ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 129

หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้คร่ำครวญซุกอยู่ที่แผงอกของฉินหรูเหลียง กล่าวขึ้นว่า“ท่านแม่ทัพยังมีเหมยอู่ เหมยอู่ตายก็ไม่มีทางไปจากท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ องค์หญิงโหดเหี้ยมอำมหิตเกินไป คาดไม่ถึงว่าจะอำมหิตกับท่านแม่ทัพเช่นนี้！”

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า“นางอำมหิต ข้าก็อำมหิต วันนั้นเพื่อที่จะถอนพิษให้กับเจ้า ข้าก็บีบบังคับจนนางจนตรอกเช่นกัน”

“ท่านแม่ทัพกำลังสงสารองค์หญิงหรือเจ้าคะ?”ฉินหรูเหลียงไม่เห็นสีหน้าของหลิ่วเหมยอู่ สีหน้าของนางเทียบไม่ได้กับน้ำตาของนาง ไม่มีความโศกเศร้าเสียใจสักครึ่งหนึ่ง มันกลับเป็นความอิจฉาริษยาบ้าคลั่งกับความพยาบาท

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “เพียงแต่มีความรู้สึกโดยสัญชาติญาณของคนเล็กน้อย ก็จะไม่มีทางกลั้นใจไปทำเรื่องโหดเหี้ยมป่าเถื่อนเช่นนั้นหรอก”

แต่ทว่าเขาทำเพื่อหลิ่วเหมยอู่ ครั้งแล้วครั้งเล่าจนพังทลายเส้นตายของตัวเอง

ตอนนี้มือเขาพิการไปข้างหนึ่ง มันเป็นโทษที่สมควรได้รับแล้ว

“เหมยอู่ ต่อไปไม่ต้องไปก่อกวนนาง ครั้งหน้าเกิดสิ่งใดขึ้นอีก ข้าไม่แน่ใจว่าจะยังมีกำลังวังชากับความสามารถไปตอบโต้”

ฉินหรูเหลียงก็รู้สึกไร้กำลังอยู่ลึกๆ เขาเข้าใจเฉินเสียน กล่าวขึ้นอีกว่า“ต่อไปแค่เจ้าไม่ไปก่อกวนนาง นางก็ไม่มีทางที่จะมายุ่งกับเจ้า”

หลิ่วเหม่ยอู่กล่าวขึ้นว่า“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ”

แต่มือข้างหนึ่งของฉินหรูเหลียง ก็แล้วกันไปเช่นนี้หรือ นางจะยินยอมด้วยความยินดีได้อย่างไรกันเล่า

แต่หลิ่วเหมยอู่ไม่สามารถกระทำโดยสะเพร่าได้อีก สิ่งที่เฉินเสียนพูดในสวนดอกพุดตานแต่ละคำยังก้องอยู่ในหู ถ้าหากสะเพร่าก่อกวนผู้หญิงบ้านั่น ครั้งหน้านางก็ยังจะลงมือกับฉินหรูเหลียง

หมอที่เข้ามารับผิดชอบตรวจรักษาให้กับหลิ่วเหมยอู่ออกจากจวนแม่ทัพก็กลับเรือนเลย เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องวุ่นวาย ช่วงนี้เขาก็ไม่ได้ไปตรวจรักษาที่จวนแม่ทัพอีก

เขาได้ค่าตอบแทนที่ควรจะได้รับ เรื่องกรณีเหล่านั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา

ตกดึก ทุกครอบครัวปิดประตูนอนพักผ่อนกัน

แสงสียามราตรีเงียบสงบ แสงไฟนวลผ่องสลัวๆอยู่ภายในห้อง

ก๊อกๆๆ

มีเสียงคนเคาะหน้าประตูเรือนของหมอที่อยู่กลางซอย

หมอถือตะเกียงยืนอยู่ในเรือน ไม่รีบเปิดประตู และกล่าวถามก่อนว่า“ผู้ใดกัน?”

เสียงด้านนอกประตูที่ตอบกลับมาเป็นเสียงผู้ชาย เสียงอ่อนโยนไพเราะเป็นอย่างมาก “ได้ยินมาว่าท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญรักษาโรคที่ซับซ้อน เพียงแค่มีเงิน ก็ไม่ปฏิเสธผู้ที่มา”

หมอคิดว่าเป็นคนที่จะตรวจโรค ก็กล่าวขึ้นว่า“ท้องฟ้ามืดแล้ว มีโรคอันใดพรุ่งนี้ค่อยไปหาข้าที่ร้านยาสมุนไพรเถิด！”

เสียงบุคคลที่อยู่ด้านนอกไม่รีบร้อน กล่าวอีกอย่างช้าๆว่า“ได้ยินมาว่าท่านเพิ่งจะช่วยนายหญิงรองของจวนแม่ทัพถอนพิษสั่วเชียนโหว”

หมอมีสีหน้าหวาดกลัว กล่าวถามโดยที่ประตูกั้นอยู่ว่า“ท่านคือผู้ใด?”

ฝ่ายตรงข้ามลำพองใจกล่าวขึ้นว่า“พอดีกับที่ข้าปรุงยาถอนพิษสั่วเชียวโหวออกมา เลยอยากจะมาเรียนรู้กับท่านสักหน่อย”

หมอกล่าวขึ้นว่า“ เป็นหมอก็ช่วยชีวิตผู้คนนั่นเป็นหน้าที่ของหมอ ตะเกียกตะกายพูดโป้ปดว่าชำนาญทางการแพทย์เป็นสิ่งต้องห้าม เพราะฉะนั้นท่านอยากจะเรียนรู้ก็ไปหาผู้อื่นเถอะ！”

“เช่นนั้นข้าจำใจต้องไปหาแม่ทัพฉินเพื่อเรียนรู้อย่างละเอียดแล้วล่ะ”

พอหมอได้ยิน ตื่นตกใจรีบกล่าวขึ้นว่า“ช้าก่อน！”

เขาไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วด้านนอกคือผู้ใดกัน และมีจุดมุ่งหมายอะไร เรื่องนี้มีไม่กี่คนที่รู้ ถ้าหากไปเปิดโปงต่อหน้าแม่ทัพฉินจริงๆ ในกรณีที่เรื่องตกต่ำย่ำแย่ เช่นนั้นเขาก็พบพานกับความหายนะแล้ว

ด้วยเหตุนี้หมอเลยไม่ได้คิดอะไรมาก วางตะเกียงลงทันที แล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู

แสงตะเกียงเบาบางที่มีก็เหมือนไม่มีสะท้อนใส่ร่างชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอกประตู สวมชุดสีดำ โฉมหน้าหล่อเหลา เงียบนิ่งราวกับน้ำผสมรวมกับแสงสีในยามราตรี

หมอชะงักงัน เห็นลักษณะท่าทางนิ่งสงบ ไม่มีสีหน้าแปลกใจเลยสักนิดหนึ่ง และก็ไม่ได้หมุนตัวออกไป คล้ายกับคาดเดาได้ว่าหมอจะร้อนรนใจจนเปิดประตู

ซูเจ๋ออยู่ตรงข้ามเขา ภาพด้านหลังสูงชะลูดเป็นพิเศษอยู่ใต้แสงไฟ ราวกับภาพวาดถนอมสายตา

หมอกล่าว“ท่านแวะมาเยี่ยมเยือน เพียงแค่เพื่อที่เรียนรู้การถอนพิษสั่วเชียนโหวหรือ?”

ซูเจ๋อน้ำเสียงละมุนละม่อนกล่าวว่า“ท่านถอนพิษให้นายหญิงรองของจวนแม่ทัพ ใช้ยาชนิดใดถอนพิษหรือ?”

“ท่านโปรดให้อภัยด้วย ให้อภัยที่ข้าบอกไม่ได้ การเป็นหมอหลีกเลี่ยงที่จะทำ ถ้าหากว่าปรุงยาอันใดรักษาโรคอันใดแล้วบอกต่อบุคคลอื่น เช่นนั้นทุกคนก็สามารถจะเป็นหมอแล้วไม่ใช่หรือ”

ซุเจ๋อไม่ปริปากกล่าวว่าใช่หรือไม่ใช่ น้ำเสียงแผ่วเบากล่าวว่า“ได้ยินมาว่าท่านใช้รกมนุษย์ ผู้ใดสอนท่านใช้รกมนุษย์”

หมอรู้สึกคอแห้งปากแห้งทันที แล้วกล่าวขึ้นว่า “ การเป็นหมอช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ หมอแต่ละคนมีวิธีใช้แตกต่างกัน แต่ขอแค่ได้ผลการรักษาที่ดี.......พิษของนายหญิงรองถูกข้าถอนได้ทันท่วงทีเลยรอดชีวิต ก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?ไม่ว่าท่านเป็นใคร ตอนนี้ขอเชิญให้ท่านรีบออกไป ถ้าไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ！”

ซูเจ๋อมองเขาแวบหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “ท่านไม่ยอมพูด เช่นนั้นสามารถที่จะเขียนตำรับให้ข้าดูได้หรือไม่?”

หมอกล่าวปฏิเสธ“ข้าพูดแล้วว่านี่คือเป็นสิ่งต้องห้ามของหมอ ！ ท่านมาหาข้าที่นี่ไม่ได้ตำรับอันใดหรอก แทนที่จะมาใช้ทางลัดเหล่านี้ ถ้าหากว่าท่านต้องการที่จะเรียนหมอจริงๆ ท่านก็พยายามทุ่มเทศึกษาค้นคว้าอย่างแท้จริงไม่ดีกว่าหรือ！ท่านไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน！ ”

ซูเจ๋อเดินเข้ามาทีละก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าหมอ

เขาหรี่ตามอง กล่าวขึ้นว่า“ข้าจะถามอีกครั้ง ใครสอนท่านใช้รกมนุษย์?”

หมอเหงื่อเย็นทั้งตัว บีบบังคับให้ตัวเองสงบกล่าวขึ้นว่า“ใช้รกมนุษย์ไม่ผิด ถึงแม้จะไม่ใช่รสยาที่ใช้บ่อย แต่ก็มีผลในการบำรุงอย่างมาก ข้าก็ใช้รักษานายหญิงรองหายแล้ว.......”

กล่าวยังไม่ทันจบ ซูเจ๋อยื่นมือบีบใต้คางของหมอทันที กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหมอสั่นอย่างเด่นชัดเย็นชื้นอยู่ที่มือของเขา

เขาเหมือนไม่ได้ออกแรง ความจริงไม่ว่าหมอจะต่อสู้ดิ้นรนเช่นไร ก็ดิ้นไม่หลุด

ซูเจ๋อบีบที่จุดมิ่งเหมินของเขาเบาเหมือนลมพัดผ่าน เพียงแค่อีกแรงอีก ก็สามารถที่จะหักคอของเขาตายคาที่

หมอเบิกตากว้าง ในแววตาค่อยๆมีความหวาดกลัวคืบคลานขึ้นมา