ทันทีที่จ้านยิงพูดประโยคนี้จบ อุณหภูมิรอบข้างลดลงฮวบหลายสิบองศา ราวกับตกอยู่ในแอ่งน้ำเย็น
“อาจจะเป็นความบังเอิญที่คุณกู้ไปโรงพยาบาลนั้นพอดี......เมื่อสักครู่นี้ผมได้ให้คนไปตรวจสอบแล้ว เธอไม่ได้ไปที่ห้องผู้ป่วยเจี้ยยู่ถัง........”
เพื่อไม่ถูกหนาวแช่จนตายโดยไม่รู้ตัว จ้านยิงกัดฟันแล้วกล่าวต่อเสียงสั่น
แต่ที่จริงในใจของเขายังคงสงสัยในตัวของกู้จิ่วฉือ
เพราะท่านนายยกเลิกการติดตามกู้จิ่วฉือตลอดยี่สิบชั่วโมง เพราะฉะนั้นเขาทำได้เพียงไปตรวจดูกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาล แต่ถ้าหากสาวน้อยกู้จิ่วฉืออาจหลบพ้นกล้องวงจรปิดจะทำอย่างไร ?
ที่จริงตั้งแต่ต้นจนจบ เขาระแวดระวังกู้จิ่วฉืออยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าอย่างไรสาวน้อยคนนี้มีประวัติติดตัวมากมาย
ยังดีที่เมื่อฟังประโยคนี้แล้ว เหมือนกับท่านนายจะไม่ค่อยโกรธแล้ว อุณหภูมิรอบข้างก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ
จ้านยิงเหลือบมองดูใบหน้าของท่านนายอย่างระมัดระวัง “ท่านนาย ตอนนี้ท่านไม่ได้สงสัยในตัวของคุณกู้แล้วจริง ๆ หรือ ?”
ชายหนุ่มหันหลังเล็กน้อยและมองดูระดับน้ำทะเลด้านนอกผ่านหน้าต่างกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานของห้องประชุม
แสงอาทิตย์สาดส่องพื้นผิวทะเลเป็นประกายระยิบระยับ แต่ภายใต้น้ำทะเลที่ดูราวกับสงบนิ่งนั้น มีกระแสคลื่นซัดมากมายเท่าไหร่ ใครจะไปรู้
เสี่ยวจิ่วเอ๋อ คุณอย่าทำให้ผมผิดหวังนะ.....
“ฮัดเช้ย !”
กู้จิ่วฉือที่ขึ้นรถแท็กซี่แล้วจามเสียงดัง เธอจับจมูกตัวเองอย่างสงสัย
“ทำไมช่วงนี้จามบ่อยจัง หรือว่าเมื่อกี้นี้ติดเชื้อมาจากในโรงพยาบาลหรือ?”
เวลานี้ จู่ ๆ ข้างนอกฝนเริ่มโปรย ผ่านไปครู่หนึ่ง ฝนยิ่งตกยิ่งแรงขึ้น
“อากาศเดือนมิถุนายน เหมือนสีหน้าของเด็กน้อยจริงๆ ว่าจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนทันที ”
กู้จิ่วฉืออุทานอยู่หลายประโยค แล้วรีบกล่าวกับลุงคนขับรถว่า
“ลุง ฉันจะไปคฤหาสน์ตระกูลกู้”
“ได้ครับ ไม่นานก็ถึงแล้ว! ”
*
ในโรงพยาบาล โค้วยู่นเอ๋อถือกระติกน้ำร้อนอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยวีไอพี
เธอเพิ่งจะเข้าประตูไปก็ถูกเจี้ยยู่ถังเข้ามากอดอย่างใจร้อน แล้วกดเธอไว้ตรงประตู
อีกฝ่ายกอดเธอไว้อย่างกระหายเสน่หา “ยู่นเอ๋อ ผมคิดถึงคุณจังเลย”
“เดี๋ยวก่อน ฉันเอาโจ๊กมาให้คุณ ถ้าไม่กินก็จะเย็นหมดแล้ว ”
โค้วยู่นเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอผลักเจี้ยยู่ถังออก แล้วแกล้งทำเป็นรีบร้อนเปิดกระติกเก็บความร้อนออก แล้วก็ถามขึ้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน
แม้ว่าอ้อมอกของเจี้ยยู่ถังว่างเปล่า แต่โค้วยู่นเอ๋อนั้นเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นเสมอ งามทั้งกายและใจ แม้ว่าทั้งสองจะรักใคร่ชอบพอกันมานานแล้ว แต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่เกินเลย เพราะฉะนั้นเขาก็คุ้นเคยกับมันและก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“ยู่ถัง เมื่อกี้นี้คุณเคลียร์กับอาฉือเรียบร้อยแล้วหรือ ?”
โค้วยู่นเอ๋อนึกขึ้นได้ว่าเจอกู้จิ่วฉือตรงประตู จึงถามขึ้นทันที
“อาฉือหรือ ?”
เจี้ยยู่ถังกล่าวขึ้นอย่างงุนงง
“คุณกำลังพูดอะไร ?วันนี้ผมไม่ได้เจออาฉือเลยนี่ ?คุณให้เธอมาหาผมที่โรงพยาบาลหรือ ?”
“เธอไม่ได้มาเยี่ยมคุณหรือ ?!!”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ มือของโค้วยู่นเอ๋อสั่นเทา เกือบจะทำกระติกน้ำร้อนล้มคว่ำ แม้แต่น้ำเสียงก็กรีดร้องอย่างควบคุมไม่ได้
“เมื่อกี้นี้ฉันเจอเธอที่ห้องโถงใหญ่ชั้นล่างจริงๆ จะไม่มาเยี่ยมคุณได้อย่างไร ?และในมือเธอถือยาสำหรับรักษาโรคกระเพาะเต็มไปหมดนี่ ! ”
ในเวลากลางคืน กู้จิ่วฉือเพิ่งจะถึงบ้าน ถังยู่ก็ส่งข้อความมาว่า เขาหาที่พักเรียบร้อยแล้ว และยังได้ทำตารางสำรวจสถานการณ์กับตารางอาหารการกินและเวลาการเข้านอนและตื่นนอนของดาราหญิงส่งมาให้เธอด้วย
กู้จิ่วฉือนอนอยู่บนเตียง เปิดตารางสองใบออกมาตรวจดู และพินิจดูเนื้อหาของตารางสองใบอย่างละเอียด ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถังยู่ถึงกลายเป็นผู้จัดการเหรียญทองได้
ตารางเวลาในการเข้านอนและตื่นนอนนั้นละเอียดถึงขั้นวินาที ช่างโรคจิตมาก!
กู้จิ่วฉือโอนเงินในบัญชีจำนวนหลายสิบล้านเข้าไปในบัญชีของถังยู่อย่างไว้วางใจ ยังไม่ทันผ่านไปสองนาที อีกฝ่ายโทรศัพท์มาหาเธอทันที
“คุณกู้ คุณโอนเงินให้ผมง่ายดายแบบนี้เลยหรือ?ระหว่างเราแม้แต่สัญญาก็ยังไม่ได้เซ็นเลยนะ!”
น้ำเสียงของถังยู่ในโทรศัพท์ประหลาดในอย่างมาก
“ในเมื่อฉันใช้คุณ ฉันต้องเชื่อคุณอยู่แล้ว หนังสือสัญญาค่อยเซ็นวันหลังก็ได้ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสองเรื่อง หนึ่งคือคุณไปจัดการเรื่องข่าวลือและเรื่องอื้อฉาวของคุณเหล่านั้น อีกเรื่องคือ ฉันผ่านการแคสติ้งหน้ากล้อง《ช่วงเวลาที่มีความสุข》บทบาทมู่เฉิน การเซ็นสัญญากับฝ่ายผลิตและบริษัทนั้น ฉันต้องให้คุณไปจัดการให้เรียบร้อยทันที ”
“เข้าใจแล้ว ให้เวลาผมสามวัน ผมจะจัดการให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน!”
กู้จิ่วฉือพูดจบ ถังยู่รับปากอย่างจริงจังทันที
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี รีบพักผ่อนเถอะ ”
กู้จิ่วฉือวางสาย โชคดีที่ตัวเองหาผู้จัดการส่วนตัวที่ไม่ต้องเสียแรงอย่างมาก
เธอบิดขี้เกียจ สายตาจ้องไปที่วีแชต แล้วกดเข้าไปในหน้าต่างที่แชตคุยกับปีศาจใหญ่อย่างไม่รู้ตัว
“คนเลว! ไปต่างประเทศตั้งหลายวันก็ไม่รู้จักส่งข้อความหาฉันบ้าง !”
กู้จิ่วฉือพึมพำหนึ่งประโยค แล้วยัดมือถือใส่ไปใต้หมอนอย่างขุ่นเคือง พลิกตัวแล้วนอน
เธอไม่รู้ว่า การกระทำแบบนี้ เป็นการคิดถึงใครบางคนอยู่........
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
เธอเพิ่งจะถึงโรงเรียน ก็ถูกโค้วยู่นเอ๋อดึงออกไปนอกห้องเรียนด้วยใบหน้าร้อนรน........
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ
เริ่องนี้สนุกมาก..อยากให้นำมาลงต่อให้จบ...
สวัสดีค่ะต้านต่าต่า คุณคงไม่รู้จักว่าเราเป็นใครแต่เรามีเรื่องจะบอกคุณว่าเราชอบเรื่องนี้ที่คุณเขียนมากและรอคอยวันที่คุณจะกลับมาเขียนเรื่องนี้อีกครั้งเพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณจะมีปัญหาหรืออุปสรรคอะไรก็แล้วแต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่าเราหรือคนอ่านเรื่องนี้อีกหลายคนอยู่ข้างคุณและคุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวและได้โปรดในสักวันหนึ่งเมื่อคุณพร้อมขอให้คุณกลับมาเขียนเรื่องนี้เพราะเราและผู้อ่านอีกหลายคนรอคุณกลับมาเขียนเรื่องนี้อยู่เสมอ จากผู้อ่านที่ชอบเรื่องราวที่คุณแต่ง Hello. You probably don't know who I am, but I have to tell you that I really liked this story and I look forward to the day you come back to write about it again. So no matter what problems or obstacles you have, But please know that I and many other readers are on your side and that you are not alone. And please, one day when you are ready, I will ask you to come back and write about this because of me and my readers. Many people are always waiting for you to come back and write about this. From readers who liked the stories you wrote....