ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 338

ซูเจ๋อพูดอย่างอ่อนโยน "สีนี้ท่านอาจจะชอบ มันสามารถคลุมคอได้ ต่อไปอย่าใส่กระโปรงที่เหมือนเมื่อวานอีก อากาศหนาว รีบเข้าไปเปลี่ยนเถอะ"

เฉินเสียนหยิบเสื้อผ้า แล้วหันกลับไปที่ฉากกั้นแล้วเปลี่ยนมัน

เธอพบว่าขนาดของชุดนั้นพอดีตัว ไม่ยื่นออกมามากเกินไป และไม่ป่องแม้แต่นิดเดียว

เมื่อเฉินเสียนยังอยู่ในจวนแม่ทัพ ยิ่งชอบใส่ชุดสีแอปริคอทนี้ เนื้อผ้านุ่มสบาย ทำให้เธอสบายใจมาก

เธอเดินไปที่ประตูห้อง ซูเจ๋อมองมาที่เธอและพูดว่า "แบบนี้ดีมาก"

เฉินเสียนถาม "ท่านได้มาจากไหน?"

"ซื้อ"

"ข้าจำได้ว่าตลาดแถวนี้ไม่ได้เปิดร้าน"

ซูเจ๋อพูด "บังเอิญมีอยู่หนึ่งร้าน"

เฉินเสียนไม่รู้ว่าซูเจ๋อซื้อเสื้อผ้าให้เธอ หรือบังคับให้ขาย แล้วไปทำลายสลักล็อกในร้านพัง และตัวเขาเองก็ไม่ได้นอนทั้งคืน

เฉินเสียนไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่รู้ว่าเธอเข้ามาในเมืองเพื่อปกป้องจวนในฐานะองค์หญิงจิ้งเสียน แต่ก็นึกภาพออก

เมื่อคืนผ่านเที่ยงคืนไปนานมากซูเจ๋อถึงได้กลับมา หลังจากรุ่งสางเฉินเสียนไม่เคยเห็นสาวใช้สองคนที่คอยรับใช้เธอเมื่อวานนี้

ในจวนเงียบสงบ

มีเพียงวันนี้ที่ผิดปกติเล็กน้อย

จากเวลาปกติที่ผู้พิทักษ์เมืองจะตื่นขึ้นได้ผ่านไปแล้ว วันนี้สายมากแล้วก็ไม่ตื่นนอน สาวใช้ที่รอปรนนิบัติอยู่นอกจวนได้เปลี่ยนไปแล้วสองชุด

ต่อมาสาวใช้เห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงตัดสินใจเข้าไปในห้องด้วยตัวเอง

สุดท้ายเห็นผู้คุ้มกันเมืองนอนเงียบๆ อยู่บนเตียง และเรียกหาแล้วก็ไม่มีการตอบกลับของเขาเลย จากนั้นดูอย่างละเอียด และพบว่าผู้คุ้มกันเมืองได้ตายไปนานแล้วด้วยแขนขาที่เย็นยะเยือก และใบหน้านิ่งสงบ

สาวใช้ทำกะละมังทองแดงพลิก กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว และเสียงก็ดังก้องไปทั่วเรือน

ใต้เท้าผู้พิทักษ์เมืองได้เสียชีวิตแล้ว และข่าวได้แพร่กระจายออกไป เรือนทั้งหลังก็ตื่นตระหนก

ไปหาผู้ดูแลให้ออกมาจัดการ และพบว่าผู้ดูแลก็ได้หายไปเช่นกัน

ในจวนมีกลุ่มภริยามากมาย หลังจากที่ไม่รู้ว่าผู้คุ้มกันเมืองเสียชีวิตตั้งแต่ตอนไหน รู้สึกว่าท้องฟ้ากำลังจะถล่ม และมีเสียงร้องไห้มากมายดังก้องขึ้นมา

ผู้คุ้มกันเมืองเป็นเหมือนสวรรค์ของพวกนาง เพียงเขายังมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน พวกนางก็จะมีวันที่ดีอยู่หนึ่งวัน

มิฉะนั้นข้างนอกจะมีผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนที่เกลียดผู้คุ้มกันเมือง เพราะว่าความเกลียดพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะกลืนกินพวกนางทั้งเป็น

ไม่มีใครอยากจะเชื่อว่า เขาจะเสียชีวิตได้ในชั่วข้ามคืน เมื่อคืนขุนนางที่งานเลี้ยงและดื่มกับผู้คุ้มกันเมืองรีบไปฟังข่าว แต่ผลที่ได้กลับไม่เป็นประโยชน์

เมื่อถามไปว่าผู้คุ้มกันเมืองตายตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ไม่มีใครรู้

เมื่อคืนไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ

ตามคำบอกของสาวใช้ที่รู้มา เมื่อคืนผู้คุ้มกันเมืองกลับมาที่จวนหลักหลังงานเลี้ยงเสร็จ และต่อมาได้ให้พาผู้หญิงอีกคนหนึ่งเข้ามาในเรือนหลัก

ครึ่งทางได้ถูกสาวใช้คนนั้นชนเข้า

แต่เมื่อถามถึงตัวตนของผู้หญิงคนนั้น สาวใช้ไม่รู้อะไรเลย

เมื่อพวกขุนนางคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นฆาตกรที่ฆ่าผู้คุ้มกันเมือง และก็ฟังจากสาวใช้ หลังจากที่ผู้หญิงจากไป ยังไม่เกิดเรื่องอะไรกับเขา อีกทั้งยังต้องการหม้อชาให้ส่งมาที่ห้อง

ในจวนผู้คุ้มกันเมืองยังคงจัดงานศพ ขุนนางเหล่านั้นเดินมาที่จวนของเขา เข้าๆ ออกๆ ที่ห้องหนังสือ พยายามค้นหาจดหมายที่พวกเขาสื่อสารกับผู้คุ้มกันเมือง

แต่คาดไม่ถึงว่าจดหมายเหล่านั้นได้ถูกใช้เป็นหลักฐานตั้งนานแล้ว และถูกบีบอยู่ในมือของเฉินเสียน

แน่นอนว่าขุนนางเหล่านั้นจะไม่ให้เฉินเสียนได้เปิดศาล ดังนั้นเพื่อที่จะขัดขวางพวกเขาจึงส่งทหารคุ้มกันเมืองไปทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้

ถ้าหากไม่มีการทุจริตของผู้คุ้มกันเมือง เขื่อนก็คงไม่ถูกชะล้างออกไป และเดิมทีพื้นที่ทางตอนใต้ของเจียงหนานแห่งนี้สามารถอยู่รอดจากน้ำท่วมได้ แต่ตอนนี้ผู้คนจำนวนมากนอกเมืองถูกทิ้งให้ไร้ที่อยู่อาศัยแล้ว และพืชผลในลุ่มน้ำตอนล่างยังไม่ได้เก็บเกี่ยว ซึ่งทั้งหมดเป็นเพราะเฉิงโส่ว

ตอนนี้องค์หญิงกำลังเปิดศาลพิจารณาคดีการทุจริต ประชาชนจะไม่สนับสนุนได้อย่างไร

เมื่อผู้ลี้ภัยนอกเมืองได้ยินเรื่องนี้ก็ปรบมือด้วยความดีใจ

ท้ายที่สุด นักการในที่ทำการปกครองเมืองก็ไม่กล้าทำอะไรกับเฉินเสียน และเมื่อผู้คุ้มกันเมืองเสียชีวิตพวกเขาก็กระจัดกระจายไปหมด

เมื่อเฉินเสียนก้าวขึ้นสู่ศาล สุดท้ายไม่มีใครกล้าขัดขวาง ขุนนางที่ร่วมมือกระทำความชั่วก็จะได้พบจุดจบแล้ว เมื่อพวกเขากำลังจะฉวยโอกาสหลบหนี ก็ได้ถูกประชาชนจับมัดไว้ได้ทั้งหมดถูกจับ จากนั้นจับส่งไปที่ศาล

ในกรณีของหลักฐานที่แน่ชัด ขุนนางเหล่านี้ไม่สามารถหลบหนีได้ และท้ายที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็ถูกพาตัวไปยังคุกภายใต้กฎหมายของต้าฉู่

และเหล่าบรรดาขุนนางท้องถิ่นที่ซื่อสัตย์สุจริตได้ถูกผู้คุ้มกันเมืองปราบปรามอย่างรุนแรงในหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้ไม่มีใครควบคุมในเมือง เฉินเสียนนำพวกเขาทั้งหมดขึ้นมา โดยมีเจิ้งเหรินโฮ่วเข้ามาดูแลเมืองเจียงหนานแห่งนี้ชั่วคราว

เจิ้งเหรินโฮ่วมีความรับผิดชอบที่แน่วแน่ และได้พานักการในหย่าเหมินไปที่จวนของผู้คุ้มกันเมืองด้วยตัวเอง เพื่อค้นบ้านยึดทรัพย์และจัดการคดี

หีบเงินและหีบทองถูกขนออกมาทำให้ผู้คนตกตะลึง

เจิ้งเหรินโฮ่วใช้ทองคำและเงินเหล่านี้เพื่อซื้อธัญพืชจากพ่อค้าที่รวบรวมเมล็ดพืชที่อยู่ในเมือง และชดเชยเถ้าแก่โรงเตี๊ยมเล็กใหญ่ในเมืองอย่างเหมาะสม จากนั้นรอบ่ายของวันที่สาม จะเปิดประตูต้อนรับผู้อพยพให้เข้าในเมืองอย่างเป็นทางการ

ขณะนั้น เจิ้งเหรินโฮ่วได้กำชับผู้ลี้ภัยนอกเมืองว่า เมื่อเข้าเมืองมาแล้วจะต้องปฏิบัติตามระเบียบและกฎเกณฑ์ไม่รบกวนคนเดิมที่ในเมือง หากมีผู้ก่อความเดือดร้อน ก็จะถูกขับไล่ออกจากเมืองทันทีและไม่อนุญาตให้เข้าเมืองอีกต่อไป