ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 37

หัวใจของเซียงซั่นตกลงไปที่ตาตุ่ม ทันใดนั้นเฉินเสียนก็คว้าข้อมือของนางไว้

ดวงตาของเฉินเสียนจมลึก เธอออกแรงบิดข้อมือเซียงซั่นจนนางกรีดร้องอย่างน่าสมเพช ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นขาวซีด เหงื่อกาฬแตกพลั่ก

ใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่ซีดเผือด นางสูดลมหายใจอย่างหมดหวัง

เฉินเสียนผู้นี้เคลื่อนไหวรวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร! ไม่คิดเลยว่านางจะรู้ตัวและชิงลงมือก่อน!

เฉินเสียนผลักเซียงซั่นทิ้งไปและเดินตรงไปหาหลิ่วเหมยอู่ทีละก้าวๆ

“ทะ ท่านจะทำอะไร”

เฉินเสียนเอ่ยเนิบๆ ว่า “เอางั้นก็ได้เหมยอู่ ข้าจะบอกให้รู้อย่างเป็นทางการว่าคราวนี้เจ้าเป็นฝ่ายยั่วโมโหข้าก่อน”

เซียงซั่นฝืนทนกับความเจ็บปวดแล้วลุกขึ้นมา ดวงตาเป็นประกายกล้าอย่างดุร้าย นางกัดฟันพูดกับหลิ่วเหมยอู่ว่า “นายหญิงอย่าไปกลัวเจ้าค่ะ! บ่าวไม่เชื่อว่าเราสองคนจะจัดการนางไม่ได้! ไหนๆ ก็เป็นอย่างนี้แล้ว งั้นก็จัดการ เริ่มแล้วก็ทำให้มันสุดไปเลย!”

เมื่อหลิ่วเหมยอู่เห็นความมุ่งมั่นที่จะต่อสู้ของเซียงซั่น นางก็เริ่มรู้สึกฮึดแม้จะยังกลัว

ใช่แล้ว ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว นางคิดหาวิธีกำจัดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน และตอนนี้โอกาสมาก็อยู่ตรงหน้าแล้ว

หลิ่วเหมยอู่ไม่ถอยหนีอีกต่อไป นางและเซียงซั่นประกบเฉินเสียนทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ค่อยๆ ก้าวเข้าไปประชิด

เซียงซั่นปวดข้อมือเหลือจะทน นางเกลียดเฉินเสียนสุดหัวใจและรอต่อไปไม่ไหว รีบถลันไปหาเฉินเสียนอีกครั้ง พยายามจะจับตัวเธอให้ได้

เฉินเสียนถูกนางขัดขาสองครั้งจนไปหยุดอยู่ตรงขอบสระ ร่างกายของเธอโงนเงนไปมาและกำลังจะตกลงไปในน้ำ ทันใดนั้นเธอก็ใช้มือข้างหนึ่งจับแขนของเซียงซั่นไว้ เธอใช้ประโยชน์จากนางและหมุนตัวอย่างสวยงามจนสลับตำแหน่งกับเซียงซั่น

เซียงซั่นกรีดร้องอย่างขวัญหนีดีฝ่อ

เฉินเสียนยกมือขึ้นข้างหนึ่งและฟาดลงไปที่หน้าผากของเซียงซั่นด้วยสีหน้าที่ยังคงเดิม

เกิดเสียงดังปัก

เซียงซั่นพยายามเบิกตากว้าง รูม่านตาขยายออกเล็กน้อย นางมองไปที่มือของเฉินเสียนอย่างอ่อนแรงก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆ ไร้เรี่ยวแรงลงไป

เฉินเสียนชายตามองนางก่อนจะปล่อยนางลงกับพื้น

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรุนแรงและรวดเร็วมาก กว่าหลิ่วเหมยอู่จะได้สติคืนมาเซียงซั่นก็สลบไปแล้ว นางหมดสติและหัวแตกเลือดไหลอยู่บนพื้น

หลิ่วเหมยอู่ตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ

เลือดตรงขมับของเซียงซั่นหยดลงไปในสระน้ำ ทันใดนั้นที่ใต้น้ำก็มีบางอย่างเคลื่อนไหวเข้ามา

เฉินเสียนมองดูสิ่งที่เคลื่อนไหวขยุกขยิกอยู่ในน้ำและเลิกคิ้วขึ้นอย่างชั่วร้าย เอ่ยอย่างทำเป็นเล่นว่า “ข้าก็ว่าทำไมจึงกรีดร้องเสียงดังขนาดนี้ ที่แท้ก็กลัวจะตกน้ำไปเป็นอาหารปลิงนี่เอง”

ปลิงเหล่านี้เมื่อได้ลิ้มรสเลือดสดๆ อันหอมหวานแล้วมีหรือจะไม่หิวโหยจนคลั่งขึ้นมาอีก ตอนนี้มันออกมากันหมดทั้งรัง มากระจุกรวมกันบริเวณที่เลือดสีแดงฉานของเซียงซั่นหยดลงไป

ปลิงบางตัวถึงกับพยายามปีนขึ้นมาตามกลิ่นเลือด

เฉินเสียนก้าวเข้าไปหาหลิ่วเหมยอู่อย่างสุขุมและกล่าวว่า “มีกันสองคนยังจัดการข้าไม่ได้ ตอนนี้เอาไงดีล่ะ เหลือแค่เจ้าคนเดียวแล้ว”

ริมฝีปากและร่างกายของหลิ่วเหมยอู่สั่นสะท้าน นางก้าวถอยหลังไปทีละก้าว “อย่าเข้ามานะ...”

แขนเสื้อที่พลิ้วไหวบดบังมือของเฉินเสียนเอาไว้ เวลานี้เธอถือวัตถุสีดำก้อนหนึ่งไว้ในมือและทุบหัวเซียงซั่นด้วยสิ่งสิ่งนี้

หลิ่วเหมยอู่เห็นแล้วว่ามันคือแท่นฝนหมึกสีดำ!

จากนั้นหลิ่วเหมยอู่ก็ตระหนักได้ว่าตอนแรกที่จัดการกับเซียงซั่นเธอใช้มือเพียงข้างเดียว นั่นเพราะมืออีกข้างของเธอถือแท่นหมึกไว้ตลอด จนกระทั่งถึงตอนที่โจมตีเซียงซั่นครั้งสุดท้าย

หลิ่วเหมยอู่หนาวยะเยือกไปทั้งตัว

เฉินเสียนเตรียมพร้อมมาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนที่ได้ยินชื่ออวี้เยี่ยนหลุดออกมาจากปากของเซียงซั่น เธอไม่ได้เข้าไปในห้องเพื่อล้างมือ แต่เข้าไปหยิบแท่นฝนหมึกที่อยู่บนโต๊ะซึ่งถือได้ถนัดมือออกมา

เธอไม่คิดจะปรับความเข้าใจ ไม่ได้คิดจะมาแก้ไขเรื่องบุญคุณและความแค้นนี้อย่างสันติ

เมื่อสายลมพัดโชย ทั่วทั้งสวนก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมที่ชวนให้สดชื่น

ด้วยทัศนียภาพเช่นนี้ เฉินเสียนเดินไปบนเส้นทางอันเงียบสงบ ทุกสิ่งทุกอย่างดูน่าพอใจมาก ไม่ว่าใครก็คงนึกไม่ถึงว่าภายใต้ท่าทีที่สงบสุขของเธอ เธอเพิ่งผ่านประสบการณ์อันน่าตื่นตกใจอะไรมา

เดินไปไม่ไกลนักก็บังเอิญเจอกับแม่บ้านจ้าวพอดี

แม่บ้านจ้าวตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่ง จนเมื่อเจอเธอนางจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกและถามว่า “องค์หญิงหายไปไหนมาเพคะ บ่าวยกอาหารกลับมาก็ไม่เจอองค์หญิงแล้ว”

เฉินเสียนตอบว่า “ไม่มีอะไรทำ เลยไปเดินเล่นรอบๆ”

“งั้นรีบกลับไปเสวยอาหารเถอะเพคะ”

“ไม่ต้องรีบ ข้าจะไปที่ห้องยาก่อน”

ที่ห้องยามักจะมีคนคอยดูแลอย่างดี แต่วันนี้ได้ยินมาว่าคนดูแลลาหยุดออกไปทำธุระ ที่นี่จึงวังเวงและเงียบเชียบ

เมื่อไปถึงลานหน้าห้องยาเฉินเสียนจึงเห็นว่าประตูถูกล็อกไว้

ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงตึงตังดังมาจากข้างใน

หลังจากกระแทกประตูอย่างแรงบานประตูก็ใกล้จะพัง และในท้ายที่สุดมันก็พังคว่ำลงกระทบพื้นจนเกิดเสียงดังโครมคราม

ขณะที่เศษไม้ปลิวกระจัดกระจาย เฉินเสียนก็เห็นความยุ่งเหยิงภายในห้องยา ตู้ยาล้มลง เครื่องปรุงยาต่างๆ หล่นกระจัดกระจายทั่วพื้น

อวี้เยี่ยนหนีออกมาด้วยสภาพจนตรอก ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ฝุ่น

นางถูกขังอยู่ในนี้นานมากและพยายามทุกวิถีทางเพื่อหาทางออก ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนนางก็ไม่ยอมส่งเสียงสะอื้นออกมา

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นเฉินเสียน นางก็เบะปาก ความตื้นตันจู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลัน แล้วนางก็วิ่งเข้าไปกอดเฉินเสียนและร้องไห้โฮโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “องค์หญิง พวกนางรังแกบ่าว!"

เฉินเสียนกอดนางไว้และปลอบโยนอย่างนุ่มนวล “อย่าร้อง องค์หญิงจะช่วยเจ้าเอาคืนเอง ลองดูสิว่าต่อไปจะยังมีใครหน้าไหนกล้าทำอีก”