กำราบรัก 20+ นิยาย บท 14

"ฉันไม่ใช่คนใจร้ายนะ" เขากระซิบบอกเสียงพร่าประชิดกกหู พร้อมกับดึงแก่นกายออกจากช่องทางรัก ส่งผลให้น้ำรักที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปเมื่อสักครู่ค่อยๆไหลออกมาเปรอะเปื้อนเรียวขาของหญิงสาว "ถ้าอยากให้ฉันใจดี ก็ดีกับฉันก่อน ถ้าอยากได้หัวใจของฉัน ก็เอาหัวใจของเธอมาแลก"

"..." ไพลินเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า ภาพสะท้อนผ่านกระจกเงาทำให้เธอมองเห็นพวงแก้มแดงระเรื่อของตัวเอง มองเห็นทุกการกระทำของคนข้างหลัง

"ใจแลกใจ กล้าแลกไหม"

"..." บดินทร์ค่อยๆเลื่อนฝ่ามือลงไปลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ ใช้นิ้วโป้งลูบวนจิวสะดือของเธอเล่นเหมือนที่เคยทำ ในขณะที่เธอยังมองภาพสะท้อนของเขาผ่านกระจกเงาเงียบๆ ทั้งที่มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดมันออกไป แต่ริมฝีปากมันกลับไม่ยอมขยับเอื้อนเอ่ย

"ฉันไม่เคยเอาหัวใจตัวเองไปผูกมัดกับใคร"

"..." ไพลินหลุบตามองต่ำกลบเกลื่อนความเขินอาย เมื่อบดินทร์เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาผ่านเงาสะท้อนของกระจกเงา

"ถ้าเธออยากได้มัน ก็เอาหัวใจเธอมาแลก"

"แล้วถ้าฉันไม่อยากได้หัวใจของนายล่ะ ฉันจำเป็นต้องแลกหัวใจกับนายไหม" เธอถามขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากเงียบมาหลายนาที สีหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกของเธอมันกำลังโกหกเขาว่าเธอไม่ได้หวั่นไหวกับถ้อยคำของเขาเลย สวนทางกับความเป็นจริงที่หัวใจมันเต้นแรงระรัว

"เธอแลกร่างกายกับฉันแล้ว จะแลกหัวใจอีกสักอย่างมันจะเสียหายอะไร"

"คิดว่าฉันจะหวั่นไหวกับคำพูดของนายเหรอ"

"แล้วมันได้ผลไหม"

"ถ้าฉันหวั่นไหวกับลมปากของผู้ชายง่ายๆป่านนี้ฉันมีผัวเป็นสิบคนแล้ว"

"จะไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเมียฉันจริงๆใช่ไหม"

"ให้ตายสิ! นายมันตื๊อเก่งชะมัด" ไพลินถอนหายใจหนักๆอย่างเอือมระอา พร้อมกับปัดมือหนาออกจากจิวสะดือ "แค่มีเซ็กส์กันก็ถือว่าเป็นผัวเมียกันแล้วเหรอ นายยังไม่เคยจีบฉันเลย แล้วจะให้ฉันตอบตกลงเป็นผู้หญิงของนายเนี่ยนะ"

"เสียเวลา คบแล้วค่อยจีบก็ได้"

"นายนี่มันหน้าด้านหน้ามึนจริงๆเลย ฉันเบื่อจะเถียงกับนายแล้ว" เธอขยับตัวออกห่างจากเขาเล็กน้อย พร้อมกับรวบผมเป็นทรงดังโงะลวกๆ

"เธอทำผมแบบนี้แล้วน่ารักดี"

"เหรอ" คนโดนชมแสร้งเสมองไปทางอื่น เขินอายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้รับคำชมจากบดินทร์ "ปกติฉันโดนชมว่าสวยมากกว่า ไม่ค่อยมีใครชมว่าน่ารัก นอกจากยัยนาร์เนียที่อวยสุดฤทธิ์ว่าฉันทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่ฉันอยากน่ารักมากกว่า"

"ถ้าเอาน้องนาร์เนียมาเทียบความสวยกับเธอ น้องนาร์เนียก็สวยสู้เธอไม่ได้ แต่ถ้าเอาเธอไปเทียบความน่ารักกับน้องนาร์เนีย เธอก็สู้ความน่ารักของน้องนาร์เนียไม่ได้"

"..."

"คนเรามีดีคนละแบบ ฉันว่าเธออย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลย" บดินทร์เดินผ่านหน้าออกไปเตรียมน้ำอุ่นให้หลังพูดจบประโยค โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองทำให้คนฟังเขินอายจนแทบเก็บอาการไม่อยู่

@มหาวิทยาลัย

"ไพลินนนนน คนสวยของเนียยยยย" ไพลินกรอกตาไปมากับคำทักทายของนาร์เนียที่นั่งยิ้มแป้นรออยู่ในห้องเรียน โดยมีนักศึกษาร่วมชั้นคนอื่นๆนั่งกระจัดกระจายกันอยู่ในที่ของตัวเอง

"อาจารย์ยังไม่มาเหรอ" เธอเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆนาร์เนีย พร้อมกับเช็ดเม็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าและลำคอ

"ยังเลย แล้วทำไมวันนี้ลินมาสายจัง เมื่อก่อนลินมาก่อนเนียทุกวันเลย"

"ติดธุระตอนเช้านิดหน่อย"

"เหรอ" นาร์เนียยิ้มหวานพลางบิดตัวไปมา ทำราวกับกำลังเขินอาย

"ลินมีแฟนแล้ว ต่อไปนี้เลิกเที่ยวผับได้แล้วนะ นอนกกพี่บดินทร์อยู่ที่ห้องสนุกกว่าเยอะเลย"

"เลิกพูดถึงชื่อไอ้บดินทร์หน้าโง่นั่นสักทีได้ไหม ฉันยังไม่ได้เป็นแฟนกับมัน"

"ลินปากแข็ง เนียไม่เชื่อหรอก"

"ยัยบ้านี่!"

"แล้วลินจะกลายเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุด เพราะมีแฟนหล่ออย่างพี่บดินทร์ แถมนิสัยดีด้วย ถึงเมื่อก่อนจะชอบต่อยตีกับคนอื่นไปทั่วก็เถอะ แต่เดี๋ยวนี้เขาไม่เป็นแบบนั้นแล้วนะ" ไพลินเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นแทนการนั่งฟังนาร์เนียพร่ำเพ้อ แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงของนาร์เนียดังกรอกเข้ามาในโสตประสาท

@ตอนเที่ยง

"เฮ้อ~ ได้พักสักที ฉันเกือบจะนั่งหลับตั้งหลายรอบ" ไพลินบ่นพึมพำพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ขณะที่นักศึกษาคนอื่นๆเริ่มทยอยเดินออกไปจากห้องเรียน หนึ่งในนั้นคือนาร์เนียที่เดินนำออกไปก่อน โดยมีไพลินเดินตามหลังไป

พลั่ก!

"โอ๊ย!" เพราะมัวแต่เดินก้มหน้าไม่ทันระวังนาร์เนียจึงเดินชนแผงอกแกร่งของใครบางคนเข้าอย่างจัง เธอลูบหน้าผากปอยๆ พร้อมกับเงยหน้ามองเจ้าของแผงอกกำยำที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เด็กสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเจ้าของแผงอกแกร่ง เธอรีบขยับตัวออกห่าง ในขณะที่เขาเองก็ยื่นมือเข้ามาลูบผมเธอเบาๆด้วยสีหน้าเอ็นดู

ไพลินที่เพิ่งเดินพ้นกรอบประตูห้องเรียนออกมาชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆนาร์เนีย เธอตีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าเป็นบดินทร์

"มาทำไม"

"มารับเมียไปกินข้าว"