ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 16

จางซื่อมิได้ใช้ตะเกียบ ใช้มือหยิบอาหารเน่าเสียขึ้นมาและกินเข้าไปอย่างหวาดกลัว

ปกติที่นางส่งของเหล่านี้ให้กับเฉินเสียนก็มิได้รู้สึกว่าเกินไปนัก แต่ตอนนี้ต้องเมื่อนางได้ลิ้มรสด้วยตัวเอง ถึงจะรู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร!

แต่ทันทีที่กินลงไป ก็อดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมา

เฉินเสียนมิได้รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังนั่งคอยนางกินอาหารทั้งหมดลงไป

เหล่าคนใช้ในจวนแม่ทัพต่างก็ต้องยอมนางทั้งนั้น นางยังมิเคยถูกกระทำเช่นนี้เลยสักครั้ง!

เสียงร้องแห่งความอัปยศอดสูของจางซื่อดังออกมาจากเรือนเล็ก

ในห้องอาหาร ฉินหรูเหลียงและหลิ่วเหมยอู่กำลังเตรียมรับอาหารมื้อค่ำและเรื่องนี้ก็กระจายไปถึงหูของพวกเขาโดยธรรมชาติ

จางซื่อวิ่งไปข้างหน้าด้วยความหวาดกลัว นางวิ่งไปพลางร้องคร่ำครวญไป แทบจะล่อคนทั้งจวนมาหมด

เฉินเสียนเพียงแค่เดินมือไขว้หลังอยู่ด้านหลังอย่างเฉยเมย ราวกับว่ากำลังเดินเล่นอยู่และยังดูเหมือนกำลังไล่เป็ดบ้าตัวข้างหน้าเข้ากรงอย่างไรอย่างนั้น

แต่พอวิ่งไปวิ่งมา จางซื่อก็วิ่งผ่านโถงบุปผาไป และวิ่งไปปรากฏอยู่ตรงหน้าเจ้านายทั้งน้ำตา

ขณะนี้ นางได้ล้มลงไปคุกเข่าและทูลฟ้องต่อฉินหรูเหลียงและหลิ่วเหมยอู่ว่า: “แม่ทัพ นายหญิง พวกท่านต้องช่วยบ่าวนะเจ้าค่ะ! องค์หญิงเป็นบ้าแล้วเจ้าค่ะ นางต้องการฆ่าบ่าวทิ้งเสียเจ้าค่ะ!”

ฟ้องไปพลางน้ำตาคลอและยื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดให้ทั้งสองดู

นี่คือหลักฐาน บนนิ้วมือของนางยังมีเสี้ยนไม้จากตะเกียบตำอยู่ ดูน่ากลัวยิ่งนัก

หลิ่วเหมยอู่ตกใจ ทนไม่ได้ที่จะมองตรงไปยังนาง

สีหน้าของฉินหรูเหลียงมืดครึ้มลงทันที

อาหารมื้อค่ำดีๆ ถูกสาวใช้คนนี้ยื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดมาให้ดูเช่นนั้น จะมีอารมณ์กินได้อย่างไรกัน!

หลิ่วเหมยอู่กล่าวอย่างเป็นห่วงว่า: “แม่นมจาง เกิดอันใดขึ้นงั้นรึ? ข้ารู้ว่าเจ้าทำดีที่สุดในจวนมาแต่ไหนแต่ไร เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้กัน?”

หลิ่วเหมยอู่ถามเช่นนั้น จางซื่อก็ตอบอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “เย็นนี้ บ่าวไปส่งอาหารให้กับองค์หญิงตามปกติ แต่มิรู้ว่าองค์หญิงเป็นอะไรไป จู่ๆก็เป็นบ้าขึ้นมา ใช้ตะเกียบหนีบมือของบ่าว และยังคิดใช้เศษถ้วยกีดมือของบ่าวอีกเจ้าค่ะ! ทั้งยังบังคับให้บ่าวกินอาหารเน่าเสีย แต่บ่าวไม่ยอมกิน องค์หญิงเลยจะเดี้ยงมือของบ่าวเสียเจ้าค่ะ!”

จางซื่อหลบอยู่ใต้โต๊ะและกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า: “บ่าวจะทราบได้อย่างไรเจ้าค่ะ…...จู่ๆองค์หญิงก็เป็นบ้าขึ้นมา บ่าว บ่าวรับมือไม่ทันเจ้าค่ะ…...นายหญิงต้องช่วยบ่าวนะเจ้าค่ะ……”

มุมปากของเฉินเสียนยิ้มบางๆ “ข้าคิดว่า ตอนนี้ข้ามีสติดีนะ ทำไมกัน ข้าดูเหมือนเป็นคนบ้าอย่างงั้นรึ?”

นางพูดไปพลางดึงเก้าอี้ออกและนั่ง ใช้หลังพิงเก้าอี้ลงไป ขาทั้งสองประสานกันแล้วกล่าวอย่างเกียจคร้านว่า: “เจ้าจะเป็นบ่าวได้อย่างไรกัน ทั้งหยิกทั้งด่าข้าเช่นนั้น เจ้าสิถึงจะเป็นนายข้า”

เฉินเสียนโน้มตัวลงไป และยื่นมือออกไปอย่างกะทันหัน แรงในมือของนางแรงจนสามารถลากตัวจางซื่อที่หนาเช่นนั้นออกมาได้เลยทันที

จางซื่อเริ่มสั่นขึ้นมาจริงๆหลังจากที่เห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของนาง

เฉินเสียนมองไปที่มือเปื้อนเลือดของนาง และเลิกคิ้วอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไม่เลว มือของเจ้านั้น ข้าเป็นคนทำจริง แต่เพราะเหตุใดข้าถึงทำเจ้าล่ะ? เพราะเหตุใดข้าถึงให้เจ้ากินอาหารเน่าเสียกันล่ะ?”

ไม่รอให้จางซื่อตอบ ดวงตาของเฉินเสียนก็จมลงด้วยความรู้สึกกดขี่ แล้วกล่าวว่า: “ข้าจะไปที่ครัวเพื่อนำอาหารเน่าเสียมาให้เจ้ากินงั้นรึ? นั่นไม่ใช่อาหารที่เจ้าส่งมาให้ข้าหรอกหรือ?!”

“บ่าวถูกใส่ร้ายเจ้าค่ะ……”

เฉินเสียนกล่าวต่อ: “เจ้าถูกใส่ร้ายงั้นรึ? เอาเช่นนี้ ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง เพราะเจ้าเห็นข้าโง่เลยรังแกข้า หรือเพราะว่ามีคนบงการให้เจ้ารังแกข้าขณะที่ข้าโง่กันแน่?”