ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 327

เฉินเสียนได้ยินเรื่องสอดรู้สอดเห็นของหญิงสาวที่เป็นผู้ลี้ภัยครั้งสองครั้ง พูดไปพูดมาก็ไม่หนีฉินหรูเหลียงกับซูเจ๋อเลย เดิมอารมณ์ที่ไม่ดีอยู่แล้ว เลยยืนหยัดจนถึงตอนสุดท้ายโดยทันที

เวลาต่อมา หญิงสาวที่เป็นผู้ลี้ภัยน้อยคนที่จะไปให้ซูเจ๋อตรวจรักษาโรคให้ โดยพื้นฐานล้วนแล้วมาหาเฉินเสียน

หลังจากใช้ชีวิตเช่นนี้อยู่นอกเมืองไม่กี่วัน แน่นอนว่าหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำรู้ว่าองค์หญิงจิ้งเสียนอยู่ด้านนอกเมือง ผู้ลี้ภัยที่อยู่นอกเมืองก็ถูกจัดให้อยู่อย่างเหมาะสมชั่วคราว

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกลัวว่าผู้ลี้ภัยจะบีบบังคับเข้ามาในเมือง เพราะฉะนั้นเลยไม่กล้าเปิดประตูเมืองออก

แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะปิดกั้นองค์หญิงจิ้งเสียนให้อยู่ด้านนอกเมืองได้ตลอดไปเช่นกัน

อีกทั้งมีพระราชโองการเร่งด่วนจากเมืองหลวงต้องการให้องค์หญิงจิ้งเสียนกลับเข้าเมืองหลวงโดยทันที

เห็นความเป็นระเบียบเรียบร้อยด้านนอกเมืองนับว่าสงบลงแล้ว วันนี้ปกติสุขดี หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำสีหน้าอิ่มเอิบอยู่บนศาลาบนประตูเมือง มองผู้ลี้ภัยจากด้านบนมาด้านล่าง และยังมีพวกเขาเฉินเสียนด้วย

พอผู้ลี้ภัยเห็นหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำ ทันใดนั้นทั้งเกลียดชังทั้งจำใจไม่มีทางเลี่ยง อารมณ์เกิดปะทุขึ้นมาทันที เกิดเสียงประฌามขึ้น สั่งให้หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำเปิดประตูเมืองเดี๋ยวนี้

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกล่าวขึ้นว่า“ข้ารู้ว่าทุกคนอยู่ในภาวะลำบาก แต่ในเมืองของข้าก็มีอาณาประชาราษฎร์ไม่น้อย หากปล่อยให้พวกเจ้าเข้าไปแล้ว อาณาประชาราษฎร์ด้านในเมืองจะทำเยี่ยงไรเล่า?”

ผู้ลี้ภัยไม่พอใจด่าทอขึ้นว่า“พวกท่านเป็นขุนนางที่กินสินบน ขุนนางหมา เบียดบังผลประโยชน์ใส่ตัว ซ่อมเขื่อนราวกับกากเต้าหู้ ถึงได้ทำให้น้ำท่วมพังทลายเขื่อน ทำให้ทุกคนไม่มีเรือนให้กลับ！”

“ไม่เจียมตัว！ภัยธรรมชาติน้ำท่วม มนุษย์สามารถต้านทานได้ที่ไหนกันเล่า?！พวกเจ้าไม่ควรอ้างเหตุผลผิดหลักตรรกะหลอกผู้คน！”

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกล่าวด่าด้วยความโมโหเกรี้ยวกราด แล้วรีบเปลี่ยนบทสนทนา กล่าวขึ้นว่า“ขอถามหน่อยองค์หญิงจิ้งเสียนอยู่ที่ใดกัน?”

เฉินเสียนยืนอยู่เป็นผู้นำของผู้ลี้ภัย กล่าวขึ้นว่า“ใต้เท้าหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำมีสิ่งใดที่จะแนะนำหรือ?”

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำมองลงมาด้านล่างอย่างละเอียด พบว่าหญิงผู้ที่มีผิวขาวละมุน รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นนั่น เลยกล่าวพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า“กระหม่อมสามารถเปิดประตูเมือง ต้อนรับองค์หญิงจิ้งเสียนเข้าเมืองได้ แต่ว่าบุคคลอื่นเข้าไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนขำขันกล่าวขึ้นว่า“บุคคลอื่นคือคนไหนกันเล่า?”

เธอชี้ไปที่บุคคลที่อยู่ข้างกายตัวเอง แล้วกล่าวอีกว่า“ท่านนี้คือแม่ทัพใหญ่ของต้าฉู่ ท่านนี้คือทูตที่ราชสำนักแต่งตั้งมา ยังมีท่านนี้ที่เป็นรองท่านทูต และเหล่านี้คือทหารใหม่ ความหมายของใต้เท้าคือพวกเขาก็ล้วนเข้าไปไม่ได้ใช่หรือไม่?”

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำฟังที่เฉินเสียนรายงานยศถาบรรดาศักดิ์ ต่อให้การเตรียมล่วงหน้ากับคนของราชสำนักเหล่านี้ไม่ได้มีการรวบรวมอะไรไว้ด้วยกัน ตัดทหารใหม่เหล่านั้นออกไป ไม่ว่าผู้ใดโดยภายนอกแล้วเขาล้วนไม่กล้าทำให้ไม่พอใจ

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกล่าวขึ้นว่า“บุคคลอื่นแน่นอนว่าเป็นผู้ลี้ภัยเหล่านั้น ที่เดินทางมาร่วมกันองค์หญิงสามารถเข้าเมืองได้อย่างราบรื่นพ่ะย่ะค่ะ”

พอกล่าวออกมา แน่นอนว่าผู้ลี้ภัยไม่ยินยอม

พวกเขาไม่สามารถเบิกตามององค์หญิงจิ้งเสียนเข้าเมืองได้ เพียงแค่องค์หญิงจิ้งเสียนไป เช่นนั้นหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำยิ่งไม่ให้พวกเขาเข้าเมือง

ถึงเวลานั้นพวกเขาต้องหิวโซและหนาวตาย

ผู้ลี้ภัยอยู่ด้านล่างอารมณ์วู่วามด่าทอว่า“ท่านเป็นขุนนางหมาเห็นชีวิตผู้คนเป็นวัชพืช ！ไม่ช้าก็เร็วท่านต้องถูกเบื้องบนลงโทษ！”

จะคิดที่ไหนกันเล่าหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำมีการเตรียมการไว้ตั้งนานแล้ว ตอนที่ผู้ลี้ภัยด่าทอไม่หยุด ศาลาบนประตูเมืองปรากฏมือธนูหนึ่งแถวและก็อีกหนึ่งแถวเรียงรายอยู่ ลูกธนูอยู่ที่สายธนูแล้ว เตรียมยิงที่ต้นตอของเรื่อง ได้ตลอดเวลา

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกล่าวขึ้นว่า“ใครยังกล้าบ้าตำหนิใสร้ายข้าอีก อย่ามาโทษว่าข้าออกคำสั่งยิงธนู！”

เหล่าผู้ลี้ภัยตื่นตระหนกทันที เสียงด่าทอเลยค่อยๆหยุดลง

เฉินเสียนหรี่ตามอง เงยหน้าขึ้นมองหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำที่พึงพอใจอยู่ด้านบนศาลาประตูเมือง แล้วกล่าวขึ้นว่า“ใต้เท้าสง่าน่าเกรงขามเสียจริงนะ”

เฮ่อโยวมองซูเจ๋อแล้วถามว่า“เช่นนั้นบัณฑิตมีวิธีที่ดีหรือไม่?”

ซูเจ๋อไตร่ตรองแล้วกล่าวขึ้นว่า“พรุ่งนี้เตรียมตัวเข้าเมืองเถิด”

ทุกคนล้วนชะงักงัน

เฉินเสียนหันศีรษะไปก่อน เธอไม่หันกลับมาเลยแล้วกล่าวขึ้นว่า“ต้องการเข้าเมืองท่านเข้าเองนะ ท่านสามารถทิ้งพวกเขาไว้ไม่สนใจ แต่ข้าทำไม่ได้”

ยามค่ำคืน เฉินเสียนรีบเข้าไปในรถม้า แต่พลิกไปมานอนไม่หลับ

เธอรู้ว่าซูเจ๋อไม่มีทางรักตัวกลัวตายพาตัวเองเข้าเมือง แต่เธอยังคงคาดคิดว่าเขาจะกลายเป็นคนสารเลวคนหนึ่งได้

เธอไม่เพียงแค่ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ และก็ยังทำให้ตัวเองใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขด้วย

เธอไม่อนุญาตคนอื่นเหยียดหยามเขา ตีค่าเขาต่ำลง แต่ตัวเธอเองกลับทำเช่นนี้

ภายในใจไม่สบอารมณ์มาโดยตลอด พัวพันอยู่ ขบคิดซ้ำไปซ้ำมา อีกด้านเจ็บปวดใจ อีกด้านเฉยชา เฉินเสียนไม่รู้ว่าเหตุใดตอนนี้ตัวเองถึงได้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้แล้ว

เวลาต่อมาเฉินเสียนสัมผัสได้ว่าด้านนอกหน้าต่างรถม้ามีคน

เธอลุกขึ้นอย่างมีไหวพริบเฉียบแหลม แท้ที่จริงแล้วกำลังจะเปิดผ้าม่านขึ้นดู ทันใดนั้นก็มีเสียงอยู่ด้านนอกหน้าต่างที่เป็นห่วงเพราะความคิดถึงดังขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า“อาเสียน นอนหรือยัง”

เป็นซูเจ๋อที่อยู่ด้านนอก