ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 255

พอมาถึงค่ายทหาร ที่ราบและพื้นกว้างก็เต็มไปด้วยกระโจมทรงกลม

ทหารเคลื่อนที่ไปมาระหว่างกระโจม มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา

ภายหลังเฉินเสียนพึ่งได้ทราบ จักรพรรดิเย่เหลียงเดิมทีก็อยู่ที่ค่ายทหารนี่เช่นกัน หลังจากที่ได้รับข่าวสารล่วงหน้าว่าต้าฉู่อาจจะมาซุ่มโจมตี จักรพรรดิเย่เหลียงก็รีบมาภายในคืนนั้นเลย

ถ้าหากเฉินเสียนและซูเจ๋ออยากเจอจักรพรรดิ จำเป็นต้องไปเมืองชายแดนของเย่เหลียง

ในเวลานี้ฟ้าก็มืดแล้ว พวกเขายังต้องเดินทางไปเมืองชายแดนในวันรุ่นขึ้นอีก

ในค่ายทหารได้เก็บกวาดและเตรียมกระโจมได้ทันเวลาสำหรับที่จะให้ทั้งสองพักชั่วคราว นอกกระโจมมีทหารกลุ่มหนึ่งคุ้มกันอยู่ ทั้งสองไม่สามารถออกไปได้ง่ายๆ ถึงแม้ว่าจะออกไปธุระอื่นก็ต้องให้ทหารของเย่เหลียงตามติดไปด้วย

แม่ทัพเย่เหลียงยังบอกอีก ทางที่ดีที่สุดอย่าออกไปเดินด้านนอก นี่เพื่อความปลอดภัยของพวกเขาเอง

อย่างไรก็ตามด้านนอกเป็นทหารของเย่เหลียงทั้งหมด ถ้าหากมีคนเลือดร้อนเข้ามาด้วยเจตนาไม่ดีต่อพวกเขาก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

กระถางไฟด้านนอกมีแสงส่องสว่าง มันก็จะส่องแสงสว่างมากขึ้นก็ต่อเมื่อฟ้ามืดลงเรื่อยๆ

ต่อมาด้านนอกได้ส่งอาหารมา เพื่อให้เฉินเสียนและซูเจ๋อได้ทาน

อาหารในค่ายไม่ดี เป็นอาหารที่เฉินเสียนเคยทานมาแล้วก่อนหน้านี้ ดูแล้วไม่ประณีตและไม่มีความละเอียดเลย

ทั้งสองไม่ได้ขยับแต่อย่างใด

รอจนผ่านเวลามื้อค่ำไป ช่วงที่ทหารมาเก็บถ้วยและตะเกียบนั้น ก็ยกออกไปเหมือนเดิม

อาหารไม่กี่อย่างพวกนี้ สำหรับทหารในค่ายทหารแล้ว เป็นสิ่งที่ต้องเจอและมิอาจร้องขอได้

ในวันธรรมดาทั่วไปทหารก็จะทานหมั่นโถวแก้หิวกัน

บัดนี้อาหารสะอาด ไม่ได้ถูกแตะต้อง ถ้าหากเอาไปเททิ้งคงเสียดายแย่ ดังนั้นทหารที่ยกอาหารมาส่งก็เลยอาศัยจังหวะที่รอบข้างไม่มีคน แอบหลบมุมทานด้วยความกระหายหิว

อาหารยังทานไม่ทันหมด สีหน้าของทหารผู้นั้นก็เปลี่ยนเป็นสีม่วง ทรุดลงกับพื้นแล้วเกิดอาการชักอยู่ชั่วขณะ หลังจากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ขณะที่รอให้ทหารลาดตระเวนมาเจอ เขามีอาการเลือดออกทางทวารทั้งเจ็ด ถูกวางยาจนเสียชีวิต

ทันใดนั้นในค่ายก็เกิดการเตือนให้ระวัง แล้วรีบไปรายงานแม่ทัพเย่เหลียง

ขณะที่แม่ทัพใหญ่รีบมาที่กระโจมของทั้งสองคนนั้น เห็นว่าเฉินเสียนและซูเจ๋อสบายดี เลยถอนหายใจ แล้วรีบออกคำสั่งตรวจสอบคนที่ถูกวางยาอย่างเคร่งครัด

ในกองทหารเย่เหลียงมีคนอยากจะให้เฉินเสียนและซูเจ๋อตาย เพื่อยุให้เกิดสงครามของทั้งสองอาณาจักร

เฉินเสียนรู้ดี ถึงแม้ว่าอาหารที่ส่งมาจะเป็นอาหารที่เธอชอบก็ตาม เธอก็คงไม่เสี่ยงที่จะทาน

เฉินเสียนถอนหายใจ：“น่าเสียดายอาหารพวกนั้น”

ซูเจ๋อ：“ครั้งนี้ทานไม่ได้ ครั้งหน้ายังมีให้ทานนะ”

“ยังไงซะตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ พวกเราออกไปดูสถานการณ์กันเถอะ” เฉินเสียนเสนอ

หลังจากนั้นเธอกับซูเจ๋อก็ออกไปด้านนอกกระโจม ด้านหลังมีทหารกลุ่มหนึ่งตามติด

ด้านนอกวุ่นวายเล็กน้อย เขาทั้งสองเดินไปทางที่มีผู้คนอยู่มากมาย แม่ทัพใหญ่ของเย่เหลียงก็อยู่ทางนั้นเช่นกัน ทหารที่ถูกวางยายังไม่ทันได้ยกไป

แม่ทัพใหญ่หันหน้ามามองเฉินเสียน：“องค์หญิงจิ้งเสียนหลีกเลี่ยงสถานการณ์นี้เถอะ สถานการณ์การตายนี้น่ากลัวอย่างแปลกประหลาด เพื่อจะได้มิให้องค์หญิงตกใจ”

เฉินเสียนเดินขึ้นมาด้านหน้า แล้วพูด：“ข้าดูหน่อยว่าจะแปลกประหลาดสักแค่ไหนกันเชียว”

หลังจากที่รอให้กลุ่มคนแยกย้าย หลังจากนั้นก็ยืมแสงไฟมองทหารบนพื้นที่ถูกวางยาพิษ เฉินเสียนก็นิ่งอึ้งไป

สีหน้าของทหารม่วงๆเขียวๆ เลือดออกทางทวารทั้งเจ็ด มันน่ากลัวจริงๆ แต่ทว่าลักษณะอาการของการถูกวางยานั้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นมาก่อน

ทหารที่ถูกวางยาถูกยกไปแล้ว แม่ทัพใหญ่มาส่งเฉินเสียนกลับกระโจมด้วยตัวเอง

ซูเจ๋อพูดออกมาเบาๆ：“มีคนเจตนาจะทำร้ายองค์หญิง คงคิดจะทำลายการเจรจาสงบศึกของทั้งสองอาณาจักร เพื่อไม่ให้เกิดสถานการณ์ที่ไม่ดีต่อองค์หญิงในคืนนี้อีก ข้าว่าข้าอยู่ร่วมกระโจมกับองค์หญิงคงมั่นใจได้มากกว่า อีกอย่างก็เพื่อคุ้มกันอันตรายและดูแลความปลอดภัยขององค์หญิง”

คนๆนั้นทั้งๆที่อยู่ตรงหน้า แต่ดูแล้วเหมือนว่าจะไกลแสนไกล

เพราะฉะนั้นเฉินเสียนทำได้แค่หัวเราะแล้วพูด：“ท่านคิดมากไปแล้ว ข้าก็แค่เห็นผ้าปูที่นอนนี่แข็งทื่อเกิน ก็เลยสะบัดสักหน่อย เวลานอนจะได้ไม่เหมือนนอนอยู่บนแผ่นปูน”

ในมือซูเจ๋อถือกาน้ำ เทน้ำให้เฉินเสียนหนึ่งแก้วแล้วพูดขึ้น：“หิวแล้วหรือไม่ คืนนี้มีแค่น้ำแก้หิว รอพรุ่งนี้พอถึงเมืองชายแดนเย่เหลียงค่อยทานอาหาร”

เธอถือแก้วน้ำด้วยมือทั้งสองข้างแล้วนั่งลง จิบสองคำแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง：“เมื่อครู่ทหารคนนั้นพิษที่ถูกวางยาคือพิษสั่วเชียนโหว”

“อืม ท่านมองออกสินะ”

เฉินเสียนไตร่ตรอง：“ที่ข้ารู้ในตอนนี้ คนเดียวที่เกี่ยวพันกับยาพิษนี้ ก็มีแค่หลิ่วเหมยอู่กับพี่ชายของนางหลิ่วเฉียนเฮ้อ”

เมื่อพูดออกมาเฉินเสียนก็นิ่งไปชั่วขณะ มองไปยังซูเจ๋อ เห็นว่าสีหน้าเขาเรียบเฉย ไม่แปลกใจเลยสักนิด：“เป็นหลิ่วเฉียนเฮ้อ?”

ซูเจ๋อ：“เขาอยู่ในค่ายทหาร ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาอยากจะฆ่าท่าน หรือว่าอยากจะฆ่าข้า ดังนั้นคืนนี้พวกเราอยู่ด้วยกันน่าจะดีกว่า”

มิน่าล่ะตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันในสนามรบจนมาถึงค่ายทหารเย่เหลียง เฉินเสียนรู้สึกมาตลอดว่ามีสายตาคู่หนึ่งตามเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

ถึงว่าล่ะ ซูเจ๋อพูดว่าคู่แค้นเก่า

เฉินเสียนชำเลืองมองเขา：“ทำไมท่านไม่บอกให้เร็วกว่านี้ ท่านรู้นานแล้วหรือว่าเขามาหลบภัยในเย่เหลียง?”

“ไม่ใช่คนที่สำคัญอะไร” ซูเจ๋อพูด “สามารถจัดการได้ง่ายๆ”

เฉินเสียน：“อย่างไรที่เรียกว่าสามารถจัดการได้ง่ายๆ แน่นอนว่าไว้ชีวิตเขา พาเขากลับเมืองหลวงให้ไปเจอกับน้องสาวเขาหลิ่วเหมยอู่สิ ข้าคิดว่าฉากนั่นต้องเป็นฉากที่ประทับใจอย่างแน่นอน”

“ได้” ซูเจ๋อยิ้มแล้วพูด “ยังดื่มน้ำหรือไม่?”

“ดื่มน้ำก็ดื่มไม่อิ่ม ไม่ดื่มแล้ว”

“เช่นนั้น พวกเราดับตะเกียงนอนกันเถอะ”