ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 340

"เจ้าเป็นเช่นนี้แม้แต่ข้าก็ยังโกหกไม่ได้ หลังจากรอกลับไปที่เมืองหลวง เจ้าจะโกหกทุกคนได้เช่นไร" ฉินหรูเหลียงหยุด และถามต่อว่า "เฉินเสียน เจ้าอยากกลับเมืองหลวงจริงๆ รึ?"

"อยากกลับสิ เจ้าน่องน้อยยังอยู่ในเมืองหลวง ข้าปล่อยเขาไว้คนเดียวไม่ได้"

การออกมาครั้งนี้ใกล้จะครึ่งปีแล้ว เจ้าน่องน้อยคงอายุหนึ่งขวบกว่าแล้ว เฉินเสียนมักจะจินตนาการอยู่ในใจถึงลักษณะเขาที่อายุหนึ่งขวบกว่า

ยิ่งเข้าใกล้เมืองหลวงมากเท่าไหร่ อารมณ์ของเธอก็ยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น ทั้งยังมีใจร้อนเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าน่องน้อยยังอยู่ที่จวนแม่ทัพ เฉินเสียนคงไม่อยากกลับไปที่เมืองหลวงอีก แต่เธอต้องกลับไป ถ้าเธอไม่กลับไป จักรพรรดิคงจะใช้น่องน้อยมาเป็นจุดอ่อนทันที

อยู่ข้างกายเจ้าน่องน้อยมีเพียงอวี้เยี่ยนและเออร์เหนียง พวกเธออาจจะไม่สามารถรับมือได้

เกี่ยวกับชีวิตของเจ้าน่องน้อย ฉินหรูเหลียงยังมีข้อสงสัยอยู่ในใจตลอดเวลา

ตอนแรกเขาคิดว่าเจ้าน่องน้อยคือลูกของเหลียนชิงโจว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ซูเจ๋อคิดวางแผนมาถึงในระดับได้ เฉินเสียนที่ตัวเขารักมาก แล้วจะปล่อยให้คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องกับเธอได้อย่างไร

เพราะในความเห็นของฉินหรูเหลียง ซูเจ๋อเป็นคนที่มีความพิเศษเฉพาะตัวสูงมาก

ตอนนี้เมื่อพูดถึงเจ้าน่องน้อย ฉินหรูเหลียงอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ได้หยุดเอาไว้ สุดท้ายเขาไม่ได้ถามอะไรเลย

ฉินหรูเหลียงพูดเพียงว่า "เจ้าควรจะเข้าใจ และเขาก็ควรจะเข้าใจมากเช่นกัน ว่าในเวลานี้เจ้าไม่เหมาะที่จะกลับไป หากยืนกรานที่จะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างเจ้ากับเจ้าน่องน้อย ข้าก็อยากจะรู้ว่า เขาจะเลือกอะไร"

เฉินเสียนไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับความหมายของคำพูดของฉินหรูเหลียง เพราะในเวลานี้ซูเจ๋อก็กลับมาแล้ว

สายตาและความสนใจของเฉินเสียนล้วนจดจ่ออยู่ที่ทางเข้าโรงเตี๊ยมในห้องโถงชั้นล่าง

ซูเจ๋อสวมชุดดำ และเดินผ่านประตูอย่างแผ่วเบา ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นการจ้องมองของเฉินเสียน และเขาเงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชาหลังจากก้าวไปเพียงสองก้าว คิ้วของเขาเรียวยาวเข้มลึกดำราวกับหมึก และก็สบตากับเฉินเสียน

ขณะที่ซูเจ๋อขึ้นมาชั้นบน พูดว่า "คืนนี้พักผ่อนให้เร็วหน่อย พรุ่งนี้เช้าเมื่อประตูเปิด เราจะออกเดินทางทันที"

"รีบขนาดนั้นเลยรึ?"

ซูเจ๋อมองเฉินเสียน ดวงตาดูเข้มเล็กน้อย "มีคนมาจากเมืองหลวง เกรงว่าคนที่มาจะไม่ได้มาดี"

จักรพรรดิไม่อาจจะนิ่งเฉยได้ เขามีความกังวลมากกว่าเฉินเสียน

เนื่องจากไม่สามารถควบคุมเฉินเสียนให้อยู่ในมือได้แน่นหนา จักรพรรดิต้าฉู่จึงอยู่ในทางตันกับเป่ยเซี่ย และเขาจะไม่ยอมให้เฉินเสียนอยู่ข้างนอกห่างๆ

ยิ่งกว่านั้นในขณะนี้เฉินเสียนยังอยู่ข้างนอก แม้ว่าครั้งก่อนจะล้มเหลวในการฆ่าเธอและกล่าวโทษให้เย่เหลียงได้ แต่ตอนนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอระหว่างทาง จักรพรรดิก็สามารถหลบเลี่ยงความรับผิดชอบได้อย่างสมบูรณ์

ดังนั้นเมื่อซูเจ๋อบอกว่าคนที่มานั้นอาจไม่ได้มาดี เขาไม่อาจจะผ่อนคลายได้แม้แต่น้อย

เฉินเสียนว่า "ข้าอยากกลับเมืองหลวง กลับอย่างเปิดเผยคงดีกว่า อย่างไรก็ตามพวกเขาคงไม่กล้าลงมือทำอะไร"

ซูเจ๋อพูดปฏิเสธ "หากด้วยวิธีนี้ องค์จักรพรรดิจะรู้ความเคลื่อนไหวของท่านได้อย่างมาก และมันจะยิ่งอันตรายมากขึ้นไปอีก"

ฉินหรูเหลียงไม่ได้พูดอะไร แต่ดูเหมือนจากคำพูดของซูเจ๋อเขาจะได้ยินการตัดสินใจของเขามานานแล้ว

ตอนนี้เพิ่งเข้าช่วงฤดูหนาว และไม่คาดคิดว่ากลางคืนจะหนาวเย็นมากแบบนี้

เมื่อถึงวันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สว่าง พอเปิดประตูออกไป ลมเย็นก็พัดเข้ามาในห้องทันที ท้องฟ้าทางเหนือเย็นกว่าทางใต้และฤดูหนาวก็ยาวนานกว่า

หลังจากออกจากโรงเตี๊ยม เฉินเสียนก็พบว่ามีหิมะเล็กๆ กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า

เกล็ดหิมะได้ค่อยๆ ตกลงบนพื้นจนกระดำกระด่าง

ซูเจ๋อเตรียมม้าหลายตัว และม้าก็พ่นไอน้ำสีขาวออกมา และกีบม้าของพวกมันก็ส่งเสียงกระทบกันบนพื้น

เขาถือเชือกบังเหียนไว้ในมือ แหงนมองท้องฟ้า และพูดอย่างมีความหมายว่า "ฤดูหนาวนี้มาเร็วมาก ขึ้นม้าเถอะ ได้เวลาเดินทางแล้ว"

เวลานี้ชาวเมืองไม่ทันได้ตื่นขึ้นมา

แค่เฉินเสียนไม่รู้สึกร้อนเท่าเฮ่อโยว เสื้อผ้าที่ชาวบ้านธรรมดาที่เธอได้สวมใส่นอกกระโปรงได้อย่างสบาย ส่วนหิมะตกได้ตกอยู่ตลอดเวลา และพอดีสามารถที่จะใช้ปกป้องเธอจากลมหิมะได้

ฉินหรูเหลียงพูด "เมื่อครู่ผ่านคนกลุ่มนั้นไม่ง่ายเลย"

ซูเจ๋อหรี่ตามองไปทางตรงหน้า แล้วพูดว่า "พวกเรารีบเดินทางกันเถอะ"

ทั้งสี่จึงรีบขี่ม้าผ่านถนนสายหลักไปโดยไม่ชักช้า

หลังจากที่กลุ่มคนพวกนั้นเข้ามาในเมือง ก็ไม่พบร่องรอยของเฉินเสียนและคนอื่นๆ

ต่อมา หัวหน้าก็ได้นำลูกน้องรีบขี่ม้าออกไปนอกเมือง และพบเคราที่เฮ่อโยวทิ้งไว้โดยไม่ตั้งใจที่ข้างถนนนอกเมือง

เขาเหลือบเงยหน้ามองบน และพูดด้วยเสียงที่เข้มขรึม "ตาม!"

ม้าเร็วตัวนี้วิ่งโดยไม่หยุดพัก เกรงว่าถ้าล่าช้าเพียงนิดเดียวแล้ว จะทำให้คนพวกนั้นตามมาทัน

เห็นว่าเวลานี้ก็ค่ำแล้ว ต้องรีบหาที่พักให้เร็วที่สุด

ซูเจ๋อพาพวกเขาออกจากถนนหลวง ได้ลงจากหลังม้า และเริ่มเดินบนเส้นทางบนภูเขา

หากยังคงเดินตามถนนหลวง คนเหล่านั้นก็จะตามทันไม่ช้าก็เร็ว

ซูเจ๋อไม่ได้วางแผนที่จะเดินทางกลับเมืองหลวงบนถนนหลวงเส้นนี้ไปตลอดจนมืดค่ำ

เขาต้องไปตลบหลังอีกฝ่ายหนึ่ง และเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายไล่ตามไปจนถึงเมืองหลวงแล้วเมื่อถึงแล้วถึงได้พบว่าพวกเขาไม่ได้กลับไปที่เมืองหลวงเลย

เพียงแต่ว่าหากอีกฝ่ายสามารถติดตามมาได้อย่างเก่งกาจ อาจจะยังกลับไปไม่ทันเมืองหลวงก็จะพบว่าพวกเขานั้นไม่ได้อยู่บนถนนหลวง

ก่อนที่ฟ้าจะมืด ทั้งสี่ได้มาถึงเชิงภูเขาและรับหาที่พักทันที