อีเดน นิยาย บท 20

ทันทีที่ปริณเปิดประตูห้องออกก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนอยู่

“คะ...คุณอา”

“คุณมาทำอะไรที่ห้องลูกสาวผม!?” ประวิตรถามด้วยสีหน้าตึงๆ เมื่อเจอพันเอกคนดังอยู่ในห้องพักของบุตรสาว

“สวัสดีครับ คือผมกับอลิซเราคบกันอยู่ครับ” ปริณยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“พ่อ!” อลิชาตกใจหน้าซีดทันใด เมื่อเห็นว่าคนที่มาเยือนคือบิดาที่เธอไม่ได้เจอหน้ามานาน

“นี่ออกมาอยู่ข้างนอก แล้วทำตัวแบบนี้งั้นเหรอ?” ประวิตรถามพร้อมจ้องมองบุตรสาวด้วยสายตาเหยียดๆ หลังจากที่ทราบข่าวจากมาริกาว่าอีกฝ่ายทำตัวเละเทะ ชอบพาผู้ชายมาพลอดรักที่คอนโดอยู่บ่อยๆ

“แบบไหนคะ?” อลิชาถามกลับก่อนจะยกยิ้มขึ้นนิดๆ อย่างถือดี

ปริณมองดูท่าทีของสาวเจ้าอย่างไม่เข้าใจ ว่าอะไรทำให้คนที่ดูเหมือนจะไม่สู้ใคร ถึงมีอาการแข็งกระด้างขึ้นมาทันตา

“แบบที่พาผู้ชายมามั่วที่ห้องน่ะสิ” ประวิตรต่อว่าก่อนจะหันไปมองค้อนชายหนุ่มที่ยศสูงกว่าตนด้วยสายตาตำหนิ

“คุณอาครับ ใจเย็นๆ ก่อน” ปริณเอ่ยขึ้นหลังจากที่สถานการณ์เริ่มจะแย่ลงไปกว่าเดิม

“ใจเย็นงั้นเหรอ นี่คุณแอบได้ลูกสาวผมมานานเท่าไหร่แล้วฮะ ผู้กอง!” พันโทประวิตรสวนกลับอย่างโมโห

“ผมจริงจังกับอลิซครับ จริงๆ วันนี้ก็ตั้งใจว่าจะเข้าไปหาคุณอาเพื่อคุยเรื่องหมั้นกับกำหนดวันแต่งงาน” ปริณบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“หึ! คุณพูดเพราะว่าผมมาเจอคุณอยู่ในห้องของลูกสาวผม” ประวิตรยิ้มเยาะอย่างไม่เชื่อ

“ไม่ครับ! ผมพูดเพราะตั้งใจจะทำอย่างที่พูดจริงๆ” ปริณเอ่ยย้ำเจตนา

“พี่ป้องขอหนูแต่งงานเมื่อคืนค่ะ” อลิชาชูแหวนที่อยู่บนนิ้วให้กับบิดาดู เพราะเริ่มเดาทางออกว่าเหตุใดคนที่ไม่เคยจะแยแสชีวิตของเธอถึงมายืนอยู่ตรงนี้

“แค่เขาเอาแหวนมาให้แกก็ยอมเขาแล้วงั้นเหรอ ทำไมแกมันถึงได้ง่ายแบบนี้ฮะ” ประวิตรต่อว่า แม้จะแอบอึ้งกับขนาดของเพชรเม็ดใหญ่ที่อยู่บนนิ้วของบุตรสาวอยู่ไม่น้อยก็ตาม

“ถ้าหนูง่ายแล้วอย่างน้าโสล่ะคะ ต้องเรียกว่าอะไร ผู้หญิงที่ไปเอากับสามีของคนที่เรียกว่าเพื่อนรักลับหลัง อ้อ! ตอนนี้ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ลักกินขโมยกินเหมือนที่ผ่านมาแล้วนี่” อลิชาเยาะเย้ย ยิ้มกวนๆ

“แกพูดอะไรฮะ!” ประวิตรเดือดทันทีที่โดนย้อนศรกลับ

“หนูพูดเรื่องจริงที่ใครๆ เขาก็รู้กัน มีแต่พ่อเท่านั้นแหละที่หลอกตัวเองว่าไม่มีใครรู้” อลิชายิ้มเมื่อเห็นบิดาเริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมา

“อลิซ!” ประวิตรตะคอกเสียงดังอย่างไม่พอใจ เมื่อถูกบุตรสาวรื้อฟื้นเรื่องเก่าขึ้นมาพูดต่อหน้าบุคคลภายนอก

“หนูจะแต่งกับพี่ป้อง ไม่ว่าพ่อจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม” อลิชาประกาศพลางดึงแขนของปริณมากอดอย่างต้องการจะยั่วผู้เป็นบิดา

“นี่แกรู้ไหมว่าผู้ชายคนนี้คบอยู่กับหนูมิ้ง” ประวิตรข่มอารมณ์ที่รุ่มร้อนเอาไว้ภายใต้สีหน้าแดงก่ำ

“แล้วพ่อเห็นที่นิ้วของพี่มิ้งมีแหวนแบบนี้ไหมล่ะคะ” อลิชาชูฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหันไปยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาหวานฉ่ำ

“มิ้งเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งของผมครับ ผมไม่เคยรู้สึกกับเธอแบบคนรัก” ปริณบอกก่อนจะยกมือขึ้นลูบที่ต้นแขนบางเบาๆ

“คุณโกหก เมื่อวานหนูมิ้งร้องไห้จะเป็นจะตายบอกว่าถูกคุณทิ้ง เพราะกำลังจะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น” ประวิตรบอกเรื่องที่รับรู้มา ด้วยสีหน้าของคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

“พ่อแคร์พี่มิ้งมากกว่าหนูงั้นเหรอคะ?” อลิชาถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดที่บิดาให้ความสำคัญกับอีกฝ่ายมากกว่าตน ที่เป็นสายเลือดแท้ๆ

“ไปใส่เสื้อผ้าแล้วกลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้” ประวิตรไม่ตอบ แต่ชี้นิ้วสั่งบุตรสาวให้กลับไปเคลียร์กับตนต่อที่บ้าน

“ไม่ค่ะ พ่อไม่มีสิทธิ์มาสั่งหรือบังคับหนู” อลิชาส่ายหน้าปฏิเสธ

“ฉันเป็นพ่อแกนะ” ประวิตรหน้าตึงเมื่อเห็นปฏิกิริยาของบุตรสาว

“ใช่ค่ะ หนูไม่เคยลืม เช่นเดียวกับที่จำว่าพ่อคือคนที่ทำให้แม่ต้องตรอมใจตาย...”

เพียะ!

ฝ่ามือหนาของประวิตรฟาดลงบนใบหน้าของบุตรสาวทันใด เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยประโยคที่เจ็บแสบออกมา

“ทำไมคะ? หนูพูดแทงใจดำงั้นเหรอ” อลิชายกยิ้มที่มุมปากนิดๆ ก่อนจะหันกลับมาถามต่อด้วยสีหน้าราวกับคนที่ไร้ความรู้สึก

“อย่าครับคุณอา” ปริณเอ่ยเตือน

“หึ! ก็ได้ ต่อไปนี้แกจะเป็นตายร้ายดียังไงฉันก็จะไม่สนใจแกอีก!” ประวิตรสะบัดข้อมือของปริณออก แล้วหันไปชี้หน้าด่าบุตรสาวด้วยน้ำเสียงเดือดดาล จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด

“พ่อก็ไม่เคยสนใจหนูมานานแล้วไม่ใช่เหรอ ฮือๆๆๆ” อลิชาเอ่ยตามหลัง ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ปริณคุกเข่าลงไปดึงร่างบางที่สั่นไหวเข้ามากอดปลอบ ราวกับจะช่วยซึมซับความเจ็บปวดให้แบ่งปันมายังตน

“ฮึก...หนูขอโทษที่ทำตัวแย่ๆ ฮึก...” อลิชาบอกคนตัวโตที่เมื่อครู่เธอเผลอแสดงอาการไม่น่ารักออกไป

“ไม่เป็นไรนะ” ปริณบอกอย่างเข้าใจในความสัมพันธ์ของครอบครัวที่ร้าวฉาน และไม่คิดว่าจะได้เห็นพันโทประวิตร ผู้ใหญ่ที่เคยนับถือในมุมไม่โอเคแบบนี้มาก่อน ทำให้รู้ว่าทำไมสาวเจ้าถึงไม่อยากแต่งงานกับตน

“พี่จะจัดการเรื่องของมิ้งให้เด็ดขาด แล้วก็ให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอเราให้เร็วที่สุด”

“ฮึก... ” อลิชาน้ำตาเอ่อล้น มองคนตรงหน้าอย่างค้นหา รู้ดีว่าบิดาไม่มีทางยอมให้เธอได้แต่งงานกับอีกฝ่ายแน่ และมาริกาจะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ

“เจ็บมากไหม พี่ขอโทษที่ไม่ทันได้ปกป้อง” ปริณถามเสียงอ่อนเมื่อเห็นรอยแดงๆ บนใบหน้างามเริ่มชัดขึ้น

“หนูไม่เป็นไรค่ะ” อลิชาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะซบลงที่อกกว้างอย่างหมดแรง เพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง

“พี่จะไม่ทำให้เราต้องเสียใจที่เลือกพี่ พี่สัญญา” ปริณให้คำมั่น พร้อมกับคิดว่าจะจัดการกับเรื่องทั้งหมดยังไงให้ลงตัว

“...” อลิชาดันตัวออกจากอกกว้าง แล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างรู้สึกมึนงงกับคำกล่าวเมื่อครู่

“อะไร พี่พูดอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ” ปริณถามอย่างไม่ค่อยพอใจกับท่าทีของสาวเจ้าที่ดูเหมือนจะไม่เชื่อ

“หนูไม่ได้เลือกสักหน่อย พี่ป้องยัดเยียดตัวเองมาให้ต่างหาก” อลิชาเอ่ยแก้ให้อย่างอดไม่ได้

“โอเค เอาเป็นว่าพี่ยัดเยียดตัวเองก็ได้ครับ” ปริณมองค้อนอย่างนอยด์ๆ อลิชาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง แล้วค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืน

“เราอาบน้ำด้วยกันนะ แล้วค่อยไปทำอาหารเช้าทาน” ปริณเอ่ยชวน หลังจากที่เห็นคนตรงหน้าอาการดีขึ้น

“ค่ะ” อลิชาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา คล้ายกับจะยกทุกสิ่งทุกอย่างที่หนักอึ้งในใจทิ้ง เธอไม่เคยคิดจะสู้รบกับมาริกา มาก่อน แต่ครั้งนี้เธอจะสู้และจะไม่ยอมวิ่งหนีเหมือนที่ผ่านมาอีก