กำราบรัก 20+ นิยาย บท 1

ในช่วงเวลาแห่งการหลับใหลของใครหลายๆคน ชายหนุ่มเจ้าของส่วนสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรพยายามเดินแทรกตัวฝ่าฝูงชนเนืองแน่นเข้าไปในสถานที่ที่ไม่เคยหลับใหล สถานที่ที่ทุกถ้อยคำจะถูกกลบด้วยเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม

ท่ามกลางผู้คนมากมายทั้งชายหญิงที่กำลังเคลื่อนไหวร่างกายไปตามเสียงเพลงและแสงไฟสลัว บดินทร์ถอนหายใจหนักๆอย่างนึกรำคาญเมื่อโดนหญิงสาวแปลกหน้าพยายามเบียดร่างกายเข้ามาแนบชิด แม้เรือนร่างของพวกหล่อนจะดูเย้ายวนในสายตาของผู้ชายคนอื่น แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น

ลมหายใจหนักๆถูกพ่นออกมาอีกครั้งเมื่อสามารถเดินแทรกตัวออกมาจากฝูงชนเหล่านั้นได้ เขาเดินตรงไปยังโซนวีไอพีของผับหรู ซึ่งมีผู้ชายสองคนนั่งรออยู่

"มาช้าจังวะ"

"รถติดฉิบหาย แถมกว่าจะเดินเข้ามาได้ก็โดนนมซิลิโคนเบียดจนร่างกูจะแหลกอยู่แล้ว" บดินทร์ตอบต้นน้ำ ซึ่งเป็นหนึ่งในเพื่อนรัก ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆสหรัฐที่กำลังกระดกเหล้าเข้าปาก

"แล้วไอ้เหมไม่มาเหรอวะ" เขาถาม

"รายนั้นมันกลับตัวกลับใจแล้วเว้ย ผับไม่เข้า เหล้าไม่แดก บุหรี่ไม่สูบ ดูดนมเมียอย่างเดียว" สหรัฐเป็นเจ้าของคำตอบนั้น ซึ่งเหมหรือเหมราชที่บดินทร์ถามถึงก็เป็นหนึ่งในเพื่อนรักของเขา

"ช่างแม่งมันเถอะ" บดินทร์แย่งเหล้าในมือของสหรัฐมากระดกเข้าปากแก้เซ็ง พร้อมกับกวาดตามองผู้คนมากหน้าหลายตาที่กำลังโยกตัวไปตามจังหวะเพลงหนักๆ ท่ามกลางความมืดสลัวภายในโถงใหญ่ของผับ เขามองดูเหล่าผีเสื้อราตรีแข่งกันวาดลวดลายใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"เดินชนคนอื่นไม่คิดจะขอโทษหน่อยเหรอวะ"

"ทำไมต้องขอโทษในเมื่อฉันก็เดินของฉันมาดีๆ อยากมายืนโง่ขวางทางทำไมล่ะ"

"อ๋อเหรอ แล้วถ้าตีนฉันมันกระตุกไปฟาดหน้าเธอก็คงเป็นความผิดของเธอสินะที่ทำหน้าวอนตีนฉันเอง"

เสียงตะโกนโวยวายแข่งกับเสียงเพลงของผู้หญิงสองคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้บดินทร์และสหรัฐที่ได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจนอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง

"นั่นมันน้องไพลินนี่หว่า แต่งตัวเปรี้ยวฉิบหาย" สหรัฐมองหญิงสาวตรงหน้าตาเป็นมัน พร้อมกับใช้ศอกกระแทกแขนบดินทร์เบาๆเพื่อให้บดินทร์มองตามสายตาของตัวเอง ทว่าบดินทร์กลับเงียบไปเมื่อเห็นหน้าของหญิงสาวที่กำลังมีปากเสียงกับผู้หญิงคนหนึ่ง

ไพลิน นั่นคือชื่อของหล่อน คนที่เขากำลังจ้องมองอยู่ แน่นอนเขารู้จักเธอ เพราะเธอเป็นรุ่นน้องต่างคณะที่มหาวิทยาลัย และเคยมีเรื่องมีราวกับเขามาแล้วครั้งหนึ่ง

"เฮ้ยไอ้ดินว่าที่เมียมึงกำลังจะโดนตบว่ะ ไม่คิดจะไปช่วยหน่อยเหรอวะ" ต้นน้ำยิ้มแซว ทำให้บดินทร์ต้องรีบหันหน้ากลับมา

"ว่าที่เมียเหี้ยอะไร มึงหุบปากไปเลยไอ้ต้น"

"หึ อย่าเผลอไปเสียตัวให้น้องไพลินล่ะมึง" สหรัฐหันหน้ากลับมาเย้าแหย่อย่างนึกหมั่นไส้ แต่คนโดนแซวกลับชักสีหน้าไม่สบอารมณ์

ปึก!

"เหี้ย! อะไรวะ" บดินทร์อุทานคำหยาบเสียงดังเมื่อจู่ๆก็มีอะไรบางอย่างลอยมากระแทกกับท้ายทอยเต็มแรง ก่อนที่มันจะตกลงมาบนโซฟา ทำให้เขารู้ว่าอะไรบางอย่างนั้นคือรองเท้าส้นสูงของผู้หญิง

พลั่ก!

"เฮ้ย!" ยังไม่ทันหายสงสัยว่าเจ้าของรองเท้านั้นคือใคร ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมีใครบางคนล้มกระแทกลงมาบนหน้าตักเต็มแรง ความตกใจทำให้เขาเผลอยกแขนขึ้นมากอดประคองเธอไว้

"กอดทำไมวะ ปล่อย!" หญิงสาวหันหน้ามาตวาดเสียงใส่ เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าของหน้าตักแกร่งที่ตัวเองกำลังนั่งอยู่ บดินทร์เองก็ชะงักไปไม่ต่างกัน

"ยัยเตี้ยไพลิน!"

"ปล่อยสิวะ!" ไพลินสะบัดตัวออกจากพันธนาการอ้อมแขนแกร่ง ก่อนจะปรี่เข้าไปหาหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอโมโหจนคลุ้มคลั่งแบบนี้

"เฮ้ยไอ้ดินลากว่าที่เมียมึงออกไปก่อนดิ๊" ต้นน้ำบอกหน้าตื่นเมื่อเห็นไพลินกำลังปล่อยหมัดใส่ผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนดิ้นพล่านอยู่บนพื้น ในขณะที่สหรัฐนั่งมองเงียบๆ ไม่ได้ทำหน้าตื่นเหมือนต้นน้ำ

"ทำไมต้องเป็นกูตลอดเลยวะ" บดินทร์เสยผมอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากตัวไพลินมากอดรัดไว้จากทางด้านหลัง

"เหอะ! ก็ไม่ได้อยากจะอยู่ให้รุ่นพี่มันห้าวใส่นักหรอก" เธอปรายตามองอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งขึ้นมาถือไว้ ทำให้บดินทร์รู้ว่ารองเท้าส้นสูงที่ลอยมากระแทกท้ายทอยของเขาคือของเธอ

"กระโปรงก็สั้นจนจะเห็นกางเกงในอยู่แล้วยังจะไปตบกับคนอื่นให้มันขาดอีก นี่ด่าว่าโง่ได้ไหมวะ" บดินทร์เหยียดยิ้มขณะมองขอบกระโปรงชุดเดรสสั้นของหญิงสาวที่ตรงหน้าขาฉีกขาดเป็นทางยาวจนมองเห็นขอบกางเกงแพนตี้ของเธอ

ไพลินรีบใช้มือปิดไว้ แต่เมื่อมองไปรอบๆกลับเห็นสายตาของผู้ชายหลายคนกำลังมองมาอย่างกะลิ้มกะเหลี่ย และคนพวกนั้นคงเห็นสิ่งที่บดินทร์ทำกับเธอเมื่อสักครู่ด้วย

"หึ" บดินทร์แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วหันหลังเดินออกไป

"ยืมเสื้อหน่อย" ทว่าคำพูดของไพลินที่ดังขึ้นตามหลังก็ทำให้เขาหยุดชะงักฝีเท้า แล้วหมุนตัวกลับมาหาเธออีกครั้ง

"อะไรนะ?"

"ยืมเสื้อหน่อย" ไพลินตอบเสียงแข็ง ไม่ได้สบสายตากับชายหนุ่ม

"ไม่ได้ยินเหรอ ฉันบอกว่าขอยืมเสื้อมาปิดขาหน่อย"

"เปลี่ยนสีเร็วดีว่ะ เมื่อกี้ยังทำซ่าอยู่เลย" บดินทร์ยิ้มมุมปาก แล้วเดินเข้าไปยืนตรงหน้าไพลินอีกครั้ง "แต่ถ้าหน้าด้านขอก็หน้าด้านให้"

"..." ร่างบางเบือนหน้าหนี แม้จะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้

"อยากได้ก็ถอดเอา"

"มันจะมากไปแล้วนะ!" เธอกำหมัดแน่นเมื่อรู้ว่ากำลังโดนแกล้ง

"จะถอดเสื้อฉันหรือให้ผู้ชายคนอื่นถอดเสื้อเธอ ก็เลือกเอาแล้วกัน"