ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 6

บทที่ 6 วิกฤติที่เจี้ยยู่ถังพามาด้วย

กู้จิ่วฉือถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที หลบมือของเจี้ยยู่ถังอย่างรังเกียจ

ชาติที่แล้ว เธออยู่ภายใต้คำหวานชื่นของเจี้ยยู่ถัง จูงมือเขาเดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่สนใจอะไรเลย คิดว่าจะได้รักกับเขาจนแก่เฒ่า ตอนจบล่ะ? กลับเป็นแค่เหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เจี้ยยู่ถังยังคิดว่ากู้จิ่วฉือแค่ขวยเขินเท่านั้น จึงพ่นคำหวานซึ้งต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ

“อาฉือ ฉันจะพาเธอหนีไปจากฮั่ว......”

“ไม่ใช่”

ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของกู้จิ่วฉือตัดบทคำหวานที่ลึกซึ้งของเจี้ยยู่ถัง

“เธอว่าอะไรนะ?”

ความอ่อนโยนจอมปลอมบนใบหน้าของเจี้ยยู่ถังแข็งตัว กำลังมองกู้จิ่วฉืออย่างตกตะลึง เขาคิดว่าตนเองฟังผิดไป

“แค่ตอบคำถามของนายไง ฉันบอกว่าไม่ใช่ ความหมายก็คือฉันไม่ได้รักนายแล้ว”

กู้จิ่วฉือเอ่ยปากอย่างเย็นชา

“อาฉือ ฮั่วหมิงเช่อบังคับเธอใช่ไหม? หรือว่าเธอยังโกรธฉันอยู่? เรื่องวันนี้ฉันผิดเอง เธอให้อภัยฉันได้ไหม อย่างอแงเป็นเด็กๆเลยนะ รีบไปกับฉันเถอะ!”

สีหน้าของเจี้ยยู่ถังปรากฏความกระวนกระวายออกมาเล็กน้อย อีกด้านหนึ่งในใจของเขากำลังด่ากู้จิ่วฉือว่าจัดการยากอยู่ แต่อีกด้านก็พูดคำหวานขึ้นมาอีกครั้ง

“เจี้ยยู่ถัง นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ฮั่วหมิงเช่อไม่ได้บังคับฉัน แล้วนายก็ไม่มีค่าพอจะให้ฉันโกรธ ไม่มีค่าพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกอะไรด้วย เพราะฉันกู้จิ่วฉือไม่ได้รักนายแล้ว! ฉันจะอยู่กับฮั่วหมิงเช่อ คราวนี้ฟังเข้าใจหรือยัง?”

กู้จิ่วฉือตั้งใจพูดเสียงดัง เพื่อให้เจี้ยยู่ถังได้ยินชัดๆ แล้วก็ให้ซาตานตนนั้นที่อยู่ด้านหลังได้ฟังอย่างชัดเจน

วันนี้ใครก็ห้ามทำลายงานหมั้นของเธอ ในเมื่อเจี้ยยู่ถังมาหาที่ตาย งั้นก็ดีจะได้ตัดขาดความสัมพันธ์ไปเลย!

“เธอ! ไม่นึกว่าจะอยากอยู่กับฮั่วหมิงเช่อ ?”

สายตาเย็นชาของกู้จิ่วฉือกำลังมองเจี้ยยู่ถังที่เหมือนแมวโดนเหยียบหาง ร้อนรนเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ

“อาฉือ ฉันเคยบอกเธอตั้งหลายครั้งแล้ว ผู้ชายที่สูงส่งเหนือคนอื่นๆอย่างฮั่วหมิงเช่อน่ะ เธอแตกต่างกับเขาราวฟ้ากับเหวเลยนะ ! เขาจะสนใจผู้หญิงอย่างเธอได้ยังไง? นี่เขาจะชอบเธอที่เรียนไม่เก่ง ชอบเธอที่รักการชวนทะเลาะ ชอบเธอที่นิสัยแย่จริงๆเหรอ? เขาก็แค่อยากจะเล่นกับเธอเท่านั้นแหละ มีแค่ฉันคนเดียวที่รับเธอได้ทุกอย่าง แล้วก็รักเธอด้วยใจจริง!”

“รับได้? รักฉัน?”

กู้จิ่วฉือได้ยินแล้วถึงกับต้องหัวเราะออกมา ใช้ข้อเสียต่างๆมาลดคุณค่าในตัวเธอ แล้วพูดให้ตัวเองสูงขึ้น น้ำเสียงที่บอกว่า “ทั้งโลกมีแค่ฉันเท่านั้นที่ต้องการเธอ ไม่มีใครต้องการเธออีกแล้ว นี่เป็นความรักเหรอ?

“แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว? ฉันเป็นลูกสาวตระกูลกู้สี่ตระกูลใหญ่ของเมืองนี้ ฉันกับฮั่วหมิงเช่อสิถึงเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก นายกับฉัน นั่นแหละที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวใช่ไหมล่ะ?”

กู้จิ่วฉือกวาดสายตามองเจี้ยยู่ถังจากบนลงล่าง สีหน้าเมินเฉยกำลังเหยียดหยามเจี้ยยู่ถัง

“ฮั่วหมิงเช่อรวยกว่านาย หล่อกว่านาย ยอดเยี่ยมกว่านาย ต่อให้แค่เล่นๆ ฉันก็ยินยอมที่จะเล่นกับเขา! ทำไมถึงต้องเลือกนายด้วยล่ะ? ฉันชอบที่ฐานะทางครอบครัวของนายอยู่ในระดับปานกลาง ชอบที่นายทำอะไรไม่ประสบความสำเร็จสักอย่าง หรือว่าชอบที่นายมีกลิ่นตัวดีล่ะ?”

หลังจากที่ได้ระบายออกมา ในใจของกู้จิ่วฉือก็สบายขึ้นเยอะเลย

และเมื่อครู่กลิ่นความโหดร้ายดำมืดรอบตัวเธอ ก็เหมือนกับสัตว์ตัวใหญ่ที่ได้รับการปลอบโยน จู่ๆก็สงบนิ่งลงได้

กู้จิ่วฉือคลายกังวล รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตรอดแล้ว

“กู้！จิ่ว！ฉือ！”

เจี้ยยู่ถังสีหน้าอึมครึมถึงที่สุด ถึงกับตะโกนชื่อเต็มของเธอออกมา

เรื่องที่เขามีกลิ่นตัวเรื่องนี้เป็นความในใจที่ยากจะพูดออกมาโดยตลอด ตอนนี้โดนกู้จิ่วฉือเปิดโปงออกมา ราวกับแผลเป็นที่น่าเกลียด ที่โดนเปิดเผยต่อหน้าสาธารณชน

ความหยิ่งยโสกับความถือตัวของชายหนุ่มโดนเธอเหยียบจนกลายเป็นผุยผง แฉตัวตนของเขาออกมาอย่างเต็มที่

กู้จิ่วฉือเบื่อหน่ายจนต้องหาวออกมา ขี้เกียจจะพูดจาไร้สาระกับเจี้ยยู่ถังอีก จึงพูดออกไปตรงๆ

“ฉันจะบอกไว้ตรงนี้เลย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายกับฉันขาดกัน คราวหน้าถ้ายังกล้ามาทำให้ฉันรำคาญอีก ฉันจะ......”

“อาฉือ！นี่แกทำอะไรน่ะ！！！”

กู้จิ่วฉือยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆด้านหลังก็มีเสียงที่กำลังเดือดดาลของชายวัยกลางคนดังขึ้น

ฮั่วหมิงเช่อ......

ตอนนี้ทุกคนหายไปจากทัศนียภาพนี้อย่างรวดเร็ว พื้นหลังว่างเปล่า โลกนี้เหลือแค่เขาเท่านั้น

ในใจของกู้จิ่วฉือมีคำพูดมากมาย แต่จู่ๆก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี สุดท้ายแล้วปากเล็กๆ กำลังมองเขาอย่างน้อยใจ

“ทำไมพี่เพิ่งจะมา ~”

คงจะเป็นเพราะเมื่อชาติที่แล้วเธอไม่เคยพูดอย่างนี้กับฮั่วหมิงเช่อ เสียงออดอ้อน น้ำเสียงน้อยใจ ทำให้ฮั่วหมิงเช่อตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

ดวงตาที่สดใสของเขาเปล่งแสงที่อึมครึมออกมา จู่ๆก็ปล่อยกู้จิ่วฉือออก แล้วยกเท้าขึ้นถีบไปที่อกของเจี้ยยู่ถังทันที

เจี้ยยู่ถังไม่ทันตั้งตัว เหมือนกับกองขยะ ที่โดนฮั่วหมิงเช่อเตะไปอยู่บนพื้น ไม่นึกว่าจะถึงกับกระอักเลือดออกมา!

กู้จิ่วฉือได้สติกลับมา กำลังจ้องเจี้ยยู่ถังที่อยู่บนพื้นด้วยสายตาเย็นชา

ดีมาก ฉันกู้จิ่วฉือมีแค้นต้องชำระ พวกนายส่งของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนั้นให้ฉัน ฉันจะไม่มอบของขวัญตอบแทนได้อย่างไรล่ะ!

“พี่ยู่ถัง！พี่เลิกเสแสร้งได้แล้ว! ฉันรู้เรื่องที่พี่กับพี่ยู่นเอ๋อรักกันแล้ว! ฉันคิดถี่ถ้วนมาอย่างดี จะไม่ขัดขวางความรักของพวกพี่อีก ตอนนี้ฉันมีพี่เช่อแล้วด้วย เขาจะทำให้ฉันมีความสุข ก็ขอให้พวกพี่มีความสุขนะ!”

กู้จิ่วฉือพิงอยู่ในอ้อมอกของฮั่วหมิงเช่อ พยายามบีบน้ำตาออกมาสองหยดอย่างเต็มที่ เอ่ยปากด้วยท่าทางเศร้าเสียใจ

“อะไรนะ? โค้วยู่นเอ๋อ คบอยู่กับเขาเหรอ?”

พี่รองกู้ฉียู่กำลังมองเจี้ยยู่ถังที่อยู่บนพื้นอย่างตกตะลึง คนอื่นๆในที่นั้นก็เหมือนกับพี่รอง ตกตะลึงไปตามๆกัน

แต่ทว่าได้ยินกู้จิ่วฉือสารภาพกับซาตานด้วยหูของตนเอง สีหน้าพ่อแม่ของฮั่วหมิงเช่อก็กลับมาเป็นปกติมากแล้ว

“ไม่ใช่ๆๆ! อาฉือ ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดนะ พี่กับเจี้ยยู่ถังเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องเรียนกันทั่วไป แม้แต่เพื่อนก็ยังไม่ใช่เลย!”

โค้วยู่นเอ๋อที่หลบอยู่เงียบๆในที่สุดก็เงียบไม่ได้แล้ว พุ่งออกมาด้วยความลนลาน หน้าซีดอย่างชัดเจน

แม้จะเหมือนเธออธิบายกับกู้จิ่วฉือ แต่สายตากลับเอาแต่มองฮั่วหมิงเช่อ กลัวว่าฮั่วหมิงเช่อจะเชื่อสินะ