ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 319

ไม่มีใครอยากปล่อย ประหนึ่งตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะรักใคร่อย่างสุดซึ้งแบบแยกจากกันไม่ได้

เฉินเสียนร้องคราง นิ้วมือเสมือนคบเพลิงกำลังลูบไล้ตามแนวกระดูกสันหลังของซูเจ๋อ หากสัมผัสถึงที่ใด ที่นั่นมีอันต้องร้อนรุ่มทันที

ยามนี้เธอคล้ายจะได้ยินเสียงหอบเบาๆของซูเจ๋ออยู่ในลำคอที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่

เขาเปรียบเสมือนสุนัขหมาป่า กลีบปากที่ไล่จูบตามหูแล้วลงมาบริเวณซอกคออันขาวนวล ก่อนจะทิ้งรอยจูบไว้มากมาย

ทว่าสุดท้าย ซูเจ๋อไม่ได้รุกล้ำเข้าในเขตอุโมงค์ เขาต้องใช้ความพยายามขนาดไหนที่จะต้องบังคับให้ตัวเองหยุด

"ซูเจ๋อ……"

ซูเจ๋อก้มหน้าอยู่ในซอกคอเธอด้วยเสียงหายใจหอบเร็ว พยายามให้สงบลง แล้วกล่าวเสียงแหบว่า "ทำไม่ได้"

เฉินเสียนถูไถกับใบหูของเขา เอ่ยด้วยความมึนงง "ทำไมถึงทำไม่ได้? ท่านไม่กล้า?"

ซูเจ๋อกัดหูเธอแล้วพูดว่า "หากข้าคำนวณไม่ผิดประจำเดือนท่านใกล้จะมาแล้ว หากเป็นเช่นนี้จะท้องได้ง่าย"

เฉินเสียนฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้น คล้ายกับมีกวางน้อยกระโดดโลดเต้นไปมาจนเกือบกระดอนออกมาจากอก

ซูเจ๋อกล่าวว่า "พวกเรามีเจ้าน่องน้อยคนเดียวก็พอแล้ว"

ที่แท้ซูเจ๋อสังเกตเธอถึงขั้นนี้ รู้กระทั่งประจำเดือนว่าจะมาเมื่อไหร่

ร่างกายเธอถือว่าแข็งร่าง ดังนั้นประจำเดือนจึงมาอย่างสม่ำเสมอ

เฉินเสียนมองซูเจ๋อตาละห้อย เอ่ยว่า "งั้นซูเจ๋อ ท่านจูบข้าเยอะๆได้หรือไม่?"

ซูเจ๋ออยากจูบเธอถึงฟ้าสว่าง

เพียงแต่เฉินเสียนต้านทานความเหนื่อยล้าไม่ไหว บวกกับดื่มสุราไปด้วย จึงไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

พอซูเจ๋อปล่อยริมฝีปากเธอออกก็พบว่าเธอหลับลึกเสียแล้ว

ซูเจ๋อวางคางบนหน้าผากเธอ เอ่ยเสียงบางเบาว่า "เหนื่อยจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นไข้ อาเสียน พักผ่อนเยอะๆ หวังว่าพรุ่งนี้ท่านจะลืมเรื่องไม่ดี จำได้แต่เรื่องดีๆ"

วันรุ่งขึ้นเฉินเสียนตื่นจากการปลุกของเสียงไก่เสียงสุนัข

เมื่อคืนซูเจ๋อช่วยเธอลดไข้แล้ว เพียงแต่ดื่มหนักไปหน่อยทำให้เธอรู้สึกหัวหนักเท้าเบา

เฉินเสียนนั่งจับหน้าผากอยู่บนเตียง รู้สึกสมองหนักอึ้งและคอแห้งมาก

ข้างเตียงมีซุปสร่างเมาวางไว้หนึ่งถ้วย

เฉินเสียนเห็นแล้วก็ชะงัก ขมวดคิ้วพยายามหวนคิดอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็ยกซุปสร่างเมามาดื่มจนหมดเกลี้ยง

เธอใช้น้ำจากนาที่ผ่านการกรองเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็ไปยังจุดต้มยาของหมู่บ้าน

เดิมทีคิดว่าชาวบ้านจะรอเธอมาต้มยา

ผลปรากฏว่าชาวบ้านต่างแบ่งภาระหน้าที่อย่างเป็นระบบแบบแผนเองแล้ว

หน้าเตาย่อมมีคนดูแลส่วนผสมของยาแล้วนำมาต้มเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วยเช่นกัน

เฉินเสียนเห็นแผ่นหลังซูเจ๋อก็รู้สึกตะลึงเล็กน้อย หยุดย่างเท้าอยู่กับที่

หากไม่ใช่เห็นเขาอย่างชัดเจน เฉินเสียนยังคงคิดว่าการปรากฏตัวของเขาในยามพลบค่ำของเมื่อวานเป็นเพียงภาพหลอนเท่านั้น

เขาเข้ากับคนได้ง่าย ชาวบ้านไม่สบายก็จะมาหาเขา แล้วเขาก็จะทำการตรวจรักษาอย่างละเอียดลออ

เฉินเสียนเหมือนจะจำได้เลือนรางว่า ตอนเขาเข้ามาในหมู่บ้านยามพลบค่ำของเมื่อวาน เขายังทำตัวห่างเหินกับคนแปลกหน้าอยู่เลย ไม่พูดอะไรที่ไม่จำเป็นเลยสักคำ แต่ยามนี้กลับเข้ากับชาวบ้านได้ดี

ชาวบ้านต่างเรียกเขาติดปากว่า "ท่านหมอซู" ขานเรียกอย่างอบอุ่นและขยันขันแข็ง

บุคคลประเภทนี้ สามารถเป็นจอมมาร ทว่าก็กลายเป็นพระโพธิสัตว์ได้ในพริบตา

ยังมีแม่บ้านสองสามคนช่วยซูเจ๋อต้มยาด้วย หาไม่แล้ว ซูเจ๋อคนเดียวมีอันต้องยุ่งไม่หวาดไม่ไหวเป็นแน่

แม่บ้านคงรู้สึกว่าเขาหน้าตาดีมากและไม่ถือตัว จึงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยได้อย่างรวดเร็ว

แม่บ้านยังถามเขาว่า "ท่านหมอซู องค์หญิงจิ้งเสียนล่ะเจ้าคะ ทำไมไม่เห็นนาง?"

สักพัก มืออันอบอุ่นที่เจือกลิ่นหอมของยายื่นเข้ามาจับที่หน้าผากเฉินเสียน

ได้ยินซูเจ๋อกล่าวว่า "ยังดีที่เป็นไข้จากความเหนื่อยล้า ตอนนี้ไข้ลดแล้ว"

เฉินเสียนรู้สึกประหลาดใจ เธอเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อใด ทำไมตัวเองไม่รู้เรื่องเลย

"เรื่องเมื่อคืน……"ซูเจ๋อกล่าวแล้วหยุด จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ "ช่างเถอะ อย่างไรเสียท่านก็จำไม่ได้"

"เมื่อคืนทำไมหรือ?" เฉินเสียนถามด้วยความแข็งทื่อ

เสียงแผ่วเบาของซูเจ๋อลอดเข้ารูหูเธอ "เมื่อคืนท่านดื่มมากไปหน่อย ทำเรื่องเกินเลยกับข้า"

"เป็นไปไม่ได้" เฉินเสียนยืนยันหัวชนฝา "ข้าไม่มีทางทำอะไรที่เกินกับท่านในเวลานี้เด็ดขาด"

เธอที่คิดเองว่าเธอกับซูเจ๋อมีเรื่องขัดแย้งที่ยังไม่ได้สะสาง ไม่ใกล้ชิดกับเขาเหมือนเมื่อก่อน

"แต่เมื่อคืนท่านดื่มสุราแล้วไม่ค่อยได้สติ ซึ่งตัวเองไม่อาจควบคุมการกระทำมากมายได้" ซูเจ๋อกล่าวเสียงเบา "ประมาณว่าทำตามใจตัวเอง หากภายหน้าท่านไม่อยากให้ใครรู้ความในใจของท่าน ทางที่ดีท่านก็ไม่ต้องดื่มสุราให้มากนัก"

เฉินเสียนหัวเราะเยาะอย่างคัดค้าน "ข้ามีความในใจอะไรได้"

ซูเจ๋อมองเธอแวบหนึ่ง "อันนี้มีเพียงท่านเท่านั้นที่รู้"

จากนั้นเฉินเสียนก็นั่งเหม่อลอยอยู่บนตั่ง พยายามย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวาน

ภาพที่เหลืออยู่ในสมองเคลื่อนไหว เธอยังไม่ทันจับภาพพวกนั้นได้ ชั่วพริบตานั้นก็มลายหายไปแล้ว

เธอคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เธอไม่รู้กระทั่งเรื่องที่ตนเมา รวมไปถึงจำรสชาติของสุราหมักที่แม่เจ้าเรือนมอบให้ไม่ได้ด้วย

เฉินเสียนกุมขมับมีความกลัดกลุ้มไม่น้อย

ทันใดนั้นไม่รู้เป็นเพราะบังเกิดแสงอัศจรรย์ขึ้นหรืออย่างไร เธอคล้ายจะได้ยินเสียงซูเจ๋อในข้างหูเธอ แล้วยังมีอุณหภูมิที่ส่งมาจากร่างกายเขาอีก นิ้วมือเหมือนจะหลงเหลือความรู้สึกที่ได้สัมผัสผิวกายของเขา โดยสัมผัสจากหน้าอกแกร่งอันร้อนรุ่มไปถึงรอยแผลเป็นที่แผ่นหลังของเขา

เฉินเสียนรู้สึกเสียวขึ้นมาในบัดดล