ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 433

เร็ว ๆ นี้เฮ่อเซียงรู้สึกเป็นกังวลกับเรื่องกับเฮ่อโยว ทำให้เขาเป็นลมหมดสติลงตรงกลางบ้าน ช่วงนี้เลยพักฟื้นรักษาตัวอยู่ที่บ้าน ไม่ได้เข้าราชสำนัก

เฮ่อเซียงรู้ว่าที่เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ล้วนเป็นเพราะเฮ่อโยว ในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่แต่ลูกชายสองคนกลับทะเลาะขัดแย้งกัน ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ ประกอบกับอาการป่วยที่ขึ้น ๆ ลง ๆ ก็ไม่สามารถหายกลับเป็นปกติได้

องค์จักรพรรดิครุ่นคิดอยู่นาน และเสด็จไปที่จวนเฮ่อ เพื่อเยี่ยมเยียนเฮ่อเซียง

เมื่อเห็นว่าเฮ่อเซียงป่วยจริง ผมของเขาเป็นสีเทา ป่วยจนไม่มีเรี่ยวแรง ริ้วรอยบนใบหน้าก็เพิ่มขึ้นมาก ราวกับอายุมากขึ้นกว่าสิบปี

องค์จักรพรรดิตรัสด้วยเสียงทอดถอนใจ "ไม่เจอกันแค่ไม่เท่าไหร่ อ้ายชิงเป็นถึงขนาดนี้ ข้ารู้สึกปวดใจยิ่งนัก"

เฮ่อเซียงกล่าว "หม่อมฉันขอบพระทัยในความใส่พระทัยของฝ่าบาท ฝ่าบาทเสด็จมาถึงที่นี่ หม่อมฉันรู้สึกผิดที่ไม่ได้ให้การต้อนรับอย่างดี"

"ตอนนี้อ้ายชิงป่วยหนักขนาดนี้ เรื่องพิธีรีตองก็เลี่ยงไปเถอะ อาการป่วยของโรคนี้ช่างรวดเร็วนัก อ้ายชิงต้องระมัดระวังให้มาก"

ในใจของเฮ่อเซียงเต็มไปด้วยความสงสัย องค์จักรพรรดิจะไม่รู้ได้อย่างไร เขาจึงกล่าวว่า "วันนี้กรมอาญานำสำนวนออกตรวจสอบ หวังว่าคดีความของเฮ่อโยวจะปิดได้ในเร็ว ๆ นี้ ประชาชนภายนอกต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกัน หวังว่าราชสำนักจะให้คำอธิบายโดยเร็วที่สุด"

เฮ่อเซียงอธิบายด้วยอาการเหี่ยวแห้งและเศร้าใจ

องค์จักรพรรดิถอนหายใจอีกครั้ง "เฮ่อฟังเป็นอ้ายชิงที่มีความสามารถข้างกายข้ามาโดยตลอด ถึงแม้ว่าข้าจะรู้สึกเสียใจ แต่ก็ทนเห็นอ้ายชิงสูญเสียลูกชายไปไม่ได้ ยังจะทำให้อาการป่วยไม่หายง่าย ๆ"

เฮ่อเซียงเข้าใจความหมายในคำพูดขององค์จักรพรรดิ และกล่าวว่า "ได้รับความเห็นอกเห็นใจขององค์จักรพรรดิ หม่อมฉันรู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นพ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิต้องการจะพูดออกมาให้ชัดเจนและตรัสว่า ''หากเฮ่อฟังไม่ได้เป็นคนบงการในคดีนี้ ถึงแม้เขาจะมีความผิด แต่โทษก็ไม่ถึงตาย อ้ายชิง ข้าทนดูไม่ได้ที่จะเห็นเจ้าสูญเสียลูกชายตัวเอง ควรจะทำเช่นไร ในใจของอ้ายชิงน่าจะรู้ดี"

เฮ่อเซียงสะดุ้ง "หม่อมฉันมิกล้าวินวอนขอให้องค์จักรพรรดิอภัยโทษให้กับลูกของหม่อมฉัน ต้าฉู่มีกฎหมาย หม่อมฉันมิอาจฝ่าฝืนกฎหมายได้ แต่องค์จักรพรรดิ...สามารถที่จะประทานความเมตตาสงสารได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิกุมมือและตรัสว่า "ข้าก็ไม่ต้องการให้เฮ่อฟังต้องมาจบชีวิตลงเช่นนี้"

หลังจากที่องค์จักรพรรดิเสด็จกลับ เฮ่อเซียงราวกับได้รับพลังวิเศษ เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าตัวเองกำลังป่วยหนัก กลับมีพละกำลังลุกขึ้นมาจัดการเรื่องนี้

เขาออกจากบ้านตั้งแต่เช้า และกลับมาดึกดื่นแทบทุกวัน ขนาดที่เฮ่อโยวก็แทบไม่ได้เจอหน้าเขาเลย

ต่อมา คดีความของเฮ่อฟังก็นับว่าได้ข้อสรุปในที่สุด คดีนี้ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับผู้สมรู้ร่วมคิดจำนวนมากเท่านั้น แต่ยังมีหลักฐานรอบใหม่พิสูจน์ให้เห็นว่าเฮ่อฟังไม่ใช่ผู้บงการในคดีนี้ เขาทำหน้าที่แทนผู้อื่นเท่านั้น สุดท้ายแล้วผู้ที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้คือเสนาบดีฝ่ายโยธาธิการ

เสนาบดีฝ่ายโยธาธิการละเลยในหน้าที่ ปิดบังหลอกลวงและรับเงินอย่างมากมายมหาศาล สุดท้ายก็ถูกส่งไปยังลานประหาร และครอบครัวของเขาก็ถูกรื้อค้นบ้านและถูกเนรเทศในที่สุด

เมื่อเสนาบดีฝ่ายโยธาธิการถูกส่งไปคุมตัวไปยังลานประหารเขายังตะโกนด่าออกมา หลังจากที่มีดกดลงไป ก็มาถึงจุดจบของเรื่องนี้

เพราะเฮ่อฟังไม่ได้เป็นผู้บงการ ทำให้ถูกลดโทษประหารชีวิต ตัวเขายังถูกคุมขังอยู่ภายในคุกที่กรมอาญา รอให้คดีความสิ้นสุดลงก็สามารถออกมาได้

เมื่อเฮ่อเซียงกลับบ้านอย่างเหนื่อยล้า เฮ่อโยวกำลังรอเขาอยู่

เฮ่อโยวมีสีหน้าเย็นชาและถามด้วยเสียงแข็ง "พ่อเป็นผู้รู้เห็นเรื่องทั้งหมดใช่ไหม?"

เฮ่อเซียงไม่อยากใส่ใจเขา เขาเดินตรงไปและอ้อมเข้าประตูห้อง

เฮ่อโยวกล่าวข้างหลังเขาว่า "คนที่สมควรต้องตายคือเฮ่อฟัง แต่ท่านกลับมาโยนความไปให้คนอื่น ทำให้ครอบครัวของเขาเดือดร้อนมากแค่ไหน ท่านพ่อรู้บ้างไหม!"

"ในฐานะที่เป็นถึงหนึ่งในอัครมหาเสนาบดี รู้กฎหมายแล้วยังฝ่าฝืนกฎหมาย ใช้ผลประโยชน์ส่วนตัวเพื่อทำลายเสนาบดี ท่านไร้ประโยชน์ในการเป็นอัครมหาเสนาบดีที่สุด!"

เฮ่อเซียงหยุดจังหวะฝีเท้าของเขาลง รู้สึกเหี่ยวเฉาลง

ในทุก ๆ ปีนครหลวงจะขาดไม่ได้กับหิมะที่ตกอย่างหนักไม่ขาดสาย ที่ที่ลืมตาขึ้น มีหิมะขาวโพลนกว้างใหญ่ และเกล็ดหิมะที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าคล้ายกับขนห่านที่อ่อนนุ่ม ซึ่งในไม่ช้าก็ปกคลุมไปทั่วนครหลวงที่เจริญรุ่งเรืองแห่งนี้

บ้านสูงและต่ำและถนนที่อยู่ไกลและใกล้ถูกปกคลุมไปด้วยสีขาวบริสุทธิ์พร่างพราย

น้ำในแม่น้ำหยางชุนค่อย ๆ กลายเป็นน้ำแข็ง และเรือที่จอดอยู่บนแม่น้ำก็ดูแข็งแกร่งมั่นคงมากขึ้น ม่านลูกปัดบนเรือยังคงสวยงามและเป็นทัศนียภาพที่งดงามบนแม่น้ำหยางชุน

กิ่งของต้นหลิวทั้งสองข้างถูกปกคลุมด้วยหิมะเป็นสีขาว และเมื่อน้ำหนักถึงระดับหนึ่ง หิมะจะตกลงมาจากกิ่งก้าน

สถานที่ที่รุ่งเรืองและมีความสุขที่สุดที่เท้าขององค์จักรพรรดิยืนอยู่คือสถานที่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ แต่เมื่อเทียบกับอาณาจักรต้าฉู่ในพื้นที่อื่นออกไปนั้น คือความโชคร้ายและภัยพิบัติ

หลังจากน้ำท่วมในฤดูใบไม้ร่วง ความหนาวเย็นของฤดูหนาวก็มาเยือนอีกครั้ง มีผู้ลี้ภัยอยู่ทุกหนทุกแห่งที่ไม่สามารถย้ายถิ่นฐานได้ ไม่มีอาหารและเสื้อผ้า พวกเขาจะใช้อะไรเพื่อเอาชีวิตรอดในกลางฤดูหนาวนี้ได้อย่างไร?

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของช่วงเวลาที่หนาวที่สุด

แค่เรื่องทูลเกล้าฯ ถวายรายงานในราชสำนักของแต่ละที่ก็วุ่นวายมากพอแล้ว ไหนจะเรื่องทรัพย์สินในท้องพระคลังที่ว่างเปล่า เสบียงอาหารไม่เพียงพอ จะมีเวลาที่ไหนไปดูแลบรรเทาสาธารณภัยได้ ทำได้เพียงแค่ให้แต่ละที่จัดการปัญหาด้วยตัวเองกันไป

ในเมืองและมณฑลที่สถานการณ์ค่อนข้างรุนแรง จิตใจของประชาชนวุ่นวาย และนำไปสู่การจลาจล อย่างไรก็ตามเรื่องการจลาจลขนาดเล็กไม่ได้กระตุ้นความสนใจต่อราชสำนักต้าฉู่เลยแม้แต่นิดเดียว

ในวันเหมายัน องค์จักรพรรดิเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงและเชิญเฉินเสียนและฉินหรูเหลียงเข้ามาร่วมงานเลี้ยงเฉลิมฉลองในวังด้วย

แม้ตอนนี้ฉินหรูเหลียงจะไม่ได้เป็นท่าแม่ทัพใหญ่แล้ว แต่ก็นับเป็นท่านราชบุตรเขยขององค์หญิงจิ้งเสียน อีกทั้งเจ้าน่องน้อยก็ยังอยู่ในวังหลวง จึงไม่มีเหตุผลที่ทั้งสองจะปฏิเสธการไปร่วมงานได้

ไม่บ่อยนักที่จะได้เจอกับเจ้าน่องน้อย เฉินเสียนตั้งใจบรรจงเลือกของเล่นและเสื้อผ้าสำหรับเด็กขวบสองขวบเพื่อนำเข้าวังไปพร้อมกัน