กำราบรัก 20+ นิยาย บท 59

@โรงพยาบาล

"หนีออกจากโรงพยาบาลไปนอนกกเมียที่คอนโดสบายใจเฉิบ ปล่อยให้พยาบาลเขาวิ่งหากันให้วุ่นนะไอ้เวร" ต้นน้ำที่นั่งกอดอกรออยู่บนโซฟาว่าให้เพื่อนรักอย่างเหลืออดทันทีที่เห็นบดินทร์เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นพร้อมกับแฟนสาว

"พวกมึงแม่งก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้" บดินทร์ถอนหายใจเบาๆพลางทำหน้าเหนื่อยหน่าย "แค่มึงจ่ายค่าห้องให้กูแล้วกลับไปเรียนก็จบแล้วไหม ยังจะต้องให้กูกลับมาเองอีก"

"แล้วมันใช่เรื่องของกูกับไอ้ต้นไหมที่ต้องจัดการให้มึง โตเป็นควายจนมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วยังไม่มีความรับผิดชอบอีกนะไอ้เวร" สหรัฐที่นั่งอยู่ข้างๆต้นน้ำพูดขึ้นเสียงเข้ม

"ขี้บ่นจังวะพวกมึง" คนโดนเพื่อนตำหนิยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วเดินจูงมือไพลินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย

"น้องเป็นอะไรวะ ทำไมเดินแปลกๆ" ต้นน้ำขมวดคิ้วถามอย่างสงสัยเมื่อสังเกตเห็นท่าทางการเดินที่แปลกไปของไพลิน คำถามของเขาทำเอาพวงแก้มใสของไพลินเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เธอเกาแก้มแก้เก้อพลางกัดปากเบาๆ

"มันใช่คำถามที่ควรถามไหมล่ะไอ้เวร" สหรัฐกระแทกศอกใส่ท่อนแขนของเพื่อนเบาๆ แต่ต้นน้ำกลับยิ่งมึนงงเข้าไปใหญ่

"ทำไมวะ กูก็แค่สงสัยว่าน้องไพลินไปทำอะไรมาถึงเดินแปลกๆ มันเป็นคำถามที่ไม่ควรถามตรงไหนวะ" ต้นน้ำเถียงกลับ ก่อนจะเบนสายตากลับไปหาไพลินที่นั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง "โดนไอ้ดินมันแกล้งรึเปล่าน้องลิน ถ้าโดนมันแกล้งบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่จัดการมันให้เอง"

"จัดการกับความใสซื่อของตัวเองก่อนเถอะ" สหรัฐกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอาใส่เพื่อนรัก ในขณะที่บดินทร์พยายามกลั้นขำ

"ใช่ค่ะ เมื่อคืนเพื่อนพี่ต้นน้ำแกล้งลินทั้งคืนเลย" ไพลินซบหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งของแฟนหนุ่ม พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดเอวสอบไว้หลวมๆ

"อยากรู้ไหมคะว่าเมื่อคืนเฮียดินแกล้งลินยังไง"

"พี่ว่าพี่พอจะรู้แล้วนะ" ต้นน้ำยิ้มแหย

"ไม่อยากรู้แล้วเหรอคะ" ทั้งที่ตัวเองก็เขินอายจนหน้าแดง แต่เมื่อเห็นท่าทางใสซื่อของต้นน้ำก็อดไม่ได้ที่จะกลั่นแกล้ง

"ถ้าน้องลินอยากบอกพี่ก็พร้อมจะฟังนะ" ต้นน้ำกอดอกบอก "หรือจะปฏิบัติให้ดูเลยก็ได้นะ พี่มีเวลานั่งดูหลายชั่วโมงเลย"

"พอเลยไอ้เวร" บดินทร์ที่นั่งฟังมาหลายนาทีเอ่ยปรามเพื่อนรัก พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดคอแฟนสาวอย่างหวงแหน

"แล้วไอ้เหมไปไหนวะ"

"ไปส่งน้องนาร์เนียที่มหาลัย" สหรัฐตอบ

"งั้นพวกมึงก็ไปเรียนกันได้แล้ว อย่าลืมจดงานให้กูด้วย แผลหายเมื่อไหร่เดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้า"

"เปลี่ยนจากเลี้ยงเหล้าเป็นหอมแก้มน้องลินสักฟอดสองฟอดได้ไหมวะ" ต้นน้ำส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยให้ไพลินเป็นการหยอกล้อบดินทร์ ซึ่งไพลินก็ยิ้มตอบอย่างนึกขำ

"ให้พวกเราหอมแก้มน้องลินกูว่ามันมากไปนะ ไอ้ดินไม่ยอมหรอก แต่ถ้าให้น้องลินหอมแก้มพวกเราเองอันนั้นก็อีกเรื่องนึงนะกูว่า" สหรัฐแย้ง

"ตีนกูทั้งสองข้างยังว่างอยู่นะ พวกมึงจะเอาปากมาหอมตีนกูเอง หรือจะให้กูเอาตีนไปหอมปากพวกมึงดี" แม้คำถามจะฟังดูเหมือนหยอกล้อ แต่สีหน้าและแววตาของบดินทร์สื่อความหมายว่าเอาจริง ทำเอาสหรัฐและต้นน้ำหัวเราะร่าอย่างสะใจที่สามารถทำให้เพื่อนรักอารมณ์เสียได้

"โหดจังวะ กับเพื่อนยังหึงนะมึง"

"เพื่อนอย่างพวกมึงมันไว้ใจไม่ได้ ไสหัวกลับไปเลยไป ก่อนที่กูจะถีบพวกมึงออกไป" บดินทร์ตอบสหรัฐเสียงเข้ม

"ถึงว่าทำไมลินหวั่นไหวกับเฮีย"

"..." บดินทร์ขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถามเมื่อไพลินแหงนคอขึ้นมายิ้มหวานให้

"เพราะคนแถวนี้มันน่ารักนี่เอง"

"หึ" เขาหลุดหัวเราะในลำคอเบาๆ แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจแกร่งมันพองโต "เลิกอ้อนก่อนเถอะ เฮียขอไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายก่อน จะไปทำแผลด้วย"

"ไปด้วย" ไพลินรีบผละใบหน้าออกห่าง แล้วควงแขนบดินทร์ไว้แน่น

"นอนตากแอร์เล่นอยู่ในห้องก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเฮียทำแผลเสร็จแล้วจะโทรหา"

"ไม่" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง "เดี๋ยวมีคนมาอ่อยเฮีย ลินหวง"

"ใครมันจะมาอ่อยเฮีย นี่มันโรงพยาบาลนะ"

"พยาบาลสาวๆสวยๆเยอะแยะไป ลินไม่ชอบให้ใครถูกเนื้อต้องตัวแฟนลิน"

"สวยแล้วไง แซ่บไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเมียเฮียด้วยซ้ำ" บดินทร์ขยี้ผมแฟนสาวเบาๆอย่างนึกเอ็นดู แล้วหยัดกายลุกขึ้น แต่ไพลินกลับมองหน้าเขาเขม็ง

"อยากไปด้วยก็ลุก" ไพลินยิ้มมุมปากอย่างพอใจ หยัดกายตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วเดินควงแขนแฟนหนุ่มออกมา ทำเอาบดินทร์ส่ายหน้าน้อยๆกับความเอาแต่ใจของคนรัก ถึงอย่างนั้นก็ยังเอ็นดูความน่ารักของเธอ