กำราบรัก 20+ นิยาย บท 31

@คอนโดของบดินทร์

"ปวดหัวจัง เหมือนจะไม่สบายเลย สงสัยพักผ่อนน้อยไปหน่อย" ไพลินเดินนวยนาดเข้าไปทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนโซฟาราวกับคนหมดเรี่ยวแรงทันทีที่เดินเข้ามาถึงห้องพักของบดินทร์ โดยมีเจ้าของห้องเดินตามหลังเข้ามา

"คืนนี้นอนด้วยกันไหม"

"เปลี่ยนจากนอนด้วยกันเป็นนอนบนอกดินได้ไหม" หญิงสาวกัดปากเบาๆอย่างยั่วยวนเมื่อบดินทร์เดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงตรงปลายเท้า คำพูดหยอกล้อของเธอทำให้ใบหน้าเคร่งขรึมของบดินทร์กลับมาเปื้อนรอยยิ้มอีกครั้ง

"ถ้ายังไม่เลิกยั่วจะได้สลบคาอกแทน"

"อยากลองสลบคาอกเฮียเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันมีจริงไหมที่เอากันจนสลบ" เธอค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น วางกระเป๋าสะพายข้างไว้บนโซฟา แล้วคลานขึ้นไปนั่งคร่อมหน้าตักแกร่งอย่างมีจริต โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าหล่อเหลา "อยากรู้เหมือนกันว่าเฮียมีดีแค่ขู่ หรือทำให้ลินสลบคาอกเฮียได้จริงๆ"

"เดี๋ยวจะโดน" บดินทร์มองแฟนสาวอย่างคาดโทษ แต่ไพลินกลับบิดยิ้มท้าทาย ไม่ได้หวาดหวั่นกับสายตาหื่นกระหายของบดินทร์ที่กำลังจ้องมองหน้าอกใหญ่เกินขนาดเลย

ครืด~ ครืด~

หญิงสาวชะงักไปในตอนที่กำลังจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปมอบจูบดูดดื่มให้แฟนหนุ่ม เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างแผดเสียงร้องดังขัดจังหวะ เธอถอนหายใจหนักๆพลางเสยผมลวกๆ ก่อนจะหยิบมือถือเครื่องหรูในกระเป๋าสะพายข้างออกมา

"ลินขอไปคุยกับแม่แป๊บนึงนะ" เธอรีบก้าวขาลงจากหน้าตักเมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอเป็นเบอร์แม่ของเธอเอง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปรับสายที่ระเบียงห้อง

"ค่ะแม่"

(น้องลินอยู่ไหนคะ วันนี้จะกลับบ้านมาหาแม่ไหม)

"โทรมาถามแบบนี้แอบนัดใครไว้อีกรึเปล่าคะ" ไพลินถามอย่างจับผิด

(แม่แค่อยากทานข้าวเย็นกับน้องลิน วันนี้น้องลินจะกลับมานอนที่บ้านไหมคะ)

"ลินมีเรื่องจะคุยกับแม่พอดีเลยค่ะ"

(มีอะไรกลับมาคุยกันที่บ้านนะ แม่ไม่ชอบคุยเรื่องสำคัญทางโทรศัพท์)

"วันนี้ลินไม่สะดวกกลับบ้านค่ะ ลินอยากคุยกับแม่ตอนนี้ เรื่องพี่เควิน"

(แม่ก็ไม่สะดวกคุยทางโทรศัพท์เหมือนกัน ถ้าอยากคุยกลับมาคุยกันที่บ้านนะ แม่รอจ้ะ)

"ให้มันได้แบบนี้สิ" ไพลินทำหน้าเซ็งเมื่อโดนผู้เป็นแม่วางสายใส่ทั้งที่เธอยังพูดไม่จบ เธอถอนหายใจหนักๆระบายอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะเดินหน้าบึ้งกลับไปหาบดินทร์ที่นั่งมองอยู่

"วันนี้ลินคงนอนด้วยไม่ได้แล้วนะ พอดีลินต้องกลับบ้านไปหาแม่ก่อน"

"..." บดินทร์ขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมเมื่อประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากไพลิน เขามองเธอเงียบๆด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกชัดเจนนัก นั่นทำให้คนโดนมองรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก

"เดี๋ยวกลับมาให้กอดแต่เช้านะ"

"..." ความเงียบของบดินทร์ทำให้ไพลินกดดันมากกว่าเดิมที่จะเดินผ่านหน้าเขาออกไป เธอถอนหายใจหนักๆอย่างปลงตกกับความเอาแต่ใจของแฟนหนุ่ม พร้อมกับเดินเข้าไปยืนกลางหว่างขาแกร่ง ในขณะที่บดินทร์ยังนั่งอยู่

"เป็นอะไรอีก อย่าเงียบได้ไหม มีอะไรก็พูดออกมาเลย ลินเดาความคิดเฮียไม่ถูกนะ"

"ลืมไปรึเปล่าว่ารถของเธอจอดอยู่ที่คอนโด ถ้าจะกลับบ้านฉันจะไปด้วย"

"บ้านสวยดีนะ" บดินทร์กวาดตามองสำรวจคฤหาสน์หลังใหญ่ขณะขับรถยนต์คันหรูเข้ามาจอดเทียบหน้าประตูบ้าน พลางเอ่ยชมความสวยงามของมัน ในขณะที่เจ้าของบ้านอย่างไพลินได้แต่นั่งถอนหายใจ

"ทำตัวดีๆนะ" เธอหันมองแฟนหนุ่มเพียงนิด ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงไปก่อน ทำให้บดินทร์ต้องรีบเดินตามลงไป

"นึกว่าจะนั่งทำใจในรถก่อน" บดินทร์มองตามไปยิ้มๆเมื่อเห็นแฟนสาวเดินอาดๆเข้าไปก่อน ทั้งที่ทำเหมือนเป็นกังวลแต่กลับมีความกล้ามากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

"มาแล้วเหรอน้องลิน แม่กำลังรออยู่เลย" ภารดีทักทายลูกสาวเสียงหวานเมื่อเห็นไพลินที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในบ้าน ขณะที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่น

"คิดถึงจังเลยค่ะ" ไพลินรีบเดินเข้าไปออดอ้อน หย่อนตัวนั่งลงข้างๆพลางประจบประแจงเสียงหวาน ความน่ารักของเธอเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้เป็นแม่ได้ไม่ยาก

ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของภารดีกลับค่อยๆจางหายไปเมื่อสายตาปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินวางมาดเคร่งขรึมเข้ามา เธอปรายตามองเด็กหนุ่มรุ่นลูกตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สลับกับมองหน้าลูกสาว

"สวัสดีครับ" บดินทร์เดินเข้ามายกมือไหว้ว่าที่แม่ยายอย่างนอบน้อม ซึ่งภารดีก็รับไหว้อย่างงุนงง

"นี่ใคร เขามากับน้องลินรึเปล่าลูก" เธอหันมองลูกสาวที่กำลังนั่งออดอ้อนอยู่ข้างๆเป็นเชิงคำถาม ทำเอาไพลินลำบากใจที่จะบอกสถานะของบดินทร์ให้ผู้เป็นแม่รับรู้

"ค่ะ" ไพลินพยักหน้าน้อยๆ "แม่คะนี่พี่บดินทร์ค่ะ เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยของลิน"

"รุ่นพี่?" ภารดีขมวดคิ้วมึนงงเข้าไปใหญ่เมื่อได้ฟังคำตอบของลูกสาว เธอเบนสายตากลับไปมองเด็กหนุ่มอย่างพินิจพิจารณา บุคลิกที่ดูเหมือนนักเลงมากกว่านักศึกษาของบดินทร์ทำให้เธอรู้สึกขัดหูขัดตาเล็กน้อย

"แฟนครับ ไม่ใช่รุ่นพี่"

"..!!" ไม่ใช่แค่ภารดีที่ยกมือทาบอกด้วยความตกใจกับคำพูดของบดินทร์ที่แย้งขึ้น แต่ไพลินเองก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจไม่ต่างกัน