ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 225

ซูเจ๋อกล่าวว่า “กำลังวังชาพอใช้ได้ เพียงแต่แยกร้อนหรือหนาวได้ไม่ชัดเจนชั่วคราว”

เฉินเสียนลูบสัมผัสบริเวณหน้าผากของเขา เย็นบ้างเล็กน้อย แล้วกล่าวขึ้นว่า“ท่านพักผ่อนให้มากๆสักหน่อยเถิด”

เธอหยิบเอาน้ำที่เหลือเพียงน้อยนิดในถุงเก็บน้ำมา ยื่นให้กับเขา เขาดื่มไม่กี่กลืนแล้วจึงนอนลง

เฉินเสียนนั่งลงบนขอบ แต่ทว่าเขามาอิงเอาศีรษะหนุนลงอยู่บนขาของเธอ เมื่อครู่นี้เธออยากผลักเขาออกห่าง เขาเลยกล่าวขึ้นว่า“เช่นนี้ข้าถึงสบายขึ้นมาหน่อย”

ช่างเถิด เห็นแก่เขาที่ร่างกายไม่แข็งแรง อย่างนั้นก็เลยให้เขาพิงชั่วคราว

ต่อมาซูเจ๋อหลับไป ราวกับว่าอยู่ข้างกายของเฉินเสียนนั้นเขารู้สึกสงบจิตสงบใจ เพราะว่าเขาหลับลึกเป็นอย่างมาก

เฉินเสียนไม่เหนื่อยเลยแม้แต่น้อย เธอหลุบตาลงมองพิจารณาใบหน้าซูเจ๋อมาโดยตลอด นิ้วมือลูบไล้อย่างแผ่วเบาผ่านบริเวณดวงตาเขา ไปไกลถึงลูบสัมผัสเส้นผมของเขา และเขานั้นไม่มีความรู้สึกตัวเลย

เฉินเสียนค้นพบว่าเธอสามารถเล่นเส้นผมของซูเจ๋อได้ทั้งบ่ายก็ไม่เบื่อเลย

เป็นมารอย่างแน่นอน ถึงได้รู้สึกว่าพึงพอใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เวลาค่ำคืนที่นอนไม่หลับคิดถึงบุคคลหนึ่งแล้วพลิกตัวไปมา ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว นอนหลับอยู่ตรงนี้ที่ขาของเธอ

เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขานอนหลับเช่นนี้ ที่แท้เขาก็เหนื่อยเป็น และก็นอนหลับเป็นด้วย

ตอนเดินทางถึงบริเวณพักที่มีร่มไม้ ซูเจ๋อไม่ตื่น ร่างกายเขายังไม่ดีเลย เธอจึงไม่สามารถไล่เขาออกไปจากรถม้าได้

หากเวลาที่เฉินเสียนพักผ่อนแล้วยังอยู่บนรถม้าเดียวกันกับเขา หลีกเลี่ยงยากมากที่จะทำให้มีผู้คนสงสัย ครั้นแล้วก็วางซูเจ๋อลงแล้วเตรียมตัวออกไป

กำลังจะลุกขึ้น ซูเจ๋อก็กอบกุมมือของเธอไว้

เธอหันกลับมามองเขา เห็นเขายังปิดเปลือกตาอยู่ไม่ได้ลืมขึ้น จึงกล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า“ท่านพักผ่อนจิตใจให้สงบนะ ข้าจะออกไปผ่อนคลายสูดอากาศ”

ตอนที่เฉินเสียนลงรถ ชิงซิ่งเลยเข้าไปประจันหน้า ถือโอกาสเหลือบมองผ่านม่านของรถม้าที่มีรอยแยก เห็นซูเจ๋อนอนหลับสนิทไม่ตื่นอยู่อย่างนั้น

ชิงซิ่งกล่าวถามขึ้นว่า“ใต้เท้าซูไม่เป็นไรใช่หรือไม่เพคะ?”

เฉินเสียนกล่าวขึ้นว่า“รอถึงจุดพักม้าแล้ว หาหมอมาดูอาการเขาหน่อยนะ ตอนนี้ให้เขาพักผ่อนเถิด ”เธอนำถุงเก็บน้ำสองอันยื่นให้กับชิงซิ่ง“ไปหาแหล่งน้ำแล้วตักน้ำมาหน่อยสิ”

“เพคะ”

เวลาต่อมาชิงซิ่งเลยไปหาแหล่งน้ำบริเวณใกล้เคียงกับองครักษ์สองคน

เฉินเสียนเหลือบเห็นเฮ่อโยวนั่งอยู่บนโขดหินใต้ต้นไม้ ในมือถือใบไม้พัดให้เกิดลม จึงได้เดินไปหาแล้วนั่งลงข้างเขา

เฉินเสียนกล่าวถามเสียงเบา“เจ้ามาได้อย่างไร?”

เฮ่อโยวก็ไม่ได้ปิดบัง กล่าวขึ้นว่า“องค์จักรพรรดิให้ข้าเป็นรองท่านทูต ร่วมเดินทางกับบัณฑิต ครั้งนี้ข้าได้รับคำสั่งให้มาจับตาดูเขา”

เฮ่อโยวกล่าวอีกว่า“แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาผู้ที่อ่อนแอเช่นนี้มีสิ่งอันใดดูดีน่าจับตามอง”

เฉินเสียนหัวเราะ แล้วกล่าวขึ้นว่า“ใช่ มองดูแล้วเขาไม่มีพิษภัยเลย”แต่หากเขาแสดงอานุภาพขึ้นมา คาดว่าสามารถสับหั่นทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุเป็นชิ้นเล็กๆได้เลยแหละ

เฮ่อโยวกล่าวว่า“เชอะ ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรถึงเวลาที่ข้าควรจะความแค้นต้องชำระบุญคุณต้องทดแทนแล้ว ครั้งก่อนเขาทำให้ข้าต้องถูกตี ครั้งนี้หากเขามีการกระทำบุ่มบ่าม ข้าก็จะเขียนจดหมายส่งกลับเมืองหลวงร้องเรียนเขา”

เฉินเสียนหรี่ตาลง ปิดปากเงียบ

พอเฮ่อโยวเปลี่ยนน้ำเสียง เลยกล่าวอีกว่า“แต่มองดูแล้วเขาละเอียดอ่อนเรียบร้อย คาดไม่ถึงเลยว่าพอทำภารกิจขึ้นมาแล้วยังยืนกรานและเอาจริงเอาจัง”

“อืม?”

“ท่านไม่รู้หรอก ตั้งแต่ออกมาจากเมืองหลวง เขาก็เดินทางอย่างเร่งรีบ ชั่วประเดี๋ยวเดียวยังไม่เคยหยุดเลย ไม่อย่างนั้นภายในช่วงสั้นๆไม่กี่วันจะตามท่านทันได้อย่างไรกันเล่า ระหว่างเดินทางเขาวิ่งจนม้าตายสามสี่ตัว”

เฉินเสียนชะงักงันเล็กน้อย

ด้วยเหตุนี้ชิงซิ่งเลยจำใจต้องทำตาม

คิดๆดูแล้วเฮ่อโยวก็เป็นผู้ที่เหน็ดเหนื่อยมาก ไม่นานก็หลับลึกลงไป เรียกอย่างไรก็ไม่ตื่น

เขาสามารถดันทุรังได้ถึงตอนนี้ ก็ไม่เลวแล้ว

ใต้ร่มไม้นี้หนาวเย็น เฉินเสียนสั่งว่าใครก็อย่าไปรบกวนเขา ให้พวกเขาผู้หนึ่งนอนในรถม้า อีกผู้หนึ่งนอนใต้ต้นไม้ นอนอิ่มแล้วถึงจะได้มีกำลังวังชาเร่งเดินทางอย่างต่อเนื่อง

พอถึงยามพลบค่ำ ลิ่มอากาศอุ่นแผ่ซ่านไปมา เทือกเขาด้านนอกต้นไม้ตั้งตระหง่านโดนพระอาทิตย์ยามอัสดงซ้อนหลอมรวม

อากาศร้อนอบอ้าวในช่วงเวลากลางวันค่อยๆลดลง

หัวหน้าองครักษ์กล่าวว่า“องค์หญิง วันนี้ยังต้องการเร่งเดินทางหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เฉินเสียนเหลือบมองเฮ่อโยวที่นอนหลับอยู่ใต้ร่มไม้ราวกับหมูที่สิ้นใจตาย นึกถึงผู้หนึ่งที่อยู่ในรถม้านอนต่อเอาแรง อารมณ์ก็ดีเป็นอย่างมาก

เธอกล่าวถามว่า“ห่างจากจุดพักม้าลำดับต่อไปไกลเท่าไหร่หรือ?”

หัวหน้าองครักษ์กล่าวว่า“หากว่าวันนี้เพิ่มความเร็วในการเดินทางล่ะก็ สามารถไปถึงจุดพักม้าก่อนฟ้ามืดพ่ะย่ะค่ะ แต่วันนี้ล่าช้าเป็นเวลานาน อยากจะถึงจุดพักม้า เกรงว่าหลังเที่ยงคืนถึงจะสามารถไปถึงจุดหมายพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนจึงกล่าวว่า“ทุกคนเหนื่อยแล้ว วันนี้ไม่รีบเร่งเดินทาง ค่ำคืนนี้ก็พักอยู่ที่นี่กันเถิด รอพรุ่งนี้ฟ้าสาง ค่อยออกเดินทางกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เหล่าองครักษ์ที่เหน็ดเหนื่อยในช่วงเวลากลางวันได้ยินข่าวคราวนี้ ล้วนทอดถอนหายใจผ่อนคลายออกมา

พักผ่อนอยู่ใต้ร่มไม้ที่เย็นนี้มากกว่าครึ่งบ่าย แต่ละคนต่างเหน็ดเหนื่อย ออกแรงเร่งเดินทางต่อเนื่องสักนิดหนึ่งก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ ขนาดเคลื่อนไหวยังไม่อยากเคลื่อนไหวเลย

พอถึงตอนหัวค่ำ ในร่มไม้ได้เผาไฟสุมกลางแจ้งขึ้น