กำราบรัก 20+ นิยาย บท 3

"พักอยู่คอนโดนี้เหรอ" บดินทร์ถามโดนไม่หันมองเมื่อขับรถมาถึงคอนโดมิเนียมหรูหราใจกลางเมือง ซึ่งไพลินอ้างว่าเธอพักอยู่ที่นี่

"จะถามอะไรช่วยกลั่นกรองออกจากสมองหน่อยได้ไหม ถ้าไม่พักอยู่ที่นี่แล้วจะให้นายขับรถมาส่งที่นี่ทำไม" ไพลินกอดอกตอบเสียงแข็ง สายตาไม่ได้เหลือบมองคนข้างๆที่กำลังหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในโรงจอดรถเลย

"อยู่ที่นี่นานยัง หรือเพิ่งย้ายมา"

"ฉันจำเป็นต้องตอบคำถามของนายเหรอ?"

"เธอนี่มันไม่สำนึกบุญคุณคนจริงๆนะ"

"ถ้าการที่นายยอมขับรถมาส่งฉันที่คอนโดมันถือเป็นบุญคุณมากมายนักก็ขอบคุณ!" ไพลินกระแทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์นัก "แต่ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบคำถามของนาย"

"ปากเก่ง" บดินทร์พูดขึ้นลอยๆขณะดับเครื่องรถ

"ดับเครื่องทำไม" ไพลินขมวดคิ้วถามเมื่อจู่ๆบดินทร์ก็ดับเครื่องยนต์ ทว่าเขากลับชำเลืองมองเธอเพียงนิดพลางเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ ไม่ได้ใส่ใจกับคำถามของเธอเลย

"จะคืนเสื้อฉันได้ยัง"

"เดี๋ยวซักไปคืนให้ที่มหาลัย นายกลับไปได้แล้ว" เธอบอก พร้อมกับเปิดประตูก้าวลงจากรถ แต่ก้าวออกมาได้แค่สองสามก้าวก็ต้องหันกลับไปอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูรถดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"นี่จะกวนประสาทฉันใช่ไหม บ้านช่องไม่มีให้กลับรึไงถึงมาเดินตามฉันอยู่ได้" ไพลินชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อเห็นบดินทร์เดินตามมา

"หลงตัวเองเกินไปหน่อยมั้งแม่คุณถ้าจะคิดแบบนั้น ฉันจะมาเอาเสื้อของฉันคืน"

"แต่นายเป็นคนโยนให้ฉันเองนิ..อ๊ะ!" เธอสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆบดินทร์ก็ยื่นมือเข้ามากระชากเสื้อเชิ้ตของเขาที่พันอยู่รอบเอวคอดของเธอเข้าหาตัว ความตกใจทำให้เธอรีบยกมือขึ้นมาดันแผงอกแกร่งไว้เพื่อไม่ให้ถลาเข้าไปแนบชิดมัน ทว่าหลังมือของบดินทร์กลับสัมผัสกับหน้าท้องแบนราบของเธอพอดี ทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง

"อยากให้ฉันถอดเองใช่ไหมถึงลีลาอยู่ได้"

"เลิกแทะโลมฉันสักทีได้ไหม! อดอยากมากรึไงฮะ! ไม่มีผู้หญิงแบให้รึไงถึงมาตอแยฉันอยู่ได้"

"มี แต่ไม่เอา ไม่ชอบให้ใครมาแบให้ ชอบจับแบเองมากกว่า"

"ไอ้บดินทร์!..อ๊ะ!..นี่ปล่อยนะ!" หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับการกระทำอุกอาจของบดินทร์ เมื่อเขายกมือขึ้นมากระชากเดรสเกาะอกลงจนเกือบมองเห็นยอดปทุมถัน เธอกำหมัดแน่นหมายจะฟาดมันใส่ใบหน้าของเขาอย่างโกรธจัด แต่ก็ช้ากว่าเขาที่เหวี่ยงตัวเธอมากระแทกกับรถยุโรปคันหรู

"แค่ดูดปากมันไม่ถึงใจใช่ไหม"

"กรี้ดดดดดดดดดด!!" ไพลินกรีดร้องเสียงหลงเมื่อบดินทร์ปรี่เข้ามากระชากเกาะอกของเธอลง พร้อมกับรวบสองแขนของเธอไว้บนหลังคารถด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว

"ไอ้บดินทร์! ไอ้ชั่ว! อย่าเอาปากของนายมาแตะต้องร่างกายของฉันนะ!"

"บางทีเด็กไม่มีสัมมาคารวะอย่างเธอก็ควรโดนลงโทษด้วยของแข็งนะ"

"ขะ..ของแข็งบ้านนายสิ! ปล่อยฉันนะไอ้ชั่ว!" ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความเขินอายและโมโหเมื่อได้ยินคำพูดสองแง่สองง่ามของบดินทร์

"ฉันบอกให้ปล่อยไง! นี่มันโรงจอดรถนะ"

"อย่าห้าวให้มาก ฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น" บดินทร์ยอมปล่อยมือออกจากสองแขนเรียวเล็ก และถอยห่างออกมาเล็กน้อย

ผัวะ!

แรงต่อยจากหมัดหนักๆของไพลินส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาของบดินทร์หันไปตามแรงหมัดของเธอ เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มสำรวจบาดแผลตรงมุมปาก แล้วค่อยๆหันหน้ากลับมา

"คิดว่ารังแกฉันได้แล้วฉันจะร้องไห้ฟูมฟายตบหน้าอกนายเหมือนนางเอกละครโง่ๆงั้นเหรอ บอกไว้เลยนะว่าฉันไม่ยอมโดนรังแกฝ่ายเดียวแน่!" ไพลินชี้หน้าด่า พร้อมกับโยนเสื้อเชิ้ตของบดินทร์ใส่แผงอกแกร่งของเขา ซึ่งบดินทร์ก็รับมันไว้ได้ทัน

"แล้วใครมันเริ่มก่อนวะ ไม่ใช่เธอรึไงที่ต่อยฉันก่อน"

"แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาดูดนมดูดปากฉันฮะ!"

"เธอใช้สิทธิ์อะไรในการต่อยฉัน ฉันก็ใช้สิทธิ์นั้นในการดูดปากเธอ"

"ไอ้ชั่ว! หน้าตาก็ดีแต่สันดานเสีย!"

"ใครจะเหมือนเธอล่ะ เพอร์เฟกต์ไปซะทุกอย่าง" บดินทร์แสยะยิ้ม สวมใส่เสื้อเชิ้ตลวกๆโดยไม่ติดกระดุมเสื้อ พร้อมทั้งปรายตามองเรือนร่างอรชรตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า "หน้าตาก็ดี นมก็ใหญ่ ตูดก็สวย พูดจาดีมีสัมมาคารวะ ดูดีไปหมดทั้งรูปร่างหน้าตาและวาจา"

"เอาเวลาที่มากระแนะกระแหนฉันไปรักษาสันดานเสียๆของตัวเองให้มันดีขึ้นเถอะ!" ไพลินกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินชนท่อนแขนแกร่งของบดินทร์ออกไปในทันที

"ปากเก่งฉิบหาย" บดินทร์พูดตามหลังเมื่อไพลินเดินไกลออกไปแล้ว เขาไม่ได้พิศวาสเรือนร่างของเธอเลย การกระทำเมื่อสักครู่มันเป็นเพียงการสั่งสอนให้เธอหยุดก้าวร้าวกับเขาก็แค่นั้น