ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 53

ทันทีที่จ้านยิงพูดประโยคนี้จบ อุณหภูมิรอบข้างลดลงฮวบหลายสิบองศา ราวกับตกอยู่ในแอ่งน้ำเย็น

“อาจจะเป็นความบังเอิญที่คุณกู้ไปโรงพยาบาลนั้นพอดี......เมื่อสักครู่นี้ผมได้ให้คนไปตรวจสอบแล้ว เธอไม่ได้ไปที่ห้องผู้ป่วยเจี้ยยู่ถัง........”

เพื่อไม่ถูกหนาวแช่จนตายโดยไม่รู้ตัว จ้านยิงกัดฟันแล้วกล่าวต่อเสียงสั่น

แต่ที่จริงในใจของเขายังคงสงสัยในตัวของกู้จิ่วฉือ

เพราะท่านนายยกเลิกการติดตามกู้จิ่วฉือตลอดยี่สิบชั่วโมง เพราะฉะนั้นเขาทำได้เพียงไปตรวจดูกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาล แต่ถ้าหากสาวน้อยกู้จิ่วฉืออาจหลบพ้นกล้องวงจรปิดจะทำอย่างไร ?

ที่จริงตั้งแต่ต้นจนจบ เขาระแวดระวังกู้จิ่วฉืออยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าอย่างไรสาวน้อยคนนี้มีประวัติติดตัวมากมาย

ยังดีที่เมื่อฟังประโยคนี้แล้ว เหมือนกับท่านนายจะไม่ค่อยโกรธแล้ว อุณหภูมิรอบข้างก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ

จ้านยิงเหลือบมองดูใบหน้าของท่านนายอย่างระมัดระวัง “ท่านนาย ตอนนี้ท่านไม่ได้สงสัยในตัวของคุณกู้แล้วจริง ๆ หรือ ?”

ชายหนุ่มหันหลังเล็กน้อยและมองดูระดับน้ำทะเลด้านนอกผ่านหน้าต่างกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานของห้องประชุม

แสงอาทิตย์สาดส่องพื้นผิวทะเลเป็นประกายระยิบระยับ แต่ภายใต้น้ำทะเลที่ดูราวกับสงบนิ่งนั้น มีกระแสคลื่นซัดมากมายเท่าไหร่ ใครจะไปรู้

เสี่ยวจิ่วเอ๋อ คุณอย่าทำให้ผมผิดหวังนะ.....

“ฮัดเช้ย !”

กู้จิ่วฉือที่ขึ้นรถแท็กซี่แล้วจามเสียงดัง เธอจับจมูกตัวเองอย่างสงสัย

“ทำไมช่วงนี้จามบ่อยจัง หรือว่าเมื่อกี้นี้ติดเชื้อมาจากในโรงพยาบาลหรือ?”

เวลานี้ จู่ ๆ ข้างนอกฝนเริ่มโปรย ผ่านไปครู่หนึ่ง ฝนยิ่งตกยิ่งแรงขึ้น

“อากาศเดือนมิถุนายน เหมือนสีหน้าของเด็กน้อยจริงๆ ว่าจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนทันที ”

กู้จิ่วฉืออุทานอยู่หลายประโยค แล้วรีบกล่าวกับลุงคนขับรถว่า

“ลุง ฉันจะไปคฤหาสน์ตระกูลกู้”

“ได้ครับ ไม่นานก็ถึงแล้ว! ”

*

ในโรงพยาบาล โค้วยู่นเอ๋อถือกระติกน้ำร้อนอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยวีไอพี

เธอเพิ่งจะเข้าประตูไปก็ถูกเจี้ยยู่ถังเข้ามากอดอย่างใจร้อน แล้วกดเธอไว้ตรงประตู

อีกฝ่ายกอดเธอไว้อย่างกระหายเสน่หา “ยู่นเอ๋อ ผมคิดถึงคุณจังเลย”

“เดี๋ยวก่อน ฉันเอาโจ๊กมาให้คุณ ถ้าไม่กินก็จะเย็นหมดแล้ว ”

โค้วยู่นเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอผลักเจี้ยยู่ถังออก แล้วแกล้งทำเป็นรีบร้อนเปิดกระติกเก็บความร้อนออก แล้วก็ถามขึ้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน

แม้ว่าอ้อมอกของเจี้ยยู่ถังว่างเปล่า แต่โค้วยู่นเอ๋อนั้นเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นเสมอ งามทั้งกายและใจ แม้ว่าทั้งสองจะรักใคร่ชอบพอกันมานานแล้ว แต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่เกินเลย เพราะฉะนั้นเขาก็คุ้นเคยกับมันและก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ยู่ถัง เมื่อกี้นี้คุณเคลียร์กับอาฉือเรียบร้อยแล้วหรือ ?”

โค้วยู่นเอ๋อนึกขึ้นได้ว่าเจอกู้จิ่วฉือตรงประตู จึงถามขึ้นทันที

“อาฉือหรือ ?”

เจี้ยยู่ถังกล่าวขึ้นอย่างงุนงง

“คุณกำลังพูดอะไร ?วันนี้ผมไม่ได้เจออาฉือเลยนี่ ?คุณให้เธอมาหาผมที่โรงพยาบาลหรือ ?”

“เธอไม่ได้มาเยี่ยมคุณหรือ ?!!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ มือของโค้วยู่นเอ๋อสั่นเทา เกือบจะทำกระติกน้ำร้อนล้มคว่ำ แม้แต่น้ำเสียงก็กรีดร้องอย่างควบคุมไม่ได้

“เมื่อกี้นี้ฉันเจอเธอที่ห้องโถงใหญ่ชั้นล่างจริงๆ จะไม่มาเยี่ยมคุณได้อย่างไร ?และในมือเธอถือยาสำหรับรักษาโรคกระเพาะเต็มไปหมดนี่ ! ”

ในเวลากลางคืน กู้จิ่วฉือเพิ่งจะถึงบ้าน ถังยู่ก็ส่งข้อความมาว่า เขาหาที่พักเรียบร้อยแล้ว และยังได้ทำตารางสำรวจสถานการณ์กับตารางอาหารการกินและเวลาการเข้านอนและตื่นนอนของดาราหญิงส่งมาให้เธอด้วย

กู้จิ่วฉือนอนอยู่บนเตียง เปิดตารางสองใบออกมาตรวจดู และพินิจดูเนื้อหาของตารางสองใบอย่างละเอียด ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถังยู่ถึงกลายเป็นผู้จัดการเหรียญทองได้

ตารางเวลาในการเข้านอนและตื่นนอนนั้นละเอียดถึงขั้นวินาที ช่างโรคจิตมาก!

กู้จิ่วฉือโอนเงินในบัญชีจำนวนหลายสิบล้านเข้าไปในบัญชีของถังยู่อย่างไว้วางใจ ยังไม่ทันผ่านไปสองนาที อีกฝ่ายโทรศัพท์มาหาเธอทันที

“คุณกู้ คุณโอนเงินให้ผมง่ายดายแบบนี้เลยหรือ?ระหว่างเราแม้แต่สัญญาก็ยังไม่ได้เซ็นเลยนะ!”

น้ำเสียงของถังยู่ในโทรศัพท์ประหลาดในอย่างมาก

“ในเมื่อฉันใช้คุณ ฉันต้องเชื่อคุณอยู่แล้ว หนังสือสัญญาค่อยเซ็นวันหลังก็ได้ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสองเรื่อง หนึ่งคือคุณไปจัดการเรื่องข่าวลือและเรื่องอื้อฉาวของคุณเหล่านั้น อีกเรื่องคือ ฉันผ่านการแคสติ้งหน้ากล้อง《ช่วงเวลาที่มีความสุข》บทบาทมู่เฉิน การเซ็นสัญญากับฝ่ายผลิตและบริษัทนั้น ฉันต้องให้คุณไปจัดการให้เรียบร้อยทันที ”

“เข้าใจแล้ว ให้เวลาผมสามวัน ผมจะจัดการให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน!”

กู้จิ่วฉือพูดจบ ถังยู่รับปากอย่างจริงจังทันที

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี รีบพักผ่อนเถอะ ”

กู้จิ่วฉือวางสาย โชคดีที่ตัวเองหาผู้จัดการส่วนตัวที่ไม่ต้องเสียแรงอย่างมาก

เธอบิดขี้เกียจ สายตาจ้องไปที่วีแชต แล้วกดเข้าไปในหน้าต่างที่แชตคุยกับปีศาจใหญ่อย่างไม่รู้ตัว

“คนเลว! ไปต่างประเทศตั้งหลายวันก็ไม่รู้จักส่งข้อความหาฉันบ้าง !”

กู้จิ่วฉือพึมพำหนึ่งประโยค แล้วยัดมือถือใส่ไปใต้หมอนอย่างขุ่นเคือง พลิกตัวแล้วนอน

เธอไม่รู้ว่า การกระทำแบบนี้ เป็นการคิดถึงใครบางคนอยู่........

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

เธอเพิ่งจะถึงโรงเรียน ก็ถูกโค้วยู่นเอ๋อดึงออกไปนอกห้องเรียนด้วยใบหน้าร้อนรน........

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห่วงรักคุณปีศาจ