ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 9

บทที่ 9 การถามหยั่งเชิงของโค้วยู่นเอ๋อ

หลังจากที่แม่จากไป อาฝูดีกับเธอที่สุด แทบจะรักเธอเหมือนลูกแท้ๆ แต่ชาติที่แล้วเธอเชื่อฟังคำพูดของโค้วยู่นเอ๋อ คิดว่าคนรับใช้อย่างอาฝูจะคอยกำกับเธอ คิดจะควบคุมเธอ

หลังจากนั้นเธอจึงเมินเฉยต่ออาฝูมาก แล้วยังเรียกร้องไม่ให้อาฝูเรียกแค่ชื่อของเธอเพียงอย่างเดียว ต้องเพิ่มคำว่าคุณหนูสองคำนี้เข้าไปด้วย จะได้รู้จักที่ต่ำที่สูง

แม้จะเป็นเช่นนี้ อาฝูก็ยังคงดีกับเธอมากๆ ชาติที่แล้วหลังจากเธอเข้าคุก อาฝูยังมาเยี่ยมเธอตั้งหลายครั้ง

“อาฝู ป้าเข้ามาเลยค่ะ!”

กู้จิ่วฉือกำลังกอดหมอนจ้องอยู่ที่ประตู ตอบด้วยน้ำเสียงละอายใจ

“คุณอาฉือ คุณชายใหญ่บอกว่าในงานวันนี้คุณแทบจะไม่ได้กินอะไรเลย นี่ฉันเพิ่งอุ่น......”

แค่อาฝูเข้ามา ก็พูดอย่างกระตือรือร้น พูดๆอยู่ก็เหมือนกลัวว่าจะทำให้กู้จิ่วฉือรำคาญ จึงหยุดพูดด้วยความระมัดระวัง

“ขอบคุณค่ะอาฝู ฉันจะดื่มตอนที่มันยังอุ่นๆอยู่เลย”

กู้จิ่วฉือลงมาจากเตียงด้วยความรวดเร็ว รับแก้วนมมาจากในมือของอาฝู แล้วดื่มอย่างว่าง่าย

อาฝูเบิกตาโพลง มองกู้จิ่วฉืออย่างเหลือเชื่อ วันนี้คุณหนูโดนของหรือเปล่า? ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนเป็นว่านอนสอนง่ายขนาดนั้น?

“คุณอาฉือ คุณ......”

“อาฝู ต่อไปเรียกฉันว่าอาฉือก็พอแล้วค่ะ แต่ก่อนฉันไม่รู้จักโต ป้าหวังดีต่อฉัน ฉันรู้ค่ะ”

อาฝูตกตะลึงไปชั่วครู่ กำลังมองกู้จิ่วฉือที่วันนี้แต่งหน้าอ่อนๆ เธอราวกับได้เห็นสาวน้อยคนก่อนนั้นที่มีไหวพริบเฉลียวฉลาด รูปร่างหน้าตาน่าเอ็นดูว่าง่าย

กู้จิ่วฉือรู้ว่าอาฝูอาจจะไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลงของตนเอง เธอก็ไม่ได้อยากจะเน้นย้ำอะไรมาก เวลาผ่านไปอาฝูจะค่อยๆรู้ได้เอง

“ใช่สิคะ อาฝู ผ้าปูที่นอนแล้วก็พรมพวกนี้ไม่น่ามองเลยจริงๆ พรุ่งนี้ป้าช่วยหาคนมาเปลี่ยนทั้งหมดให้ฉันทีนะคะ แล้วก็เครื่องประดับที่รกรุงรังบนชั้นพวกนั้น เสื้อผ้าแปลกประหลาดในตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนให้ฉันทั้งหมดเลย เป็นสไตล์ของใช้ในบ้านที่สบายตาตามปกติก็พอแล้ว......อาฝู？ป้าคิดอะไรอยู่?”

กู้จิ่วฉือพูดได้ครึ่งหนึ่ง ก็พบว่าอาฝูกำลังจ้องตนเองอย่างเหม่อลอย เธอยื่นมือไปโบกๆด้านหน้าของเธอ อีกฝ่ายถึงได้สติกลับมา

“ค่ะๆๆ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เลย! เสี่ยวอาฉือ......อาฉือ คุณโตขึ้นแล้วจริงๆ รู้เรื่องแล้ว”

อาฝูเบ้าตาแดงๆพูดขึ้น

“คนเรามักจะเข้าใจเมื่อเติบโตขึ้น เข้าใจว่าคนแบบไหนควรค่าที่จะทะนุถนอม คนแบบไหนที่มีค่าพอให้รัก”

กู้จิ่วฉือยิ้มเล็กน้อย พูดอย่างแฝงไว้ด้วยความหมาย ทั้งตอบอาฝู แล้วก็พูดให้ตนเองฟัง

............

คืนนั้นอาฝูก็ช่วยกู้จิ่วฉือเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผ้านวมและพรม รวมไปถึงผ้าม่านด้วย

ชุดเครื่องนอนสีขาวโพลน กับผ้าม่านสีชมพูอ่อน ในที่สุดก็ทำให้ห้องนอนของเธอเหมือนที่ที่ผู้หญิงทั่วไปอาศัยอยู่แล้ว

กู้จิ่วฉืออาบน้ำเสร็จออกมา ขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับห้องนอนที่แปลงโฉมใหม่ทั้งหมดอย่างพึงพอใจอยู่นั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงมาจากทางประตูห้อง โค้วยู่นเอ๋อผลักประตูแล้วเดินเข้ามาทันที

“อาฉือ เธอยังไม่นอน......”

แค่โค้วยู่นเอ๋อเข้ามาเห็นห้องนอนที่เปลี่ยนแปลงไปมาก ก็ประหลาดใจจนลืมไปหมดแล้วว่าจะพูดอะไร

กู้จิ่วฉือขมวดคิ้วมองเธอ: “พี่ยู่นเอ๋อ พี่จะเข้ามาไม่รู้จักเคาะประตูก่อนเหรอ?”

โค้วยู่นเอ๋อเคยชินกับน้ำเสียงพาลๆตรงไปตรงมาของกู้จิ่วฉือแล้ว จึงไม่รู้สึกผิดปกติเลยสักนิด ยังคงเหมือนเมื่อก่อน เดินเข้ามาตรงๆเลย ดึงเก้าอี้ของกู้จิ่วฉือออกมา แล้วนั่งลงไปด้านหน้า

“อาฉือ พวกเราก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอดนี่นา~”

เป็นแบบนี้มาโดยตลอด......

กู้จิ่วฉือยิ้มเยาะอยู่ในใจ คิดว่าตนเองเป็นเจ้าของตระกูลกู้จริงๆสินะ!

ดูแล้วเธอต้องคิดวิธีไล่โค้วยู่นเอ๋อออกไปจากตระกูลกู้ก่อนถึงจะถูก......

เห็นสีหน้าท่าทางและปฏิกิริยาของกู้จิ่วฉือแล้ว โค้วยู่นเอ๋อก็เป่าปากอย่างคลายกังวล ที่แท้ในใจของกู้จิ่วฉือยังมีเจี้ยยู่ถังอยู่ วันนี้เธอแค่แสดงละครต่อหน้าฮั่วหมิงเช่อเท่านั้น

โค้วยู่นเอ๋อพูดโน้มน้าวเต็มที่ แล้วยังตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย

กู้จิ่วฉือไม่ได้อยากฟังเธอเจื้อยแจ้วแต่แรกอยู่แล้ว จึงแสร้งทำเป็นมุดหัวลงไปในหมอนด้วยความเสียใจ ปกปิดท่าทางรำคาญของตนเองเอาไว้ โบกๆมือพูดขึ้น

“พี่ยู่นเอ๋อ ฉันเหนื่อยมากแล้ว พี่ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ ให้ฉันอยู่เงียบๆคนเดียวเถอะ”

“อาฉือ......”

โค้วยู่นเอ๋อยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่กู้จิ่วฉือไม่พูดไม่จาแล้ว เธอก็กลัวว่าพูดมากไปจะทำให้กู้จิ่วฉือสงสัยได้ จึงลุกขึ้น

“งั้นพี่ไปก่อนนะ อาฉือ เธอก็อย่าเสียใจไปเลย พี่จะช่วยเธอคิดหาทางออกด้วยกัน”

เสียงดังขึ้นที่หน้าห้อง โค้วยู่นเอ๋อปิดประตูเดินไปแล้ว

ที่ทางเดิน แววตาใสซื่อของโค้วยู่นเอ๋อหายไปอย่างรวดเร็ว เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมา พลางกดโทรออกไปหาเจี้ยยู่ถัง พร้อมกับเดินไปทางห้องของตนเอง

ในห้องกู้จิ่วฉือเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่หน้าประตู ยิ้มเยาะ

ถ้าจะให้พูดความจริงออกมาตรงๆ ไล่โค้วยู่นเอ๋อออกจากบ้าน นั่นก็ง่ายสำหรับเธอเกินไปจริงๆ!

ความลำบากที่ตนเองได้รับเมื่อชาติที่แล้ว ชาตินี้ควรจะคืนให้โค้วยู่นเอ๋อสักสิบเท่าร้อยเท่า!

“โค้วยู่นเอ๋อ ฉันมีเวลามากพอ ฉันจะค่อยๆเล่นเป็นเพื่อนเธอเอง!”

กู้จิ่วฉือลูบไปที่หน้าอกของตนเองด้วยจิตสำนึก ความเคยชินควานหาอัญมณีหยดน้ำตาที่หน้าอก จู่ๆก็ลูบไปเจอแต่ความว่างเปล่า

“ซวยแล้ว! ของล้ำค่าของฉันยังอยู่ที่ซาตานนั่นนี่นา!”

กู้จิ่วฉือร้องออกมาด้วยความตกใจ หน้าเล็กๆซีดเผือด! เธอรีบหามือถือจากทุกที่ แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอโยนมือถือทิ้งไปแล้ว......