ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 23

ด้านนอกเสื้อคลุมแขนยาวมีผ้าตาข่ายสีฟ้าซ้อนอยู่อีกชั้นหนึ่ง ชายผ้าที่ห้อยลงมาพลิ้วไหวน้อยๆ เส้นผมนุ่มสลวยแผ่กระจายอยู่บนเก้าอี้ ดูสลัวราวกับอยู่ในม่านหมอก

เป็นสตรีที่งดงามราวกับภาพวาด นอกจากรอยแผลเป็นบนใบหน้า ผิวพรรณส่วนอื่นช่างเปล่งปลั่งสดใส

นี่คือผู้หญิงที่ฉินหรูเหลียงเกลียดที่สุด เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจมองเฉินเสียนอย่างเอาใจใส่เช่นนี้

เมื่อเห็นภาพที่สงบเงียบตรงหน้า เขาก็หยุดมองไม่ได้

ตั้งแต่กลับมาเขาก็อยู่ข้างกายหลิ่วเหมยอู่ตลอดไม่ได้หยุดพักเลย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลิ่วเหมยอู่ ฉินหรูเหลียงก็ตรงมาหาเฉินเสียนเพื่อถามความจริงพร้อมพกพาความโกรธที่เอ่อล้นมาด้วย

ด้วยเหตุนี้ฉินหรูเหลียงจึงมายืนข้างๆ เฉินเสียนและมองดูเธออย่างเหยียดหยาม ยังไม่ทันจะพูดอะไรเฉินเสียนก็ขมวดคิ้วเพราะรู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ข้างๆ

เธอเกียจคร้านมากจนไม่อยากขยับเขยื้อน

เธอคิดว่าอวี้เยี่ยนกลับมาแล้วและไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นดู เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าอย่างคนงัวเงียทว่าเป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวลและไพเราะจับใจ “คุ้นเคยกับแม่นมจ้าวแล้วเหรอ”

โดยไม่รอคำตอบของอวี้เยี่ยน เฉินเสียนก็พูดต่อว่า “ชีวิตประจำวันของข้าไม่มีอะไรพิเศษ แค่กินอาหารครบสามมื้อและกินยาบำรุงทารกในครรภ์ ถ้าคนอื่นไม่มายุ่งกับเรา เจ้าก็ไม่ต้อง...”

ยังพูดไม่ทันจบเฉินเสียนก็หยุดไป ความที่มีสติรู้ตัวอยู่เสมอทำให้เธอสังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อลืมตาขึ้นเธอก็สบตากับสายตาที่แข็งกระด้างของฉินหรูเหลียงพอดี

นัยน์ตากลมโตของเธอสงบนิ่งยากจะหยั่งถึง ปฏิกิริยาทั้งหมดของฉินหรูเหลียงสะท้อนอยู่ในแววตาอย่างชัดเจน

ถึงแม้เธอจะขมวดคิ้วแค่เพียงเล็กน้อยก่อนจะคลายออกอย่างรวดเร็ว ทว่าฉินหรูเหลียงก็ทันเห็นมัน

ฉินหรูเหลียงตระหนักได้ว่านางไม่ได้ชอบการมาเยือนของเขาเหมือนดั่งแต่ก่อน

อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความรังเกียจเล็กน้อย

ความโกรธของฉินหรูเหลียงที่เดิมทีถูกระงับไปแล้วอยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินเสียนลุกขึ้นนั่ง เธอเลิกคิ้วน้อยๆ และเอ่ยอย่างเกียจคร้านเสียเหลือเกินว่า “อา... แขกพิเศษที่นานๆ จะมาที่นี่เสียที ข้าได้ยินว่าตอนนี้เหมยอู่เลือดกำเดาไหลไม่ใช่หรือ ท่านแม่ทัพดูว่างๆ นะ ไม่คิดว่าจะยังมีเวลามาหาข้าที่นี่”

ฉินหรูเหลียงสบตากับเธอตรงๆ และเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ท่านไม่รู้หรือว่าข้ามาทำไม”

เฉินเสียนทัดผมที่ระอยู่บริเวณใบหูด้วยกิริยาที่น่ามอง ก่อนจะหันไปมองเขาและเอ่ยว่า “บอกตามตรงว่าข้าไม่รู้จริงๆ”

“ข้าได้ยินมาว่าหลิ่วเหมยอู่พบกับท่านตลอดช่วงสองสามวันมานี้”

ทว่าไม่คิดเลยว่าเฉินเสียนที่อยู่ด้านหลังจะตะโกนเรียกเขาไว้

เธออมยิ้มก่อนจะถามว่า “ท่านรู้ใช่ไหมว่าวันนี้คุณชายเหลียนมาที่นี่”

ตอนนั้นฉินหรูเหลียงยุ่งอยู่กับการดูแลหลิ่วเหมยอู่จึงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้ ทว่าเขาก็ยังได้ยินมาว่าเหลียนชิงโจวมาที่นี่ นอกจากนี้ยังพาสาวใช้คนหนึ่งมาหาเฉินเสียนด้วย

ฉินหรูเหลียงหยุดชะงัก

เฉินเสียนเอ่ยเรียบๆ ว่า “ตอนที่คุยกันเราพูดถึงเรื่องของบำรุงนั่นด้วย ในเมื่อหมอบอกว่าข้ากินของบำรุงที่ล้ำค่าเหล่านั้นไม่ได้ วันนี้ข้าจึงบอกเขาไปว่าจะนำของทั้งหมดที่เขาให้มากลับไปคืน แล้วเขาก็ตอบตกลง”

ฉินหรูเหลียงหายใจเข้าลึกๆ และโกรธจนสุดจะทน

เมื่อหันกลับมาเขาจึงเห็นว่าเฉินเสียนกำลังยิ้มอย่างเบิกบาน “ข้าแจ้งไว้ว่าจะส่งของกลับไปที่จวนของเขาในอีกสามวันข้างหน้า”

เธอลุกขึ้นและขยับร่างกายไปมาก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “ท่านไปหาวิธีจัดการเถอะ ถึงอย่างไรข้าก็พูดไปแล้ว ถ้าไม่มีของไปคืนผู้คนคงจะคิดว่าที่จวนแม่ทัพของเราละโมบคิดอยากจะฮุบของเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น”

“เฉินเสียน!” ฉินหรูเหลียงกัดฟันกรอด