อีเดน นิยาย บท 9

The Rofwell Condo... เวลา 19:19 นาที

คอนโดหรูของแดเนียล เสกสรร ร็อฟเวลล์ ออกแบบเป็นพิเศษให้ชั้นบนสุดมีเพียงห้องเดียว เพื่อสนองความต้องการของมิตรสหายเก่าแก่อย่างอีเดน ที่ยอมจ่ายหนักเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว

อีเดนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็หยิบมือถือขึ้นมาต่อหาการ์ดที่ให้ไปเฝ้าสังเกตการณ์ที่หน้าคอนโดวี

“ครับเสี่ย”

“เจอเธอหรือยัง?” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างร้อนใจ

“เอ่อ...ยังไม่เห็นเธอออกมาเลยครับท่าน” ปลายสายรายงาน

“แน่ใจนะ!” เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“แน่ใจครับท่าน” ปลายสายตอบเสียงหนักแน่น

“งั้นก็จับตาดูเธอต่อไป” อีเดนบอกก่อนจะตัดสายทิ้งด้วยสีหน้าหงุดหงิด จากนั้นก็เดินไปหยิบกุญแจรถสปอร์ตคู่ใจ แล้วตรงไปที่ลิฟต์อย่างรีบเร่ง เพราะเลยเวลานัดทานอาหารเย็นที่บ้านกับครอบครัวมาค่อนข้างพอสมควร

Kyler Villa… ทันทีที่ขับรถเข้ามาจอดที่ด้านหน้าคฤหาสน์อีเดนก็เห็นคนสนิทยืนทำหน้าตื่นๆ รออยู่

“มีอะไร?” อีเดนถามพลางมองหน้าคนสนิทอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายมาทำอะไรที่นี่

“เอ่อ...ผมขอโทษครับเสี่ย คือว่า...” ธนินพยายามจะบอกสาเหตุ แต่ทว่ากลับถูกอีธาน...ประมุขใหญ่ของไคเลอร์ขัดขึ้นซะก่อน!

“อีเดน เข้าไปคุยกับพ่อข้างใน” อีธานบอกพร้อมกับชี้ไปที่ห้องทำงาน

“ครับ” อีเดนรู้สึกคล้ายกำลังจะมีพายุลูกใหญ่พัดเข้าถล่มในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

“นายใหญ่เข้าประชุมทั้งวันเลยครับ” ธนินรีบรายงาน

“พระเจ้า!” อีเดนที่กำลังจะเดินเข้าด้านในถึงกับหยุดชะงักไปทันใด

“ผมบอกว่าเสี่ยไม่สบายครับ” ธนินกระซิบบอกเสียงเบา เพราะวันนี้ทั้งวันโดนคนของอีธานจับตามองอยู่ตลอดเวลา จนไม่มีเวลาแอบไปโทรบอกผู้เป็นนายให้รู้ตัว

“ขอบใจมากธนิน นายไปพักเถอะ” อีเดนยกมือขึ้นตบที่บ่าของคนสนิทเบาๆ ก่อนจะเดินตามบิดาเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าตึงๆ

ที่ห้องทำงาน...

“ธนินบอกว่าลูกไม่สบาย?” อีธานเอ่ยถามทันทีที่เห็นบุตรชายคนโตเดินเข้ามาในห้อง

“ครับ” อีเดนตอบพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“เป็นเพราะดื่มเยอะเกินไป หรือว่ามั่วกับสาวจนลุกไม่ขึ้น” อีธานถามพลางจ้องมองดวงตาสีเข้มของบุตรชายนิ่ง

“เอ่อ...” อีเดนอึกอักอย่างไปไม่ถูก เมื่อโดนคำถามจี้ใจดำเข้า

“ขอแบบตรงๆ” อีธานยกยิ้มมุมปากขึ้นนิดอย่างรู้ทัน

“ก็...ครับ” อีเดนจำใจรับสารภาพตามตรง

“ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว” อีธานถามต่อ

“สามสิบเจ็ดครับ” อีเดนถอนหายใจยาว รู้ดีว่าบิดากำลังจะสื่อ ถึงอะไร

“อีกสามปีก็จะสี่สิบแล้วนะ นี่ลูกยังคิดไม่ได้อีกเหรออีเดน ว่าผู้นำ ที่ดีควรทำตัวยังไง” อีธานต่อว่าอย่างอดไม่ได้

“ผมขอโทษครับแด๊ด” อีเดนบอกอย่างรู้สึกผิด

“มันเกิดอะไรขึ้น ลูกถึงได้ออกจากโรงแรมมาซะสายโด่ง แถมยัง โดดประชุมสำคัญของปีแบบไม่สนใจอีก”

“ผมไม่รู้จะบอกหรืออธิบายยังไงให้แด๊ดเข้าใจ แต่ผมสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกครับ”

“จำเอาไว้อย่างหนึ่งนะอีเดน ต่อให้เราจะร่ำรวยขนาดไหน แต่ถ้าไม่มีความรับผิดชอบและเอาแต่เที่ยวสนุกแบบไม่มีขอบเขต พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาลูกก็อาจจะกลายเป็นยาจกได้” อีธานเอ่ยเตือน

“ครับ” อีเดนขานรับเสียงเบา

“แล้วลูกให้การ์ดไปทำอะไรที่หน้าคอนโดของเซน” อีธานยิงคำถามเด็ดที่รู้มาเมื่อชั่วโมงก่อน

“เอ่อ...มีเรื่องนิดหน่อยครับ ผมจัดการได้” อีเดนเริ่มเหงื่อซึมออกมาจากตัวนิดๆ กับแต่ละคำถามของบิดา

“เรื่องอะไร เรื่องผู้หญิงหรือเปล่า?”

“เด็กแกมาหรือเปล่า?” คนที่เพิ่งจะฟื้นจากไข้เอ่ยหยอกยิ้มๆ

“บ้า! ฉันไม่เคยพาใครมาที่นี่” จอห์นบอกพลางถอดผ้ากันเปื้อนออก

“งั้นก็รีบๆ ไปดูสิ เผื่อเป็นอลิซ” มารียารีบเดินเข้าไปคนข้าวต้มทรงเครื่องให้อีกฝ่ายอย่างรู้งาน

“เอาต้นหอมกับขึ้นฉ่ายใส่ แล้วแกปิดเตาได้เลย” จอห์นบอกก่อนจะเดินออกไปดูที่ประตูหน้าด้านนอก

ทันทีที่เปิดประตูออก จอห์นก็ต้องตกใจที่เห็นอลิชายืนหน้าซีดอยู่หน้าห้อง

“กว่าจะเสด็จมาเปิดได้นะ” สาวเจ้าต่อว่าด้วยดวงตาแดงก่ำ

“พระเจ้า! นี่แกหนีพี่ป้องมาสินะ” จอห์นมองเพื่อนสาวที่มีสภาพเหมือนคนโดนรุมโทรมมาอย่างอึ้งๆ

“เอ่อ!” อลิชาตอบด้วยสีหน้าตึงๆ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในอย่างไม่สนใจ

“รียาอยู่ในครัว” จอห์นบอกก่อนจะรีบเดินนำไป

คนที่กำลังปิดเตาเตรียมจะเดินออกไปดูว่าใครมาหาเพื่อนชาย แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเพื่อนสาวเดินน้ำตาคลอเข้ามาหา

“รียา แกช่วยพาพี่ป้องกลับบ้านไปก่อนได้ไหม ฮึก…” อลิชาบอกทั้งน้ำตา เพราะเมื่อหลายชั่วโมงก่อนปริณขู่ว่าถ้าหากเธอไม่ยอมให้เขาไปคุยกับผู้ใหญ่เรื่องแต่งงาน เขาจะเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับเธอที่คอนโด แล้วจะโทรเรียกพ่อของเธอให้มาหาที่ห้อง

“อลิซ...” มารียาวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนสาวที่ยืนร้องไห้จนตัวสั่นอย่างรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

“ฮึก...ฉันไม่อยากคุยพี่ป้องตอนนี้ ได้โปรดรียา ฮือๆๆ พาพี่ป้องกลับไปที” อลิชาปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไว้ไม่อยู่

จอห์นกำลังจะเข้าไปหาเพื่อนทั้งสอง แต่ทว่าก็ตกใจที่เห็นพันเอกปริณใส่เสื้อคลุมสีชมพู เดินหน้าตึงตรงเข้ามาหา

“พะ... ป้อง” จอห์นเอ่ยเรียกเสียงสั่นทำเอาสองสาวที่กำลังกอดกันดราม่าหันขวับไปมองที่ประตูทันทีทันใด

“หนีพี่มาทำไม!” ปริณถามเสียงดังพร้อมกับเข้าไปดึงร่างบางมายืนแนบตัวอย่างโมโห

“พี่ป้องปล่อยอลิซเดี๋ยวนี้นะ” มารียาตาโตเมื่อเห็นเสื้อคลุมที่ปิดบังเนื้อตัวที่ใหญ่ยักษ์ของพี่ชายแทบจะไม่มิดอย่างอึ้งๆ ‘ใส่ไปได้ ไม่อายบ้างหรือไงนะ’

“พี่บอกให้เรากลับบ้านไปก่อนไม่ใช่เหรอ” ปริณต่อว่าน้องสาวที่ยังยอมไม่กลับบ้านกลับช่อง