ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 284

วันเกิดของเฉินชังไห่ ในที่สุดก็จบลงด้วยการพลิกผันของเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สิ่งเดียวที่ทำให้เย่เทียนเสียใจก็คือ เขายังคงล้มเหลวในการดึงข้อมูลที่เป็นประโยชน์ออกจากปากของเสิ่นหัว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บรุนแรงเกินไป เลือดไหลออกมาก หรือรับความจริงที่ว่ามือและเท้าถูกตัดขาด ก่อนที่เย่เทียนจะเข้ามา เสิ่นหัวเสียชีวิตก่อน

เมื่อแขกที่มาอวยพรถูกส่งตัวไป เย่เทียนได้เชิญเฉินชังไห่ให้เข้าไปในห้องส่วนตัวในโรงแรมจุนหลินทันที

ในเวลานี้ เฉินหวั่นชิงเป็นคนเดียวที่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ในห้องส่วนตัวนอกเหนือจากเฉินชังไห่

ในเวลานี้ เย่เทียนไม่มีความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้อีกต่อไป และเขาก็เป็นเหมือนชายหนุ่มข้างบ้าน

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นเฉินชังไห่หรือเฉินหวั่นชิงก็ถูกลิขิตให้ไม่สามารถมองเย่เทียนด้วยสายตาเหมื่อเก่า สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่คุ้นเคย

“ท่านปู่ ท่านมีข้อสงสัยประการใด ถามมาได้เลย ผมจะพยายามตอบท่านให้ได้มากที่สุด”

เย่เทียนได้คาดการณ์ถึงช่วงเวลานี้แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้หาข้อแก้ตัวอื่นใด

เฉินชังไห่และเฉินหวั่นชิงมองหน้ากัน แต่ในที่สุดเฉินชังไห่ก็ลุกขึ้น

“เสี่ยวเย่ คุณบอกปู่ได้ไหมว่าคุณรู้จักับถังเหวินหลงได้อย่างไร?”

ความสนิทสนมของถังเหวินหลงกับเย่เทียน ทำให้เฉินชังไห่ตกใจจริงๆ ถ้าสามารถได้รับการสนับสนุนจากถังเหวินหลง ตระกูลเฉินก็จะสามารถก้าวเข้าไปในเจียงหวย และแม้แต่จังหวัดโดยรอบอย่างแน่นอน!

เมื่อเฉินหวั่นชิงได้ยินคำพูดนี้ เธอกลั้นหายใจและเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธออยากรู้เกี่ยวกับคำถามนี้มาก

“ผมไม่รู้จักเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบเขาในวันนี้”

น่าเสียดายที่เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย

“ไม่รู้จัก?เป็นไปไม่ได้!”

เฉินหวั่นชิงอดไม่ได้ที่จะสับสนในทันที และเอ่ยปากถาม"ตอนเขามา ท่าทีของเขาเป็นมิตรกับคุณมาก ถ้าไม่รู้จักเขาคงไม่ทำเช่นนี้หรอก"

“ภรรยา ผมไม่รู้จักเขาจริงๆ”

เย่เทียนลูบจมูกของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น "เหตุผลที่เขามาที่นี่ ก็เพื่อหวังให้ผมไปเข้าร่วมการคัดเลือกสมาชิกของทีมฟ้าร้องซึ่งจะจัดขึ้นที่เมืองจินในอีกสามเดือนข้างหน้า"

"การคัดเลือกทีมฟ้าร้อง? นี่คืออะไร?"

เฉินหวั่นชิงขมวดคิ้วอีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าทีมฟ้าร้องนี้คืออะไร

ในทางกลับกัน สีหน้าของเฉินชังไห่เปลี่ยนไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขาอยู่ในตำแหน่งสูงมาหลายสิบปีแล้ว และเขารู้สิ่งต่างๆมากกว่าเฉินหวั่นชิงมาก

“เสี่ยวเย่ ทีมสายฟ้าที่คุณพูดถึงคือหนึ่งในสามทีมที่ใหญ่ที่สุดของประเทศเราใช่หรือไม่?”

"ใช่"

เย่เทียนพยักหน้ายืนยันและถามอย่างไม่แน่ใจว่า “ท่านปู่ ด้วยความรู้และประสบการณ์ของท่าน ท่านน่าจะรู้ว่านักบู๊คืออะไรใช่ไหม?”

"อันนี้ผมรู้"

เฉินชังไห่พยักหน้าเล็กน้อย “เหตุผลที่ตระกูลฉินสามารถอยู่ในตำแหน่งที่ 1 ในเจียงหนันได้อย่างมั่นคง เพราะพวกเขาเป็นตระกูลของนักบู๊และพวกเขาก็แข็งแกร่งมาก”

“ระหว่างทางสู่บูโด ระดับเหลืองเป็นแค่ความสำเร็จก้าวเล็กๆ และระดับดำจึงจะถือว่าเป็นระดับที่สูง”

เย่เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และอธิบายด้วยวิธีที่เรียบง่ายและเข้าใจง่ายที่สุด "แต่ถึงกระนั้น ผู้แข็งแกร่งระดับดำก็เพียงพอแล้วที่จะชนะเกือบครึ่งประเทศจีน"

“อย่างตระกูลฉิน แม้ว่าจะมีเพียงนักบู๊ระดับเหลือง แต่ก็ยังสามารถยืนหนึ่งในเจียงหนันได้!”

“เสี่ยวเย่ ตามความหมายที่คุณพูด คุณเป็นนักบู๊ระดับดำอะไรนั่นใช่ไหม?”

เมื่อเฉินชังไห่ได้ยินเช่นนี้ ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาก็ส่องแสงประกายทันที

"ประมาณนั้น!"

“ภรรยา ผม...”

เย่เทียนจะพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่คำพูดออกมาถึงปากของเขาก็พูดไม่ออก

เพราะว่า เขาคงไม่สามารถบอกเฉินหวั่นชิงว่า หลายปีที่ผ่านมาเขาแสดงตามชีวิตจริง แต่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เพราะได้กลับมามีชีวิตใหม่ จึงจงใจแสดงละครตบตาหรอกใช่ไหม?

ในท้ายที่สุด เย่เทียนก็พยักหน้าเพื่อยืนยัน "อันที่จริง ผมได้ปกปิดความจริงที่ว่าผมเป็นนักบู๊มาโดยตลอด"

“อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลเย่ ถ้าผมทำอะไรที่สะดุดตาเกินไปจะต้องถูกฆ่าโดยตระกูลที่เป็นศัตรูของตระกูลเย่ หรือแม้แต่คนในตระกูลเย่อย่างแน่นอน”

“ในทางตรงกันข้าม ถ้าผมแสดงออกว่าผมอยู่อย่างรันทด พวกเขาก็จะไม่สนใจชีวิตความเป็นความตายของผม”

“ถ้าเป็นไปตามคาด เดิมทีผมคิดว่าเมื่อถึงระดับดินค่อยอธิบายให้พวกคุณฟัง แต่ผมคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่บริษัทมีความก้าวหน้าครั้งสำคัญในการวิจัยยาชีวเภสัชภัณฑ์ เรื่องต่างๆก็ค่อยๆมีปัญหาเกิดขึ้น”

“ก่อนอื่น ท่านปู่ ท่านมีอาการหัวใจวายและเข้าโรงพยาบาล จากนั้นหลิวจื่อหยังพยายามวางยาให้ภรรยาผม จากนั้นคือตอนที่กำลังรับสมัครผู้คุ้มกัน จางฟู่ฉีก็ได้ทำเรื่องไม่ดี…”

เมื่อเห็นเย่เทียนพูดทีละเรื่องเหมือนนับของล้ำค่าที่เขาทำเพื่อปกป้องตัวเอง ดวงตาที่สดใสของเฉินหวั่นชิงก็ค่อยๆเต็มไปด้วยหมอก และเธอก็กัดฟันและริมฝีปากของเธอแน่น เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

ไม่ว่าคนใจแข็งและเย็นชาเพียงใด เมื่อพวกเขารู้ว่ามีคนที่ทำเพื่อคุณอย่างเงียบๆ พวกเขาจะรู้สึกประทับใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เข้าใจผิด! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด!

เฉินหวั่นชิงรู้สึกเสียใจภายหลัง เมื่อคิดถึงเรื่องที่ตนเองเข้าใจเย่เทียนผิดมาเป็นเวลานาน

แน่นอน ไม่ใช่โกรธเย่เทียน แต่โกรธตนเอง

ภายใต้คำอธิบายที่จริงบ้างเท็จบ้างของเย่เทียน เธอสามารถเข้าใจเย่เทียนทุกอย่าง

ตระกูลเย่เป็นตระกูลยักษ์ใหญ่ และผู้คนที่มีคุณสมบัติที่จะต่อต้านตระกูลเย่ก็ไม่ใช่คนธรรมดา เย่เทียนจงใจทำให้พวกเขาชาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ไม่ว่าตนเองจะถูกเรียกว่าเป็นอัจฉริยะทางธุรกิจ ไม่ว่ายังไงก็เป็นภรรยาที่อยู่กับเย่เทียนทุกวัน ทำไมถึงไม่พบความไม่ธรรมดาของเย่เทียนล่ะ?