ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 12

บทที่ 12 ความโกรธของปีศาจใหญ่

กู้จิ่วฉือจำได้อย่างชัดเจนว่าลู่เสี่ยวซานเป็นนักเรียนเพียงคนเดียวที่ใช้คะแนนมาเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมตระกูลสูงศักดิ์S พ่อแม่ของเธอเป็นพนักงานทำความสะอาด เศรษฐกิจทางบ้านย่ำแย่มาก แต่ว่าเธอนั้นก็ต่อสู้ดิ้นรน และใช้คะแนนที่ยอดเยี่ยมในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยภาพยนตร์ซั่งจิง และเมื่ออายุยี่สิบปีก็กลายเป็นนักเขียนบทที่มีชื่อเสียง

คนที่ทำให้ลู่เสี่ยวซานรู้สึกอึดอัดใจกู้จิ่วฉือก็รู้จัก แกนนำนั้นชื่อว่าอึ้งลี่ลี่ครอบครัวมีฐานะจึงทำให้สามารถเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ได้ แต่ว่าผลการเรียนย่ำแย่จึงไม่ถูกชะตากับลู่เสี่ยวซานเด็กเรียนที่ใช้คะแนนในการสอบเข้ามา และมักที่จะกลั่นแกล้งลู่เสี่ยวซานบ่อยๆ

“อะไรกัน？เธอกล้าต่อปากต่อคำเหรอ！ลู่เสี่ยวซานเธอปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม！”

สีหน้าของอึ้งลี่ลี่เย็นชาขึ้นแล้วคว่ำจานข้าวของลู่เสี่ยวซาน ทำให้หมั่นโถวทั้งสองหล่นลงมาในทันที

“หมั่นโถวของฉัน！”

น้ำตาของลู่เสี่ยวซาน“แหมะ”ร่วงหล่นลงมา ขณะที่เธอกำลังคุกเข่าเพื่อหยิบมันขึ้นมา ก็คิดไม่ถึงเลยว่าอึ้งลี่ลี่จะจงใจเหยียบมันและทำให้หมั่นโถวทั้งสองแผ่ออกมา

“แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ คนแบบเธอก็ควรที่จะกินแบบนี้ กินสิ……ทำไมไม่กินหล่ะ？”

อึ้งลี่ลี่และนักเรียนหญิงเหล่านั้นหัวเราะพลางพูดขึ้น

“คุณ……”

ลู่เสี่ยวซานเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโกรธ จ้องมองอึ้งลี่ลี่ด้วยดวงตาทีแดงก่ำ

“โยว กล้าจ้องฉันเหรอ กล้าจ้องฉันเหรอ！”

อึ้งลี่ลี่ง้างมือขึ้นมาจะตบหน้าของลู่เสี่ยวซาน ลู่เสี่ยวซานตกใจจนต้องหลับตา

“พอได้แล้ว！”

กู้จิ่วฉือทนดูต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ รีบเดินเข้ามาพร้อมรั้งมือของอึ้งลี่ลี่ไว้

อึ้งลี่ลี่หันไปดูอย่างรำคาญ เมื่อเห็นว่าเป็นกู้จิ่วฉือสีหน้าก็ตกใจเล็กน้อย

“กู้จิ่วฉือเธอมายุ่งเรื่องคนอื่นทำไม？”

กู้จิ่วฉือปล่อยมือของอึ้งลี่ลี่ลง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงลู่เสี่ยวซานให้ขึ้นมา

“คนนี้เป็นคนของฉันแล้ว ต่อไปหากใครกล้ามาหาเรื่องเธออีกก็ถือว่าเป็นศัตรูของฉัน ได้ยินแล้วใช่ไหม？”

“คุณ！พวกเรารอดูก็แล้วกัน！”

สีหน้าของอึ้งลี่ลี่ดูเลวร้ายเป็นอย่างมาก แต่ว่าอำนาจของตระกูลอึ้งห่างชั้นกับอำนาจของตระกูลกู้ไม่รู้เท่าไหร่ ทำให้หล่อนไม่กล้าที่จะล่วงเกินกู้จิ่วฉือ ทำได้เพียงจ้องมองลู่เสี่ยวซานด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็วิ่งหนีไป

กู้จิ่วฉือสั่งอาหารกลางวันให้กับลู่เสี่ยวซานใหม่

“กินสิ”

ลู่เสี่ยวซานตัวสั่น มองกู้จิ่วฉือด้วยความกลัวและระแวดระวัง หากเทียบกับอึ้งลี่ลี่แล้ว เธอกลัวผู้หญิงที่ได้รับสมญานามว่าปีศาจนี้มากกว่าเสียอีก

“คุณมาช่วยฉันทำไม？”

กู้จิ่วฉือขี้เกียจที่จะอธิบาย ทำเพียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแกล้งพูดขึ้นอย่างดุดันว่า

“เอาสมุดจดบันทึกการเรียนของเธอให้ฉันยืม เราก็ถือว่าหายใจ”

“อ่า？”

ลู่เสี่ยวซานตะลึงงันทันที นักเรียนห่วยๆของโรงเรียนต้องการยืมสมุดบันทึกการเรียนของเธอ？

“เอออาอะไรกัน？กินข้าว！”

กู้จิ่วฉือแกล้งจ้องตาหล่อนอย่างดุดัน

“อ่อ！”

ลู่เสี่ยวซานตกใจราวกับกระต่ายน้อยสั่นไปทั้งตัว รีบหยิบตะเกียบขึ้นมากินอย่างตะกละตะกลาม

ขณะที่กินก็แอบเงยหน้าขึ้นมามองกู้จิ่วฉือเล็กน้อยด้วยความสงสัย

ปีศาจที่เขาร่ำลือกัน ดูแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด

เมื่อกินเข้าเสร็จ ลู่เสี่ยวซานก็ทำตามสัญญานำสมุดบันทึกการเรียนของเธอให้กู้จิ่วฉือยืม

เมื่อมีสมุดบันทึกของนักเรียนเก่งอันดับสองของสายชั้น ก็ช่วยกู้จิ่วฉือได้ไม่น้อยเลย

เมื่อได้ยินคำพูดของโค้วยู่นเอ๋อ เจี้ยยู่ถังก็รู้สึกเบาใจขึ้นเล็กน้อย ยิ้มพลางตอบว่า

“คุณวางใจเถอะ ผมอัดเสียงไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เสียงนี้ล้วนเอื้อประโยชน์ให้กับกู้จิ่วฉือคุณจะเอาไปทำอะไรเหรอ？”

โค้วยู่นเอ๋อยิ้ม พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า

“เมื่อถึงเวลานั้นก็จะรู้เอง วางใจเถอะ ฉันจะไม่ยอมให้กู้จิ่วฉือแยกจากกับคุณแน่！”

เมื่อเลิกเรียนกู้จิ่วฉือก็เก็บข้าวของแล้วเดินมาทางหน้าประตูโรงเรียน หลังที่ที่เจี้ยยู่ถังปรากฏตัวเมื่อตอนบ่ายเธอก็รู้สึกจิตใจสับสนวุ่นวาย

กระทั่งเธอเดินมาหน้าประตูของโรงเรียน ก็มองเห็นเงาที่คุ้นเคย และคนที่ยืนอยู่ข้างๆรถ ในขณะที่จ้านยิงทำสีหน้าเย็นชากู้จิ่วฉือก็พอที่จะเดาได้แล้วว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

“คุณกู้ เชิญขึ้นรถครับ！”

เมื่อจ้านยิงได้พบกับกู้จิ่วฉือสีหน้าก็แสดงออกถึงการเหยียดหยาม

ในหัวของเขากู้จิ่วฉือตายไปไม่รู้จะกี่หมื่นครั้งแล้ว

ผู้หญิงโง่คนนี้ เจ้านายอุตส่าห์เชื่อเธอ เธอกลับรนหาที่ตาย！ในที่สาธารณะ กลับนัดกับผู้ชาย！เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นเจ้านายอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย！

ตอนนี้เธอทำให้เจ้านายโกรธ แม้แต่เขาก็ต้องซวยไปด้วย！

“เดี๋ยวพี่รองของฉันจะมารับฉันเองค่ะ”

กู้จิ่วฉือมองดูเงาหลังของเขา ประตูรถปิดแน่นทำให้เห็นไม่ชัดว่ามีคนอยู่ในนั้นหรือไม่ แต่ว่ารอบกายของเธอก็รู้สึกอบอวลไปด้วยความอันตรายอย่างถึงที่สุด

ปีศาจใหญ่จะต้องอยู่ในรถแน่ๆ อีกทั้งจะต้องโกรธมากๆแน่ๆ ไม่งั้นเธอคงไม่รู้สึกสั่นไปทั้งตัวตั้งแต่ตอนนี้หรอก！

ความรู้สึกอยากเอาตัวรอดทำให้กู้จิ่วฉือปฏิเสธอย่างอ้อมค้อม เมื่อชาติที่แล้วเธอกลัวฮั่วหมิงเช่อเป็นอย่างมาก ในเวลานี้ความรู้สึกนี้มันก็เกิดขึ้นมาอีกครั้ง！

กู้จิ่วฉือไม่สามารถที่จะคุมความกลัวของตนเองได้ เธอพยายามที่จะควบคุมตัวเอง จึงไม่ได้วิ่งหนีไป！

“คุณกู้ เชิญขึ้นรถครับ”

สีหน้าของจ้านยิงเย็นชา น้ำเสียงเย็นชาของเขาพูดประโยคนี้ซ้ำอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันอุณหภูมิรอบข้างก็ลดลง！