก มรุเดชยังไม่ได้เดินเข้าใกล้เขาก็สามารถได้กลิ่นบุหรี่ เขาเตือน “ร่างกายของเบญตอนนี้ดมกลิ่นบุหรี่ไม่ได้ ถ้านายไม่เคยดูแลคนมาก่อนก็กลับไปเถอะ ฉันได้จัดแล้วก็สั่งงานพยาบาลให้เป็นคนเฝ้าเธอแล้ว”

พูดง่ายๆ ก็คิดเขามาจากไหนก็กลับไปที่นั่น แต่เสียดายมรุเดชหน้าด้าน ไม่ได้ฟังในสิ่งที่เขาบอก แต่พอได้ยินครรชิตเรียกชื่อของเบญญาอย่างสนิทสนมแบบนี้ เขานั้นรู้สึกไม่โอเคมากๆ ก็เหมือนว่าของเล่นที่อยู่เล่นมาตลอดได้ถูกคนแปลกแอบมอง ถึงแม้ว่าของเล่นนั้นเขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ว่าของที่เป็นของเขา ใครจะมาแอบมองไม่ได้

นี่เป็นที่สาธารณะคนไข้ต่างกำลังพักผ่อน จะทะเลาะกันก็ไม่ดี ครรชิตพูดจบก็ได้เดินจากไปอย่างเย็นชา

มรุเดชยืนอยู่กับที่แล้วก็ดมกลิ่นบนตัว ไม่ได้อาบน้ำมาสองวันก็ได้เริ่มมีกลิ่นแปลกแล้ว แต่ว่ากลิ่นบุหรี่ได้กลบมันไว้อย่างดี แต่ที่ครรชิตพูดก็ถูกเบญญาดมกลิ่นบุหรี่ไม่ได้ ช่วยไม่ได้ เขาได้ยืนอยู่ตรงที่ระบายอากาศได้ลมพัดเอากลิ่นบุหรี่ออกไปค่อยกลับห้องพักคนไข้

ครรชิตเดินห่างออกไปสักพัก ก็ได้สั่งนางพยาบาลข้างหลังว่า “เดี๋ยวเธอเอารายงานผลตรวจปลอมไปให้มรุเดช”

เขาได้รับปากแล้วว่าจะช่วยเบญญาปิดบัง เพราะงั้นวันก่อนก็ได้เตรียมรายงานผลตรวจปลอบไว้แล้ว

พยาบาลถาม “แต่เขาจะเชื่อหรือคะ?” ไม่ว่ายังไงก่อนหน้านั้นคนไข้ได้กระอักเลือดออกมาเยอะขนาดนั้น แล้วยังเอารายงานผู้ป่วยฉุกเฉินวิกฤตให้ดู

ไม่ว่าพยาบาลคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าต้องโง่ขนาดไหนถึงจะเชื่อเอกสารอันนี้

“ถ้าเขาเป็นห่วงเบญจริงก็ต้องไปตามสืบความจริงแน่ แต่ถ้าเขาไม่เป็นห่วงพูดอะไรออกไปเขาก็เชื่อ ไม่มีทางเก็บมาใส่ใจ”

พยาบาลพยักหน้าเหมือนเข้าใจ ไปที่ห้องทำงานเอารายงานมากองหนึ่งแล้วก็กลับไปห้องพักผู้ป่วยหนักต่อ

“เธอไม่ได้เป็นมะเร็งกระเพาะเหรอ? เธอกำลังหลอกฉัน!” สีหน้าของมรุเดชไม่เปลี่ยน แต่ว่านัยน์ตาของเขานั้นได้เยือกเย็นมาก อยู่ๆ บรรยากาศก็ได้ทำเอาเสียวสันหลังไปเลย ทำให้คนนั้นสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เผชิญหน้ากับคำถามของมรุเดช เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นกำลังถูกปีศาจจับจ้องอยู่ ขาของพยาบาลได้เริ่มอ่อน พยาบาลที่จะยืนอยู่กับที่ ท้องได้เริ่มหน่วง เธอรีบพยักหน้า

“นี่เป็นความต้องการของภรรยาของคุณ คุณอยากจะถามก็ไปถามเธอเถอะค่ะ” พูดจบเธอก็ได้มองไปยังประตูข้างๆ คิดถึงใบหน้าที่แทบไม่มีสีเลือดเลยของหญิงสาว แล้วก็ได้จะเทียบกับสายตาที่ตอนนี้แทบที่จะกลืนคนเข้าไปเลยของมรุเดช เธอก็อดเตือนต่อไม่ได้ว่า “แต่ว่าตอนนั้นอาการของเธอไม่ดีมากๆ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางออกรายงานวิกฤตหรอกค่ะ”

มรุเดชไม่ได้ฟังในสิ่งที่เธอเตือน ในหัวของเขานั้นเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าเบญญาได้ร่วมมือกับโรงพยาบาลเพื่อมาหลอกเขา เธอไม่ได้เป็นมะเร็งกระเพาะ

รายงานในมือของเขานั้นก็ได้ยับตามแรงที่เขากำ ไม่นานก็ได้กลายเป็นเศษกระดาษ