กำราบรัก 20+ นิยาย บท 22

คล้ายว่าก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นแรงมันจะหยุดทำงานเอาเสียดื้อๆเมื่อได้ยินสิ่งที่บดินทร์พูดออกมา ทั้งที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้ แต่เขากลับไม่ได้มองหน้าเธอเลย

"ไม่ได้เป็นอะไรกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วมันหมายความว่ายังไงวะ แล้วเมื่อวานที่เห็นเดินกอดคอกันเข้ามาในศูนย์อาหาร ถอดช็อปให้น้องลินใส่ ตอนเย็นกลับบ้านพร้อมกัน มันคืออะไรวะ" เป็นสหรัฐที่ถามขึ้นอย่างงุนงง หากแต่คำถามของเขากลับทำให้ทั้งบดินทร์และไพลินเงียบไป

"ทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ ไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้เลย" ต้นน้ำมองเพื่อนรักด้วยสีหน้าเป็นห่วง มันเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นบดินทร์เป็นแบบนี้

"ทำไมต้องประชด" คำถามของไพลินดังแทรกขึ้น เรียกความสนใจจากบดินทร์ได้ให้หันมองมา เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วสบตาเธอตรงๆ

"ฉันไม่ได้ประชด แต่ฉันกำลังเว้นระยะห่างให้เธอ เธอจะได้ไม่รู้สึกว่าโดนฉันกดดันมากเกินไป" เขาอธิบายอย่างใจเย็น ผิดกับหลายครั้งที่ผ่านมา "แต่เธอไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหายหน้าไปจากเธอหรอก ถึงเธอจะไม่มีสถานะให้ฉัน ฉันก็อยู่ได้ วันไหนเธอพร้อมค่อยกลับมาให้สถานะกับฉันก็ได้"

"..."

"ฉันไม่โทษเธอนะที่เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ เพราะฉันก็ไม่เคยบอกเธอว่าฉันชอบเธอ ชอบมาหลายเดือนแล้ว เรื่องคืนนั้นมันก็ฉาบฉวย เธอคงไม่มั่นใจว่าฉันชอบเธอจริงๆหรือแค่อยากรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง"

"..." ไพลินเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เธอนั่งฟังเงียบๆทั้งที่หัวใจมันกระตุกวูบครั้งแล้วครั้งเล่า

"ตอนนี้ฉันเว้นระยะห่างให้เธอ เผื่อเธอจะได้ตอบคำถามของตัวเองได้เร็วขึ้นว่าต้องการฉันไหม ถ้าอยากจะไปก็แค่เดินออกไปเลย แต่ถ้าอยากให้สถานะกับฉันก็เดินกลับมา" เขายกมือขึ้นมาขยี้ผมเธอเบาๆหลังพูดจบประโยค พร้อมกับเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ แล้วยืนขึ้น

"กูไปทำรายงานต่อก่อนนะ" ว่าจบก็เดินออกจากศูนย์อาหารไปในทันที ทิ้งให้ไพลินนั่งคิดมากกับคำพูดของเขาอยู่กับสหรัฐและต้นน้ำ

"ปล่อยมันไปเถอะ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองนั่นแหละ" ต้นน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นไพลินหันกลับไปมองบดินทร์ที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ

"ลินรู้สึกผิดที่ทำให้ดินเป็นแบบนั้น" ไพลินยอมละสายตาจากแผนหลังของบดินทร์ หันหน้ากลับมาหาสหรัฐและต้นน้ำอีกครั้ง

"มันไม่ใช่ความผิดของน้องไพลินหรอก คนเรามันก็ต้องมีมุมอ่อนไหวกันทั้งนั้นแหละ เข้มแข็งได้ก็ใช่ว่าอ่อนไหวไม่เป็น" สหรัฐส่งยิ้มให้กำลังใจ

"คนเราทุกคนถูกสร้างขึ้นมาให้มีความรู้สึกนะ ถ้าจะเข้มแข็งตลอดเวลาขนาดนั้นก็เหนือมนุษย์แล้ว ขนาดซุปเปอร์ฮีโร่ในหนังยังร้องไห้ได้เลย ไม่แปลกหรอกที่ไอ้ดินมันจะเป็นแบบนั้น แต่เดี๋ยวมันก็จัดการกับความรู้สึกของตัวเองจนได้นั่นแหละ น้องไพลินอย่าคิดมากเลย" ต้นน้ำเสริมต่อเมื่อเห็นไพลินยังทำหน้าเครียด

"ดินไม่เคยมีแฟนจริงเหรอคะ" ไพลินถาม

"พี่เอาหัวเป็นประกันเลยว่ามันไม่เคยมีแฟน เมื่อก่อนพวกพี่มีเรื่องกับคู่อริแทบทุกอาทิตย์ เรื่องผู้หญิงตัดออกไปได้เลย ไม่เคยคิดเรื่องนั้น" สหรัฐเป็นคนตอบคำถามนั้น

"ดินบอกว่าชอบลินมานานแล้ว เขาชอบลินมานานแล้วจริงๆเหรอคะ"

เสียงปลดล็อกประตูห้องนอนดังขึ้น เรียกความสนใจจากไพลินที่ยังยืนถอนหายใจอยู่หน้าประตู เธอลอบอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นบดินทร์ที่เดินออกมา แต่กระเป๋าเดินทางที่เขาถือติดมือออกมาด้วยก็ทำให้รอยยิ้มนั้นจางหายไปในพริบตา

"ฉันเก็บของๆฉันออกมาหมดแล้วนะ" บดินทร์สาวเท้าเข้าไปยืนตรงหน้าไพลิน ไม่ได้แสดงท่าทางตกใจที่เห็นเธอยืนรออยู่

"..." ไม่มีถ้อยคำใดหลุดออกจากปากของไพลิน มีเพียงสองเท้าภายใต้รองเท้าส้นสูงที่ขยับตามไปขวางหน้าไว้ในตอนที่บดินทร์กำลังจะเดินผ่านหน้าออกไปเปิดประตู

ชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งเมื่อโดนหญิงสาวกลั่นแกล้ง เขาถอยหลังกลับมายืนที่เดิม เมื่อเห็นไพลินกอดอกมองเงียบๆจึงตั้งท่าจะเดินผ่านหน้าเธอออกไปอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าชะงักเมื่อคนตรงหน้าก้าวเข้ามาขวางไว้ ทำให้หน้าอกแกร่งชนกับหน้าผากมนของเธอพอดี

"มาขวางฉันทำไม"

"ใจคอจะหนีกลับไปโดยไม่บอกฉันก่อนเลยเหรอ"

"บอกไว้แล้วนิว่าตอนเย็นจะมาเก็บของ หลีกทางหน่อย" ไม่รอให้ไพลินเป็นฝ่ายหลีกทางให้ บดินทร์ก็แทรกตัวเดินออกไปเปิดประตูทันที ในขณะที่ไพลินยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฟังเสียงฝีเท้าของบดินทร์เดินห่างออกไปเรื่อยๆ

"ไอ้บดินทร์หน้าโง่ อยากไปก็ไปเลย คิดว่าคนอย่างฉันจะง้อเหรอ" ไพลินว่าให้ตามหลัง ก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าไปนั่งลงบนโซฟาหน้าทีวี แต่ยังไม่วายจ้องมองบานประตูที่เพิ่งปิดลง เมื่อเห็นว่าบดินทร์ไม่เดินกลับมาแล้วจึงล้มตัวนอน ถอนหายใจหนักๆระบายความหงุดหงิดในใจ