กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 673

ภายในห้องผู้ป่วย

หมอกำลังทำการตรวจตามปกติให้กับเวธัส เปิดเปลือกตาของเขาส่องไฟฉาย ตรวจการหมุนการเคลื่อนไหวของลูกตา

ไม่ว่ายังไงศีรษะก็ได้รับบาดเจ็บ ต้องระมัดระวังเอาไว้ดีที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เป็นเวธัส เสี่ยที่คอยให้สนับสนุนเรื่องเงินอีกด้วย ！

ณิชารอพวกเขาทำการตรวจเสร็จแล้ว ถึงได้ตรงเข้าไปอย่างยิ้มแย้มเล็กน้อย ในสายตาที่จ้องมองเต็มไปด้วยอาลัยรักและความหวานซึ้ง

“ธัส ขอบคุณนะที่พาลูกสาวกลับมา แล้วก็ขอบคุณคุณ ที่ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับฉัน ในที่สุดพวกเราห้าคนพ่อแม่ลูกก็ได้อยู่ร่วมกันสักที”

หลังของเวธัสพิงอยู่บนหมอ สองแขนยื่นออกมา เหมือนจะกอดอก แต่ทำได้กลางคัน ก็เปลี่ยนเป็นยกแก้วน้ำที่หัวเตียงขึ้นมาอย่างแข็งทื่อแทน

เขาถือแก้วน้ำนั้นไว้ จ้องมองณิชาตาไม่กะพริบ

สายตาค่อยๆเลื่อนจากใบหน้าของเธอลงไปเรื่อยๆ……

กวาดสายตามองหน้าอก เอว สุดท้ายก็เลื่อนมาอยู่ตรงบั้นท้ายที่โค้งงอน สองขาเรียวตรงของเธอ

เขาดื่มน้ำในแก้วไปจนเกลี้ยงในคำเดียว รู้สึกคอแห้ง

“มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว！ถ้าคุณขอบคุณจริงๆ ก็มาจูบอย่างดูดดื่มกับผมสักหน่อยสิ……”

ภายในห้องยังมีเอกและนางพยาบาลอยู่ด้วยอีกหลายคน

ณิชาอึ้งไปเล็กน้อย ใบหูเริ่มแดง จ้องมองเขา ไม่พูดอะไร

เอกกับเหล่านางพยาบาลต่างพากันก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

เวธัสถูกสายตาที่ทำเป็นโกรธของณิชาทำให้เลือดเดือดพล่านไปทั่วทั้งตัว ดึงเธอมานั่งลงตรงขอบเตียง

“นี่ภรรยาของผมรู้สึกเขินอายอย่างนั้นเหรอ?”

เขายื่นมือออกมาโอบกอดจากข้างหลัง เอาคางมาวางลงบนไหล่ของเธอ……

ริมฝีปากบางๆที่เซ็กซี่เข้าใกล้แก้มของเธอ อยากที่จะหอมไปหนึ่งที

ณิชารู้สึกว่าเวธัสเลินเล่ออยู่ไม่น้อย แต่พอนึกว่าเพิ่งจะผ่านความเป็นความตายเมื่อตะกี้นี้แล้ว แม้ว่าจะรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดของเขา ขนตาที่เรียวยาวลดต่ำลงเล็กน้อย สั่นกระพืออย่างแผ่วเบา

ไม่คิดว่า เวธัสจะกอดแน่นจนเกินไป ทำให้ชาช่าที่อยู่ในอ้อมกอดของณิชาจู่ๆก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ในตอนนี้ในหัวของณิชาลูกสาวสำคัญที่สุด

ความสับสนวุ่นวายใจเล็กน้อยนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว……

เธอผลักเวธัสออกไปตรงๆ ในแววตาแฝงไปด้วยการตักเตือน: คุณลองมาทำอะไรตามอำเภอใจดูอีกทีสิ

เวธัสรู้สึกว่าอับอายขายขี้หน้า ดึงผ้าห่มออกลงมาจากเตียง ให้คนทำไปเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้กับเขา

หมอขมวดคิ้ว พูดเตือนขึ้นมาด้วยความหวังดี“คุณเวธัสครับ คุณมีสัญญาณของการที่สมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย ทางโรงพยาบาลของพวกเราแนะนำให้อยู่ดูอาการที่นี่อีกสักสองวันครับ……”

“ไสหัวไป”เวธัสผลักหมอออกไปทันที ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“แผลของฉัน คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่ามันหนักหรือเบา? สมองได้รับการกระทบกระเทือนที่ไหนกัน นายแค่อยากจะหลอกเอาเงินเพิ่มใช่ไหมล่ะ? ฉันมีเงินเยอะก็จริง แต่ฉันไม่เต็มใจที่จะให้กับโรงพยาบาลของพวกนาย！รีบทำเรื่องให้กับฉันเดี๋ยวนี้！”

หมอถูกเวธัสตะคอกใส่จนใบหน้าเหมือนกับจานสี มีสีสันมากมาย ทั้งยังดูไม่ดีมากๆอีกด้วย

ณิชาก็ขมวดคิ้วที่ดูดีเหมือนกัน

เธอยกมือขึ้นมาหนึ่งข้าง ลูบไปที่หัวของเวธัส

ดูเหมือนว่าผิวจะขรุขระเล็กน้อย?

แต่ว่าอุณหภูมิปกติ ไม่ได้เป็นไข้

เวธัสได้กลิ่นหอมจางๆของดอกพุดซ้อนจากตัวของณิชา แววตาสว่างวาบขึ้นมา“คุณภรรยา มือของคุณหอมจังเลย ลูบผมเยอะๆหน่อยสิ ผมชอบให้คุณลูบผม”

เพี๊ยะ！

ณิชาตบหลังมือของเขาออกไป

“ทำไมวันนี้คุณถึงแปลกไป?”

เวธัสชั่วร้ายสุดๆ“แปลกอะไร? ก็แค่ได้ลูกสาวกลับมา ผมก็เลยรู้สึกดีใจก็เท่านั้น！”

“แล้วทำไมตั้งแต่ที่ฉันอุ้มลูกเข้ามาจนถึงตอนนี้ คุณไม่ได้หันมองลูกเลยแม้แต่นิดเดียวเลยล่ะ?”ณิชาจ้องมองเวธัสตรงๆ สายตาแฝงไปด้วยความสงสัยและสืบเสาะอย่างปกปิดเอาไว้ไม่อยู่

“คุณผู้ชายครับ คุณผู้หญิงเธอก็หวังดีกับคุณนะครับ……”

“นายเป็นลูกน้องของฉัน หรือว่าเป็นลูกน้องของเธอ?”เวธัสหรี่ตาลงอย่างร้ายกาจ รังสีความชั่วร้ายที่ใบหน้าเริ่มแรงกล้ามากขึ้น

เอกทำได้แค่เอากุญแจรถให้กับเวธัส

เวธัสกวาดสายตามองโลโก้บนพวงกุญแจ ดูเหมือนว่าจะเป็นรถธรรมดาที่ไม่ได้โดดเด่นสะดุดตาคันหนึ่ง รู้สึกรังเกียจไม่น้อย แต่สุดท้ายก็ยังถือพวงกุญแจเอาไว้ ชนไหล่ของคุณหมอคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับประตูมากที่สุด ก่อนจะเดินจากไปอย่างยโสโอหัง

ณิชาสติล่องลอยไปอยู่นานสองนาน……

ชาช่ายังคงร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด สถานการณ์วุ่นวายไปหมด

……

ช่วงเวลาบ่ายสองโมง เวธัสถูกเอกฉีดยากล่อมประสาทพากลับมาที่โรงพยาบาล

เขาขับรถบูกัตติอาละวาดอย่างโอหังอวดดีอยู่ในตัวเมือง เกือบจะชนคนเข้า ตอนที่ลงจากรถมาคุยกับคนคนนั้น เอกก็อาศัยโอกาสนั้นมาจัดการกับเขา

หมอทำการตรวจเวธัสไปอย่างละเอียดและครอบคลุม

พบว่าไม่มีเลือดคั่งในสมอง แค่สมองกระทบกระเทือนเล็กน้อยเท่านั้น……

อาการแบบนี้ไม่ต้องผ่าตัด เตรียมหมอฝังเข็มหญิงคนหนึ่งมาฝังเข็มให้กับเวธัส ช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด ทำให้เส้นลมปราณคล่องโล่ง หวังว่าเขาจะหายเป็นปกติในเร็ววัน

แม้ว่าเวธัสจะหลับไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังขมวดมุ่ยอยู่ ช่วงระหว่างคิ้วแอบแฝงไปด้วยความอำมหิต เหมือนกับสิงโตที่ขี้โมโห

จู่ๆณิชาก็หวนนึกถึงเวธัสในสมัยก่อน……

ก่อนหลังแตกต่างกัน เขาเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยจริงๆ！

……เดี๋ยวนะ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน?

จู่ๆณิชาก็เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเกิดเวธัสไม่ได้เลือดคั่งในสมอง แล้วก็ไม่ได้สมองกระทบกระเทือนจนได้รับความเสียหายด้วย แล้วนิสัยที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของเขานั้น……

เธอนึกถึงคนร้ายตัวจริงในคดีที่ขับรถชนสิดาก่อนหน้านี้ เป็นคนที่หน้าตาเหมือนกับเวธัสเป๊ะๆ

ถ้าสังเกตด้วยตาเปล่า ถึงขนาดที่มองไม่เห็นความแตกต่างอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว