ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 14

บทที่ 14 เสี่ยวจิ่วเอ๋อ คุณอย่าโกหกผมนะ

“ตอนนี้คุณยอมเชื่อฉันแล้วใช่ไหม？”

กู้จิ่วฉือคลายความกังวลลง สายตาจ้องมองไปที่ฮั่วหมิงเช่อ ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าที่แสดงความรู้สึกว่า“ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆ ”

“อืม”

ฮั่วหมิงเช่อรับคำอย่างราบเรียบ แต่ว่าร่างกายของเขาก็ยังคงกดทับเธออยู่ และไม่มีวี่แววที่จะเคลื่อนออกไป

แต่ว่าความรู้สึกโกรธของเมื่อสักครู่นี้ได้จางหายออกไปจนหมดสิ้นแล้ว ในเวลานี้แสงยามโพล้เพล้ก็ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาถึงเตียง ส่องมายังร่างกายของทั้งสอง ให้ความรู้สึกราวกับภาพยนตร์ที่คู่รักทั้งสองคนเคล้าเคลียกันอยู่

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อ ห้ามโกหกผมนะ คุณก็รู้ว่าผลจะเป็นยังไง ……”

ศีรษะของชายหนุ่มมุดอยู่ที่บริเวณต้นคอ ลมหายใจที่ร้อนผ่าวแผ่ซ่านไปยังผิวของเธอ เขาเตือนเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

กู้จิ่วฉือไม่กล้าที่จะหายใจแรง ราวกับเป็นสัตว์ที่ถูกสัตว์ที่ดุร้ายไล่ล่า ไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

ชาติที่แล้ว เธอรับรู้ถึงผลที่ตามมาแล้ว

ผ่านไปไม่นาน หูของเธอก็มีเสียงลมหายใจที่ราบเรียบและลึกยาวของฮั่วหมิงเช่อ

ที่แท้ปีศาจใหญ่นอนหลับอยู่ข้างกายเธอเสียแล้ว？！！！

กู้จิ่วฉือขยับเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ ชายหนุ่มรีบดึงเธอเข้ามากอดและเบิกตามองเธอ

ดูเหมือนว่าเพียงเธอขยับเล็กน้อย วินาทีต่อมาเธอก็จะถูกเขาควบคุมอีกครั้ง

กู้จิ่วฉือตกใจจนขนลุก เธอได้ยินเสียงเคร่งขรึมของชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างจนปัญญาว่า

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อหยุดกวนได้แล้ว”

“ได้ ๆๆ คุณนอนเถอะ”

กู้จิ่วฉือรีบนอนให้ถูกท่า ไม่ขยับเขยื้อนอย่างเชื่อฟัง

ฮั่วหมิงเช่อจ้องมองเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็มุดหัวเข้าไปในซอกคอของเธออีกครั้งและหลับตาลง

กู้จิ่วฉือจ้องมองไปที่ปีศาจใหญ่ จึงได้สังเกตเห็นรอยคล้ำดำใต้ตาของเขา

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เมื่อวานเธอหนีไปกับคนอื่น อีกทั้งวันนี้ยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เป็นใครก็นอนไม่หลับ？

เธอยื่นมือออกมาอย่างกล้าหาญ แล้วใช้นิ้วมือลูบที่บริเวณคิ้วของเขา และนึกถึงครั้งแรกที่เธอได้เจอกับเขา

วัยรุ่นของเธอ หัวแข็งดื้อรั้นไม่ยอมคน เธอทำให้ภาพลักษณ์ดีๆของเขากลายเป็นคนประหลาด

“เฮ้อ……”

กู้จิ่วฉือถอนหายใจอีกครั้ง ในใจเริ่มรู้สึกกังวล

เมื่อชาติที่แล้วเธอกับปีศาจใหญ่อยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดมาโดยตลอด เธอเคยถูกฮั่วหมิงเช่อคุมขัง และเคยพยายามเพื่อเขา

เขาก็เคยถูกเธอทำร้ายจนบาดแผลเต็มไปทั้งตัว แต่สุดท้ายเธอตัดสินใจใช้ความตายในการจบปัญหา เขาจึงยอมที่จะหย่าให้กับเธอ

ยังจำได้ว่าหลังจากที่ออกจากคฤหาสน์หวงจวีแห่งนี้ไป ฮั่วหมิงเช่อล้มป่วยจนแทบจะยืนไม่ไหว และยังคงให้จ้านยิงผลักเข็นรถเข็นของเขาออกมาเพื่อส่งเธอ ……

เมื่อคิดถึงจุดนี้ น้ำตาของกู้จิ่วฉือก็ค่อยๆไหลออกมา

ในช่วงเวลาสั้นๆนั้น เธอกับฮั่วหมิงเช่อยังไม่ทันได้เข้าใจเลยว่า เราควรที่จะรักคนๆหนึ่งอย่างไร

กระทั่งปัจจุบันนี้ เธอเต็มใจที่จะแต่งงานกับเขา ก็เป็นเพราะความละอายใจและความซาบซึ้งใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อแสงแดดยามเช้ากระทบกับใบหน้าของเธอ ก็มีกลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมา ทุกอย่างสงบราบรื่น

กู้จิ่วฉือค่อยๆลืมตาขึ้นมา บนตัวของเธอไม่มีร่างของเขากดทับอยู่แล้ว บนเตียงเหลือเพียงเธอคนเดียว

เธอยังคงนอนต่ออีกสักพักหนึ่ง เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เธอก็แทบไม่อยากที่จะเชื่อ

ว่าเธอจะสามารถนอนอยู่ข้างกายปีศาจใหญ่ได้อย่างสงบสุข ทั้งยังนอนหลับอย่างไร้ความกังวลอีกด้วย！

หากเป็นเมื่อชาติที่แล้ว เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน！

“ตี๊ด ตี๊ด！”

วีแชทในโทรศัพท์ของเธอมีข้อความส่งเข้ามากู้จิ่วฉือหยิบขึ้นมาดู ที่แท้ก็เป็นพ่อของเธอกู้ชิงหยวนที่ส่งข้อความขนาดยาวมาหนึ่งย่อหน้า

ในเมื่อลูกได้หมั่นหมายกับฮั่วหมิงเช่อเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ลูกเรียนจบชั้นมัธยมปลายลูกทั้งสองก็จะต้องแต่งงานกัน ดังนั้นตอนนี้ลูกก็ถือว่าเป็นภรรยาของตระกูลฮั่วเรียบร้อยแล้ว และตามหลักเหตุผลลูกก็สามารถไปอยู่กับเขาได้แล้ว จะได้กระชับความสัมพันธ์

สิ่งที่สำคัญก็คือ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เข้าหูของกู้ชิงหยวนเรียบร้อยแล้ว โดยถูกโค้วยู่นเอ๋อนำเรื่องที่บิดเบือนความจริงไปบอกกับเขา ตอนนี้ลูกถูกตัดขาดช่องทางการเงินทั้งหมดแล้ว！

“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ！ฉันเป็นพี่สาวของเธอนะ แน่นอนฉันก็ต้องหวังให้เธอสงบสุขสิ

เพียงแต่ว่าเมื่อวานสีหน้าของปีศาจใหญ่ไม่ดีเลย ฉันก็แค่กลัวว่าเขาจะทำอะไร……ที่รุนแรง？

พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน หากเธอรู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรม ก็อย่าทนไว้ ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนฉันก็จะรีบไปหาเธอ！”

กู้จิ่วฉือรับรู้ได้ถึงคำพูดที่มีนัยน์แฝงอยู่ของโค้วยู่นเอ๋อ

“พี่ค่ะ พี่เห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักของปีศาจใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่？ตอนนั้นพี่ก็อยู่ในเหตุการณ์เหรอ？แล้วทำไมตอนนั้นพี่ถึงไม่ออกมาล่ะคะ？”

เสียงจากโทรศัพท์เงียบลงครู่หนึ่งโค้วยู่นเอ๋อถูกจับได้อย่างเห็นได้ชัด

คิดไม่ถึงเลยว่ากู้จิ่วฉือจะฉลาดขึ้นอย่างกะทันหัน และสามารถจับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆได้

“เหอะๆ……ฉันได้ยินมาอีกที หากฉันอยู่ในเหตุการณ์ล่ะก็ ฉันจะต้องรีบพุ่งเข้าไปช่วยอย่างแน่นอน！อาฉือ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ”

กู้จิ่วฉือจงใจพูดขึ้นอีกครั้งหนึ่งว่า

“เรื่องในครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะมีคนไปฟ้องฮั่วหมิงเช่อ ดีที่ฉันฉลาดก็เลยสามารถแก้ไขความเข้าใจผิดได้ แต่ว่าอย่าให้ฉันรู้นะว่าคนๆนั้นเป็นใคร ถ้าฉันรู้ล่ะก็ ฉันจะทำให้มันเป็นตายทั้งเป็น！”

ขณะที่เธอกำลังพูดประโยคสุดท้าย ก็จงใจเน้นน้ำเสียง ทำให้โค้วยู่นเอ๋อที่ได้ยินกลัวด้วยความหวาดระแวง

หรือว่ากู้จิ่วฉือรู้อะไรมา？！！

“แต่ว่าฉันรู้ว่าพี่ดีกับฉันที่สุด ไม่ทำร้ายฉันแน่ๆ ใช่ไหมคะ？”

ทันใดนั้นกู้จิ่วฉือ ก็ยิ้มกริ่มถามขึ้น

ใจของโค้วยู่นเอ๋อราวกับกำลังข้ามภูเขา เดี๋ยวขึ้นสูงเดี๋ยวลงต่ำ เธอรีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า

“ใช่ ฉันไม่ทำร้ายคุณอย่างแน่นอน！”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันวางสายก่อนนะ”

กู้จิ่วฉือพูดขึ้นพอเป็นพิธี ไม่ทันรอให้โค้วยู่นเอ๋อพูดอะไรออกไปก็วางสายลงทันที

เธอต้องการให้โค้วยู่นเอ๋ออึดอัดจนอยากจะกระอักตาย