กำราบรัก 20+ นิยาย บท 29

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" ไพลินรีบปฏิเสธ แล้วอธิบายให้บดินทร์เข้าใจ "นี่มันชีวิตของลินนะ ลินเลือกผู้ชายของลินเองได้ ไม่ต้องให้พ่อแม่มาเลือกให้หรอก ถึงเลือกให้ก็ไม่เอาถ้าไม่ชอบ"

"แล้วทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันไปคุยกับพ่อแม่เธอ จะคบกันโดยไม่บอกให้ผู้ใหญ่รับรู้แบบนี้เหรอ? ฉันเป็นลูกผู้ชายพอ ไม่ทำอะไรหลบๆซ่อนๆ อะไรที่ทำแล้วลดศักดิ์ศรีของตัวเองฉันไม่ทำ" บดินทร์หรี่ตามองอย่างจับผิด ยิ่งไพลินแสดงท่าทางมีพิรุธกับประโยคคำถามของเขา เขาก็ยิ่งอยากเค้นเอาคำตอบจากเธอ

"ไม่ได้บอกว่าจะแอบคบกันตลอดสักหน่อย แต่ตอนนี้พ่อลินไปคุยงานที่ฮ่องกง ยังไม่กลับมาเลย ถ้าดินไปก็เจอแต่แม่ แล้วแม่ลินก็เป็นคนเรียบร้อยด้วย ท่านไม่ชอบผู้ชายแบบดิน"

"แบบฉัน? แบบไหน?"

"ก็ผู้ชายเถื่อนๆที่ชอบมีเรื่องกับคนอื่นไม่เว้นแต่ละวันไง แค่ดินยืนทำหน้านิ่งๆยังดูเหมือนนักเลงมากกว่านักศึกษาเลย นี่ถ้าแม่ลินเห็นดินคงยกมือทาบอกเตรียมเป็นลมรอเลยล่ะมั้ง" ไพลินให้คำตอบที่แฟนหนุ่มต้องการพลางถอนหายใจพรืดใหญ่ เธอแกะท่อนแขนแกร่งออกจากเอวคอดอีกครั้งเมื่อเห็นบดินทร์นิ่งไป

"แต่วันนั้นที่กลับบ้านลินบอกแม่ว่าลินชอบผู้ชายดุๆเหมือนดินนะ" บดินทร์แสร้งตีสีหน้าเรียบเฉยเมื่อแฟนสาวหมุนตัวกลับมา พยายามเก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ในแววตา "เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าลินไม่ได้ชอบผู้ชายแบบนั้น แต่ชอบดินมากกว่า"

"จะบอกว่าต่อให้เจอผู้ชายแบบนั้นสักกี่คนก็ยังชอบฉันคนเดียวว่างั้น" บดินทร์พยายามกลั้นยิ้ม ความน่ารักของไพลินทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง และมันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน นอกจากกับเธอคนเดียว

"บอกเฉยๆ แค่ประโยคบอกเล่า" ไพลินยิ้มทะเล้นหยอกล้อแฟนหนุ่ม ก่อนจะกระแทกริมฝีปากเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากหยักได้รูป

"ไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าจะอาบพร้อมกันก็ตามมา" เธอถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ทำให้มองเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เปื้อนหน้าชายหนุ่ม

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ บดินทร์ก้าวขาเรียวยาวราวกับนายแบบลงจากเตียง แล้วช้อนตัวไพลินขึ้นในท่าเจ้าสาว อุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำทันที

@มหาวิทยาลัย

"กว่าจะเสด็จมาเรียนได้นะคุณชายดิน เดี๋ยวนี้มาสายตลอดเลยนะมึง" เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในลานใต้ถุนของคณะวิศวกรรมศาสตร์ คำทักทายจากต้นน้ำที่นั่งรออยู่ก็ดังขึ้นเป็นคนแรก แต่บดินทร์กลับยักไหล่ให้กับคำพูดกระแทกแดกดันของเพื่อนรัก พร้อมกับเดินจูงมือไพลินเข้าไปนั่งข้างๆเหมราชที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

"อ๊ะ!" ไพลินร้องอุทานเบาๆเมื่อโดนรั้งตัวให้นั่งลงบนหน้าตักแกร่งของบดินทร์ในตอนที่กำลังจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ การกระทำของเขาไม่ได้เรียกความสนใจจากเพื่อนทั้งสามคนของเขาเพียงเท่านั้น แต่ยังเรียกความสนใจจากนักศึกษาหลายสิบคนที่นั่งอยู่รอบๆให้หันมองมาที่เขาและเธอเป็นตาเดียว

"เมื่อวานนี่แค่ซ้อมบทดราม่าเหรอวะ?" สหรัฐเอ่ยถามพลางทำหน้าระอาเมื่อเห็นสิ่งที่บดินทร์กำลังทำ

"ซ้อมบทดราม่าอะไรของมึง เมื่อวานกูก็ไม่ได้ทะเลาะกับลินนิ แค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย" บดินทร์ตอบ พร้อมกับอุ้มไพลินลงมาบนขอบเก้าอี้กลางหว่างขา ยกแขนขึ้นมากอดคอเธอไว้หลวมๆ

"นั่นนิดหน่อยของมึงเหรอวะ? มึงเล่นใหญ่มากไอ้ห่า" ต้นน้ำกลอกตาใส่เพื่อนรัก

"ทะเลาะกับเมียแค่นี้ทำเหมือนจะเป็นจะตายนะมึง กูนึกว่าเมียมึงทนนิสัยเสียๆของมึงไม่ไหวจนหนีไปมีผัวใหม่แล้ว" เหมราชที่ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นนักพูดขึ้นอย่างเหลืออด โดยมีต้นน้ำและสหรัฐพยักหน้าเห็นด้วย

"ปากหมาไอ้ห่า" บดินทร์ว่าให้เหมราช แต่คนโดนว่ากลับยักไหล่ไม่สะทกสะท้าน

"ถ้าวันไหนไอ้ดินมันทำให้น้องไพลินเสียใจ มาซบอกอุ่นๆของพี่ได้นะ"

"ถ้ายังไม่เลิกเต๊าะเมียกู ปากมึงจะได้ซบตีนอุ่นๆของกูแทน" บดินทร์เค้นเสียงขู่ลอดไรฟัน

"โหดจังวะไอ้ห่า แต่มึงอย่าเผลอก็แล้วกัน คงมีคนอยากท้าทายตีนมึงเยอะอยู่"

"ก็ลองดู ถ้ามันกล้าเล่นกับของหวงของกู"

"ขอให้โดนแย่งเมียทีเถอะวะ หมั่นไส้ไอ้ห่า" เป็นต้นน้ำที่พูดขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นแก้เซ็ง

"แล้วนี่ยัยนาร์เนียไปไหนคะ" ไพลินเอ่ยถามหลังจากที่นั่งเงียบมาหลายนาที

"ยังเรียนไม่เสร็จ" เหมราชตอบ

"ลืมไปเลยว่ายังไม่หมดเวลาเรียน" เธอพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วเอนตัวพิงกับแผงอกแกร่ง จับมือแฟนหนุ่มขึ้นมาบีบเล่นเบาๆ

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กำราบรัก 20+