ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 12

“ท่านตั้งใจจะทำอะไรกันแน่” ฉินหรูเหลียงไม่กล้าทำบุ่มบ่าม

“ข้าตั้งใจจะทำอะไร?” เฉินเสียนหัวเราะเยาะแล้วเหลือบมองหลิ่วเหมยอู่ก่อนจะพูดว่า “ข้าไม่ได้จะทำอะไรทั้งนั้น มันก็แค่ยาบำรุงร่างกาย ไม่รู้ว่าทำไมนางจึงมีปฏิกิริยาตอบสนองใหญ่โตเช่นนี้ จะบำรุงเลือดไม่ใช่หรือ เราทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ข้าคิดว่าเหมยอู่ก็ควรได้รับการบำรุงเหมือนกัน เวลามีสิ่งดีๆ ก็ควรแบ่งปันกันไม่ใช่หรือ ท่านแม่ทัพ”

ฉินหรูเหลียงกัดฟันกรอด เส้นเลือดที่หลังมือนูนขึ้นมา

แท้จริงแล้วนางกำลังขุดหลุมพรางดักเขาและรอจนเขาเข้ามาติดกับ

“หรือว่านี่จะไม่ใช่ยาบำรุง” เมื่อเฉินเสียนเห็นเขาไม่พูด เธอจึงถามต่อว่า “มันคือยาทำแท้ง? ท่านไม่ต้องการเด็กคนนี้หรือ”

ฉินหรูเหลียงมองเธออย่างเมินเฉยและเอ่ยอย่างรังเกียจว่า “ท่านคิดเช่นไรล่ะ? ข้าไม่รู้ว่าท่านท้องลูกของใคร และข้าฉินหรูเหลียงก็ไม่ต้องการให้ท่านให้กำเนิดลูกให้ข้า!”

“เพื่อจะหลอกให้ข้าดื่มยา ก็เลยอ้างว่านี่คือยาบำรุง? ฉินหรูเหลียง ท่านช่างทำได้ลง แม้แต่เสือที่ว่าร้ายก็ยังไม่กินลูกของมันเอง ท่านมันเลวยิ่งกว่าเดรัจฉานเสียอีก”

หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้จนหน้าซีด ดูน่าเวทนายิ่งนัก

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปาก “ข้าจะพูดอีกครั้ง ปล่อยนางซะ”

“ถ้าข้าไม่ปล่อยล่ะ”

ไม่รู้ว่าหลิ่วเหมยอู่เอาความกล้ามาจากไหน นางฉวยโอกาสตอนที่เฉินเสียนกำลังพูดใช้ขาออกแรงเต็มกำลังเพื่อดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการ

เฉินเสียนคว้าผมยาวๆ ของนางไว้และกระชากนางกลับมา ทำให้ใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่ยับย่นและซีดเผือดเพราะความเจ็บปวด

“ท่านแม่ทัพ ช่วยข้า... ท่านแม่ทัพ...”

ดวงตาของหลิ่วเหมยอู่เบิกกว้าง

เฉินเสียนเอื้อมมือไปดึงปิ่นปักผมของหลิ่วเหมยอู่ออกมาและกดมันลงบนใบหน้าของนางอย่างเฉยชา

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “ถ้ากล้าขยับอีกละก็ อย่าหาว่าข้าลงมือหนักไปละ ถ้าใบหน้าเล็กๆ นี้เสียโฉมขึ้นมา ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพจะเจ็บปวดใจขนาดไหน”

“ท่านหยุดนะ เฉินเสียน!”

เฉินเสียนชำเลืองมองฉินหรูเหลียงและกล่าวว่า “ท่านไม่รู้หรอกว่าตอนที่นางทำลายใบหน้าของข้าจนเสียโฉม มันไม่ได้น้อยไปกว่าที่ข้าทำเลย ข้าควรจะเอาคืนนางเป็นสองเท่าเสียด้วยซ้ำ”

ฉินหรูเหลียงหัวใจแตกสลาย เขารีบเข้าไปคว้านางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและหันไปมองเฉินเสียนอีกครั้งด้วยแววตาที่ดูราวกับสัตว์ร้ายที่หลุดมาจากกรง

ฉินหรูเหลียงฟาดมือลงบนโต๊ะ

ทันใดนั้นเศษไม้ก็ลอยขึ้น โต๊ะตัวนั้นถูกพังลงต่อหน้าต่อตาของเฉินเสียน

ทว่าเฉินเสียนกลับไม่กะพริบตาเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอยืดหลังตรงโดยมีเส้นผมสีดำยาวระอยู่บนบ่า ท่าทีดูหยิ่งยโส เธอเกิดมาพร้อมกับความสูงส่งในฐานะขององค์หญิงและยังดูสูงส่งเสมอ แม้ว่าใบหน้าจะเสียโฉมหรืออยู่ในคราบของสามัญชนก็ตาม

ฉินหรูเหลียงกุมมือหลิ่วเหมยอู่ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่อีกข้างคว้าเสื้อคลุมของเฉินเสียนไว้ราวกับกำลังกำลูกไก่ไว้ในมือ ถ้าจะลากนางลงมาเขาก็ทำได้อย่างง่ายดาย

เฉินเสียนสบตาฉินหรูเหลียงด้วยกิริยาที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลยแม้แต่น้อย

ลมหายใจที่เย็นเยียบของเขาปะทะเข้ากับใบหน้าของเธอ เขามองเธอด้วยสายตาที่อึมครึมอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “จำเอาไว้นะ เฉินเสียน”

เฉินเสียนยิ้มน้อยๆ “ท่านแม่ทัพ ความจำของข้าดีมาก ข้ายินดีให้ท่านกลับมาชำระบัญชีเก่าได้ทุกเมื่อ”