กำราบรัก 20+ นิยาย บท 20
ครืด~ ครืด~
"อื้อ~" เสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียงแผดเสียงร้องดังแจ้งเตือนสายโทรเข้า ปลุกไพลินที่ยังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาให้งัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่ของวันใหม่ที่พระอาทิตย์ยังไม่ฉายแสง
"โหล~" เธอเอื้อมมือขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาแนบหูอย่างงัวเงีย กรอกเสียงแหบพร่าทักทายคนปลายสายทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท
(ยังนอนอยู่เหรอ เธอจะแวะเข้ามาที่คอนโดก่อนไหม หรือจะไปมหาลัยเลย) คนปลายสายทักทายกลับมาด้วยคำถาม ทำเอาไพลินที่กำลังงัวเงียถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมารบกวนในยามเช้าตรู่คือบดินทร์ เธอขยี้ตาเบาๆพลางพลิกตัวนอนตะแคงข้าง วางมือถือเครื่องหรูไว้บนพวงแก้ม
"เป็นบ้าอะไรถึงโทรมาก่อกวนฉันแต่เช้า กลัวฉันไม่รู้เหรอว่ามีโทรศัพท์ใช้"
(แค่โทรมาถามว่าเธอจะแวะกลับมาที่คอนโดก่อนไหม จะได้ไปมหาลัยพร้อมกัน)
"นายนอนที่คอนโดฉันทั้งคืนเลยเหรอ"
(ขี้เกียจขับรถกลับคอนโดตัวเอง) ไพลินเบ้ปากให้กับคำแก้ตัวของบดินทร์
"วันนี้ฉันมีเรียนตอนเช้า คงไปมหาลัยเลย นายก็กลับไปได้แล้ว อย่าทำห้องฉันรกด้วย" เธอกล่าวทิ้งท้ายแล้วกดวางสายก่อนทันที โดยไม่รอฟังคนปลายสายตอบอะไรกลับมา
"วุ่นวายแต่เช้า" หญิงสาวถอนหายใจพรืดใหญ่ พร้อมกับโยนมือถือเครื่องหรูไว้ที่เดิม ก่อนจะผล็อยหลับไปอีกครั้ง
@คอนโดของไพลิน
แกร๊ก~
"อื้อ~" เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นในช่วงสายๆที่แสงแดดเริ่มสาดส่องผ่านม่านระเบียงเข้ามา ปลุกบดินทร์ที่เพิ่งผล็อยหลับไปบนโซฟารับแขกเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วให้งัวเงียตื่นขึ้นมา
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้องดังเข้ามาใกล้ ก่อนที่ฝ่ามือบอบบางของใครบางคนจะปิดทาบลงมาบนเปลือกตาทั้งสองข้างในตอนที่เขากำลังจะลืมตามอง
"อืม~" บดินทร์ครางในลำคอเบาๆเมื่อโดนเจ้าของกลิ่นกายหอมละมุนฉวยโอกาสโน้มใบหน้าลงมาขบเม้มกลีบปากล่างเบาๆ ก่อนที่เธอจะค่อยๆก้าวขึ้นมานั่งคร่อมกลางลำตัว
"นี่คือบทลงโทษสำหรับเด็กขี้แกล้ง" ไพลินยกตัวขึ้นนั่งตรงๆ พร้อมกับปล่อยมือออก
บดินทร์ลืมตามองเจ้าของน้ำเสียงใสๆแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย คงไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าบุกเข้ามาทำกับเขาแบบนี้นอกจากเจ้าของห้องที่เขากำลังนอนอยู่
"ฉันไปแกล้งอะไรเธอตอนไหน"
"นายแกล้งโทรไปปลุกฉันตอนตีห้าครึ่งไง"
"ไม่ได้แกล้ง แต่มันนอนไม่หลับเลยโทรไปถาม"
"แล้วมานอนอะไรอยู่ตรงนี้ คอนโดตัวเองก็มีทำไมไม่กลับไปนอน" ไพลินถาม กำลังจะขยับตัวลงจากหน้าท้องแกร่ง แต่ก็โดนบดินทร์จับเอวรั้งไว้เสียก่อน
"ขี้เกียจขับรถตอนกลางคืน รถติด"
"จะพยายามเชื่อก็แล้วกัน"
"ไหนบอกว่าจะไปมหาลัยเลยไง แล้วแวะกลับมาคอนโดทำไม"
"ฉันจำเป็นต้องรายงานให้นายรู้ด้วยเหรอว่าจะกลับมาตอนไหน กลับมาทำอะไร ในเมื่อที่นี่มันห้องฉัน" เธอทำหน้ายียวน พร้อมกับปัดมือหนาออกจากเอวคอด แล้วก้าวลงจากหน้าท้องแกร่ง
"ถ้าไม่ไปมหาลัยแล้วใส่ชุดนักศึกษาทำไม"
"ฉันหมายความว่าเรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน" ไพลินแย้งเสียงเรียบ
"ก็เป็นดิวะ เป็นตอนนี้เลย"
"อยากมีแฟนแต่ไม่เคยทำตัวดีๆก็อย่าหวังว่าจะมีเลย"
"แล้วตอนที่ฉันทำตัวดีๆเธอเคยสนใจไหมวะ"
"..."
"เหมือนวานเธอทำเหมือนยอมรับฉัน แต่วันนี้ทำเหมือนอยากไล่ฉันไปไกลๆ ความรู้สึกของเธอมันเปลี่ยนแปลงทุกนาทีเลยรึไงวะ"
ไพลินถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินหนีออกมา เพราะเบื่อหน่ายที่จะต่อปากต่อคำกับบดินทร์ ทว่าเขากลับรีบเดินตามมาคว้าแขนไว้
"เดินหนีทำไม ตอบคำถามของฉันไม่ได้รึไง"
"นายจะให้ฉันตอบคำถามไหนก่อนล่ะ" เธอหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าตรงๆ "ถ้าถามว่าทำไมเมื่อวานฉันทำเหมือนยอมรับนาย เออก็ใช่ เพราะนายทำให้ฉันหวั่นไหวไง วันนี้ฉันยังเหมือนเดิม แต่ฉันไม่โอเคกับสิ่งที่นายทำ เรายังไม่ถึงขั้นนั้น นายควรเว้นพื้นที่ไว้ให้ฉันบ้าง อย่ารุกล้ำความเป็นส่วนตัวกันมากเกินไป"
"แล้วเราเป็นอะไรกัน ฉันต้องเว้นพื้นที่ให้เธอมากแค่ไหน พื้นที่ของคนเป็นแฟนกันกับคนคั่นเวลามันต่างกันนะ ตอนนี้เธอให้ฉันอยู่ในสถานะไหนวะ"
"สถานะไหนก็ได้ที่ไม่ใช่แฟน"
"..." คำตอบของไพลินทำหัวใจแกร่งกระตุกวูบ บดินทร์พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ยอมปล่อยแขนของเธอให้เป็นอิสระ เขาหันหลังเดินกลับไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองออกมาจากตู้เสื้อผ้า หากแต่คำพูดถัดมาของไพลินก็ทำให้เขาชะงักไปอีกครั้ง
"แต่ไม่ใช่คนคั่นเวลา"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กำราบรัก 20+