กำราบรัก 20+ นิยาย บท 25

"โทรตามฉันให้มารับเพราะอยากปลดปล่อยแค่นี้เหรอ หรืออยากปั่นหัวฉันเล่น"

"ถ้าอยากปลดปล่อยอย่างเดียวไม่จำเป็นต้องโทรตามนายมาหรอก มีผู้ชายอีกหลายคนที่พร้อมจะปรนเปรอฉันอยู่แล้ว" ไพลินยิ้มยียวน พร้อมกับยกสะโพกขึ้นจนแก่นกายใหญ่หลุดออกจากร่องสวาท แล้วหันกลับไปหยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดน้ำคาวของบดินทร์ออกจากใจกลางความเป็นสาว

"ปากหมา" บดินทร์ชักสีหน้าไม่พอใจกับคำพูดของไพลิน แต่เธอกลับยิ้มยั่วโทสะเมื่อเห็นเขาแสดงอาการหึงหวง พร้อมกับจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาให้เรียบร้อย

"ฉันแค่พูดยกตัวอย่างเฉยๆ ยังไงก็มีนายคนเดียวอยู่แล้ว"

"..." บดินทร์มองคนบนหน้าตักเงียบๆ แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจแกร่งมันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง มันไม่ควรเป็นเขาเลยที่รู้สึกเขินอายแบบนี้

"ฉันมีนายคนเดียว นายก็ต้องมีฉันคนเดียวด้วยนะ" ไพลินค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปจูบหนักๆบนริมฝีปากหยักได้รูป พวงแก้มใสแต่งแต้มสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย "คนนี้จองแล้ว หวงด้วย"

ทั้งที่ยังรู้สึกไม่พอใจแต่ชายหนุ่มกลับหลุดยิ้มเพราะการกระทำและคำพูดของไพลิน เขาประสานสายตากับเธอท่ามกลางความมืดสลัวที่ปกคลุมภายในรถ ก่อนจะรั้งใบหน้าหวานลงมากอดแนบลำคออีกครั้ง

"เธอแย่งคำพูดของฉันนะ มันควรต้องเป็นผู้ชายอย่างฉันไม่ใช่เหรอที่พูดประโยคนั้น"

"ก็กลัวนายหายไป นายหายไปแล้วฉันจะกอดใคร"

"..." บดินทร์แทบไปต่อไม่ถูกเมื่อไพลินเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมา คล้ายว่าเธอกำลังกลั่นแกล้งหัวใจแกร่งให้ทำงานหนัก มันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งกว่าหลายครั้งที่ผ่านมา ยากจะปฏิเสธว่ามันเป็นแบบนั้นเพราะเธอ

"ฉันบอกเธอแล้วนิว่าฉันจะไม่ไปไหน ถ้าเธอไม่อยากอยู่กับฉันแล้วก็แค่เดินออกไป ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ แต่ฉันจะอยู่ที่เดิมของฉัน"

"แน่ใจเหรอว่าถ้าฉันไปนายจะโอเคจริงๆ"

"อย่างมากก็แค่ตามไปกระทืบผู้ชายคนใหม่ของเธอ แต่คงไม่ถึงตายหรอก" ไพลินอมยิ้มกับคำตอบของชายหนุ่ม ก่อนจะหยัดการลุกขึ้นอีกครั้ง

"อยากคุยกับนายมากกว่านี้นะ แต่กลับไปคุยกันที่คอนโดดีกว่าไหม ที่นี่มันโคตรเปลี่ยวเลย"

"กลัวเป็นด้วยเหรอ" บดินทร์ปรับเบาะที่นั่งขึ้น แล้วยกตัวไพลินกลับไปนั่งที่เดิมของเธอ

"ถึงฉันจะห้าวแต่ก็กลัวเป็นนะ" ไพลินกอดอกตอบ ค่อยๆเอนศีรษะซบลงบนบ่าแกร่งในตอนที่บดินทร์ขับรถออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของเขากล่อมให้เธอค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ

@คอนโดของบดินทร์

"ตอนที่ฉันโทรหากำลังกินเหล้าอยู่เหรอ ถึงว่าตอนจูบกันได้กลิ่นเหล้า" หญิงสาวถือวิสาสะหยิบขวดเหล้าขึ้นมากระดกใส่ปากอึกใหญ่ขณะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

"ไปอาบน้ำล้างตัวก่อนไหม" บดินทร์ที่เพิ่งหย่อนตัวนั่งลงข้างๆรีบแย่งขวดเหล้ากลับมา

"กินนิดกินหน่อยทำเป็นหวง"

"ไม่ได้หวง แต่ผู้หญิงมันไม่เหมาะกับเหล้าหรอก"

"แล้วเหมาะกับอะไร ทำอุ่นๆสีขาวขุ่นของนายเหรอ" ไพลินส่งสายตายั่วยวน พร้อมกับคลานขึ้นไปนั่งคร่อมหน้าตักแกร่งอย่างมีจริต

"เลิกแกล้งฉันแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว"

"รู้ด้วยว่าฉันแกล้ง รู้ใจฉันจังเลยนะ"

"อย่าแกล้ง เพราะฉันเอาจริง"

"มาคิดดูแล้วฉันมันโคตรเห็นแก่ตัวเลยว่ะ ฉันเรียกร้องสถานะจากเธอทั้งที่ฉันเองก็ไม่เคยให้สถานะที่ชัดเจนกับเธอ ฉันแสดงออกว่าฉันอยากอยู่กับเธอ อยากเป็นผู้ชายของเธอ แต่กลับไม่เคยขอเธอเป็นแฟน"

"..."

"แต่ประโยคเมื่อกี้ฉันไม่ได้ถามเธอนะ มันเป็นประโยคบังคับ ฉันบังคับให้เธอเป็นแฟนฉัน" เป็นอีกครั้งที่ไพลินหลุดยิ้มกับคำพูดของบดินทร์ เธอเกาแก้มแก้เก้อ แล้วถามกลับ

"แล้วฉันต้องตอบตกลงไหม"

"เธอมีสิทธิ์ตอบตกลงอย่างเดียว ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ"

"มัดมือชกกันนิ"

"งั้นฉันจะถามเธออีกครั้งเป็นประโยคคำถาม"

"..."

"เป็นแฟนกันนะ"

ไพลินแสร้งทำหน้าครุ่นคิด ทำเอาบดินทร์แอบลุ้นกับคำตอบของเธอ แม้ว่าการกระทำของเธอจะชัดเจนแล้วว่ามีใจให้เขาเหมือนกัน

"ไม่" บดินทร์ชะงักไปกับคำตอบของไพลิน สีหน้าจริงจังของเธอทำให้เขาไม่แน่ใจว่าเธอแค่เล่นสนุกหรือพูดออกมาตามความรู้สึกกันแน่

"ไม่อยากเป็นแฟน ขอเป็นเมียตัวน้อยแทนได้ไหม"