ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 10

สุดท้ายหมอก็วินิจฉัยให้เฉินเสียนถึงสามครั้ง และทุกครั้งก็ได้ข้อสรุปเดียวกัน

เฉินเสียนกำลังตั้งครรภ์จริงๆ

ฉินหรูเหลียงโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะซวยยิ่งกว่าเดิม

ในเมื่อเขารังเกียจนางมากทำไมจึงไม่จัดการเรื่องใต้สะดือของตัวเองให้ดี!

หลิ่วเหมยอู่เข้ามาได้ถูกจังหวะพอดี ดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้แสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์นี้กระทบใจนางมากเพียงใด

นางช่างน่าสงสาร น้ำตาของนางไหลออกมา ก่อนจะพูดว่า "ท่านแม่ทัพ..." เมื่อสองวันก่อนตอนอยู่ในงานแต่งนางได้รับบาดเจ็บที่ขาทั้งสองข้าง จนถึงตอนนี้ก็ยังคงดูอ่อนแอราวกับว่านางอาจจะถูกลมพัดปลิวไปได้ทุกเมื่อ

ฉินหรูเหลียงระงับความโกรธและพูดกับนางว่า "เจ้าออกไปรอด้านนอกก่อนเถิด แล้วข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้เจ้าฟัง"

หลิ่วเหมยอู่ไม่เข้าใจ ท่านแม่ทัพแสดงออกชัดเจนว่าเกลียดนังโง่คนนี้มาก แต่ทำไมเขาถึงยังแตะต้องนางจนทำให้นางท้องแบบนี้!

หลิ่วเหมยอู่เชื่ออย่างสุดหัวใจมาตลอดว่านางครอบครองได้ทั้งร่างกายและจิตใจของฉินหรูเหลียง

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายแล้วจะยังพลาดพลั้งจนได้

ไม่ต้องพูดถึงความอัปยศในวันมงคลสมรส ในตอนนี้เมื่อรู้ว่าเฉินเสียนกำลังตั้งท้องบุตรของฉินหรูเหลียง นางก็ยิ่งรู้สึกราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางใจ

หลิ่วเหมยอู่แสดงความใจกว้างออกมาทั้งที่ยังรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านแม่ทัพ ในเมื่อองค์หญิงทรงพระครรภ์แล้วก็ช่างเถิด... ถึงอย่างไรแล้วนั่นก็คือลูกของท่านแม่ทัพ”

เฉินเสียนกระตุกยิ้มมุมปาก ยังจะดึงดราม่าได้อีก

ฉินหรูเหลียงอยากจะอธิบายให้หลิ่วเหมยอู่ฟัง เขากำลังจะเอ่ยบางอย่างแต่กลับกลืนมันลงคอไปก่อน และพูดเพียงว่า “เหมยอู่ เจ้าอย่าสนใจเรื่องนี้เลย”

“ไหนบอกว่าเด็กไร้เดียงสา...”

ฉินหรูเหลียงหันไปทางด้านนอกและกล่าวว่า "นำยาเข้ามา"

เฉินเสียนเงยหน้ามองฉินหรูเหลียงทันที ที่แท้เขาก็เตรียมการไว้แล้วนี่เอง

ในไม่ช้าสาวใช้ก็นำถ้วยยาเข้ามา จากนั้นฉินหรูเหลียงจึงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า "ให้นางดื่มซะ"

ทันทีที่สาวใช้เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เฉินเสียนก็ได้กลิ่นแปลกๆ ของยา

เธอจำต้องพิจารณาความคิดของฉินหรูเหลียงใหม่เสียแล้ว

ไม่คิดว่านอกจากจะเป็นพวกเหลือเดนแล้ว เขายังเป็นคนใจดำอำมหิตอีกด้วย

ถ้าเธอดื่มยาเสียแล้วจะมีใครฟังคำพูดของเธออีก

เฉินเสียนดึงสติกลับมา ขณะที่กำลังจะดื่มยาอยู่ๆ เธอก็ชะงัก “ข้าอยากเติมน้ำตาลเสียหน่อย เหมยอู่คนดี เจ้าช่วยไปหยิบน้ำตาลให้ข้าสักหน่อยได้หรือไม่”

ขณะที่ฉินหรูเหลียงกำลังจะตอบโต้ หลิ่วเหมยอู่ก็เอ่ยอย่างเข้าอกเข้าใจว่า “ท่านแม่ทัพ แค่เติมน้ำตาลเล็กน้อยไม่ได้ลำบากอะไรนัก เหมยอู่จะไปนำมาให้เอง”

เมื่อเฉินเสียนระบุว่าต้องการให้นางไป นางจึงหันหลังกลับและเดินออกไปอย่างแช่มช้า

เมื่อออกมาอยู่ข้างนอกหลิ่วเหมยอู่ก็เผยธาตุแท้ออกมา ใบหน้าของนางฉายให้เห็นความเกลียดชังอันแรงกล้า

นางจะเกลี้ยกล่อมให้ฉินหรูเหลียงปล่อยไอ้เวรนั่นไว้ได้อย่างไร มีเพียงแต่ต้องทำอย่างนี้เท่านั้น

ตอนนี้เหลือแค่ไปหยิบน้ำตาลเท่านั้น นางอยากจะเห็นเฉินเสียนดื่มยาทำแท้งด้วยตาของตัวเอง ถูกใช้แค่นี้จะเป็นอะไรไป!

คนโง่ก็คือคนโง่วันยังค่ำ ไม่กี่วันที่ผ่านมานางคงทนรับความสะเทือนใจเรื่องงานแต่งของนางกับฉินหรูเหลียงไม่ได้จึงมาก่อเรื่องที่งานแต่ง และตอนนี้ดูเหมือนว่าแม้แต่ยาทำแท้งกับยาบำรุงนางก็ยังแยกไม่ออก สมน้ำหน้าไอ้เวรที่มาผุดมาเกิดอยู่ในท้องนั่น!

หลิ่วเหมยอู่คิดอย่างโหดเหี้ยม เฉินเสียนไม่ควรกลับมา และนางกับไอ้เวรที่อยู่ในท้องนั่นก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่!

ทางที่ดีที่สุดคือนางควรดื่มยาทำแท้งจนตายทั้งกลม แล้วทุกคนก็จะมีความสุข!