ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 505

ซูเจ๋อพยายามอดทนซ่อนเร้น เขาพูดขึ้นว่า : "ทุกอย่างดีมาก เพียงแต่ร่างกายของเขายังค่อนข้างอ่อนแอ เราฟื้นฟูร่างกายของเขาในเมืองหลวงนี้ไม่ทันแล้ว ข้าจึงได้ให้เอ้อเหนียงพาเขาออกจากเมืองหลวงภายในคืนนี้เลย ตอนนี้คงใกล้จะออกจากเมืองไปแล้ว ข้าจะส่งเขาไปยังในที่ที่ปลอดภัย ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถตามหาเขาได้ รอให้ทุกอย่างสงบลงแล้ว ข้าจะพาท่านไปหาเขา"

เฉินเสียนนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน เธอเอียงใบหน้าแนบกับมือของซูเจ๋อ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า : "ท่านรู้หรือเปล่า ว่าถ้าหากเขาตายไปแล้วจริงๆ บางทีชั่วชีวิตนี้ ข้าก็ไม่กล้ามีลูกอีกแล้ว มันเจ็บปวดเกินไป......เจ็บปวดมากจริงๆ......"

สีแดงสดของห้องหอ ดูแล้วค่อนข้างอบอุ่นสบายตา เฉินเสียนนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ เธอพยายามแหงนหน้าขึ้นสูงแล้วบีบจมูกไว้ รอยยิ้มที่มุมปากปนเปื้อนความขมขื่น เธอพยายามกะพริบตาไม่หยุดเพื่อจะให้น้ำตานั้นไหลย้อนกลับคืนไป เธอพูดขึ้นว่า : "วันนี้ต้องห้ามร้องไห้ ถ้าร้องต่อ หน้าคงเละไปหมดแน่ๆ"

วันนี้ชุดแต่งงานของเธอสง่างามดุจเปลวเพลิง เครื่องทองประดับผมและแหวนหยก แต่งหน้าทาปากสวยสดงดงาม ที่ควรจะอวดโฉมตรึงใจผู้คน ไม่ใช่มานั่งร้องไห้ให้หน้าลายไปหมดแบบนี้

ที่สำคัญซูเจ๋อก็อยู่ด้วย เธอจะร้องไห้อย่างไม่รู้จักอายจนหน้าลายไปหมดแบบนี้ไม่ได้

แต่จิตใจของคนเรายากจะควบคุมเป็นที่สุด เจ้าน่องน้อยยังมีชีวิตอยู่ และในที่สุดก็ไม่มีใครสามารถใช้เจ้าน่องน้อยมาข่มขู่เธอได้อีก

เป็นซูเจ๋อที่ทำให้ความปรารถนาของเธอนั้นเป็นจริง คอยปกป้องคุ้มครองเจ้าน่องน้อยให้อยู่รอดปลอดภัย

"สามีดังปรารถนาของท่าน" ซูเจ๋อพูดขึ้นเสียงเบา : "หากว่ายังมีโอกาส ท่านยินดีจะแต่งงานกับข้าหรือเปล่า?"

เฉินเสียนยิ้มขึ้นอย่างมีเสน่ห์ ดวงตาที่ชัดเจนเป็นประกายแวววาว เธอพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า : "ไม่รู้ว่าโอกาสหน้านั้นจะเป็นเมื่อไหร่กัน"

ซูเจ๋อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา : “วันข้างหน้า ราชอาณาจักรต้าฉู่สงบลงแล้ว ท่านก็จะได้ขึ้นกุมอำนาจเหนือใต้หล้า ถือบารมีที่สูงส่ง จะมีโอกาสให้ท่านได้แต่งกับข้าได้อย่างไรกัน กษัตริย์ไม่ลดตัวลงมาแต่งอยู่แล้ว”

รอยยิ้มของเฉินเสียนจางหายไป ริมฝีปากค่อยๆ เม้มแน่น

ซูเจ๋อพูดขึ้นเบาๆ ว่า : "แล้วถ้าเกิดเป็นวันนี้ล่ะ ท่านยินดีหรือเปล่า?"

เฉินเสียนสะดุ้งไปทั้งตัว

เขาย่อตัวลงหน้าเตียงของเธอ ระดับความสูงเสมอพอดีกับเธอ แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ถ้าเกิดว่าค่ำคืนนี้ข้าอยากจะให้ท่านกราบไหว้พิธีมงคลสมรสใหม่พร้อมข้า กล่าวคำมั่นสัญญาต่อกันด้วยใจจริง ให้ฟ้าดินได้เป็นพยาน ท่านจะยินดีหรือไม่?"

เฉินเสียนมองเขาอย่างจริงจัง เวลานั้นเอง น้ำตาของเธอก็พรั่งพรูออกมา เธอเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของซูเจ๋อที่ค่อนข้างเย็นและซีดเผือด ขมวดคิ้วแน่น ใต้ดวงตาค่อนข้างเขี้ยวคล้ำ

เฉินเสียนลูบไล้ดวงตาของเขาเบาๆ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า : "ซูเจ๋อ ท่านไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว?"

ซูเจ๋อยิ้มขึ้นเบาบาง : "ตอบข้าก่อน ว่าท่านยินดีหรือไม่?"

"ยินดี"

ซูเจ๋อจับมือของเธอ คำนับฟ้าดินพร้อมกัน ภายใต้แสงเทียนนี้

จากนั้นทั้งเขาและเฉินเสียนก็หันหน้าเข้าหากัน กล่าวคำมั่นสัญญา : "ท่านและข้าสามีภรรยาคำนับต่อกัน ฟ้าดินเป็นพยาน เราทั้งสองเป็นสามีภรรยากันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"

เฉินเสียนและซูเจ๋อต่างโค้งคำนับซึ่งกันและกัน คุกเข่าหน้าผากก้มต่ำเสมอพื้น เธอกล่าวขึ้นว่า : "ฟ้าดินเป็นพยาน รักกันชั่วชีวิตไม่แยกจากกัน"

เมื่อลุกขึ้นแล้ว ซูเจ๋อก็พูดขึ้นว่า : "ต้องดื่มสุราฝาน้ำเต้าคู่นี้ก่อน จึงจะถือว่าพิธีเสร็จโดยสมบูรณ์"

สุราฝาน้ำเต้าสองชาม ลวดลายวิจิตรสวยงาม ซูเจ๋อเองได้รินสุราไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

ทั้งคู่พากันเดินมายังหน้าโต๊ะบูชา เฉินเสียนมองดูเหล้าที่ซูเจ๋อถืออยู่ เธอเองไม่ได้มีปัญหากับเหล้าสุรา แต่เพราะเป็นห่วงซูเจ๋อ เธอจึงพูดขึ้นว่า : "ซูเจ๋อ ข้าจำได้ว่าท่านไม่ดื่มสุรา เราเปลี่ยนเป็นน้ำแทนไหม?"

ซูเจ๋อกะพริบตาบางเบา เขายิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "นี่เป็นสุราแลกจอก หมายถึงภายภาคหน้า ท่านและข้าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน รักกันแน่นแฟ้นกลมเกลียว ท่านมั่นใจหรือว่าอยากจะเปลี่ยนไปเป็นน้ำ?"

เฉินเสียนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "งั้นก็ดื่มสุราเถอะ หนึ่งถ้วย ท่านดื่มไปแล้วจะไม่เป็นอะไรแน่หรือ?"

ซูเจ๋อเอนตัวเข้ามา ยกแขนขึ้นตั้งฉาก เพื่อจะให้เฉินเสียนเข้ามาคล้องแขนเกี่ยวกับเขาไว้ เขาได้พูดขึ้นว่า : “แม้ว่าข้าจะไม่ดื่มสุรา แต่แค่ไม่กี่ถ้วยก็ไม่ได้ถือว่าหนักหนาอะไร ขอบคุณฮูหยินที่เป็นห่วง”

ฮูหยิน......

ตอนที่เขาเพิ่งเข้ามาในห้องนี้ เขาได้รินสุราฝาน้ำเต้าคู่ไว้ตั้งแต่แล้ว ตั้งใจจะทำพิธีกราบไหว้กับเธอใหม่อีกครั้ง ดื่มสุราแลกจอกกับเธอ

เมื่อภารกิจสุดท้ายในแผนที่วางไว้ได้เสร็จสิ้นลง เพียงซูเจ๋อผ่อนคลายลงเล็กน้อย ความอ่อนล้าทั้งหมดของร่างกายก็จะถาโถมเข้ามาทันที

ชายผู้นี้ มักจะทำอะไรเพื่อเธอจนเกินตัวเสมอ เธอยังจะมีอะไรให้ขออีกเล่า? ชั่วชีวิตนี้ไม่มีสิ่งไหนให้ร้องขออีกแล้ว

สามารถกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วหลับไปพร้อมๆ กันแบบนี้ สำหรับซูเจ๋อ มันเป็นสิ่งที่พึงพอใจที่สุดแล้ว

เขาที่ใกล้จะหลับเข้าไปทุกที แต่สุดท้ายก็ฝืนตื่นขึ้นมาจนได้ เขาพูดขึ้นพึมพำข้างหูของเธอว่า : "อาเสียน ข้าดีใจเหลือเกิน"

เวลาที่ซูเจ๋อและเฉินเสียนอยู่ด้วยกัน ก็มักจะรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยอย่างที่สุด จากนั้นเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เผยมุมที่อ่อนโยนและไร้เดียงสาให้เธอได้เห็น เขาเปิดเผยทุกอย่างต่อหน้าเฉินเสียนจนหมดสิ้น

เฉินเสียนลูบผมของเขาเบาๆ ทำแบบนี้ราวกับว่าจะสามารถให้ความรู้สึกที่อบอุ่นและปลอดภัยกับเขาได้ เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของซูเจ๋อ ที่พ่นลงมาบนต้นคอของเธอ สงบและสม่ำเสมอ

เฉินเสียนครุ่นคิด ทั้งชีวิตนี้ แท้จริงแล้วเธอไม่ได้มีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่ เป็นราชาผู้ครองใต้หล้า บารมีท่วมท้น มันเป็นเพียงแค่วิธีการอย่างหนึ่งก็เท่านั้น

ทุกคนต่างล้วนมีดินแดนบริสุทธิ์อยู่ในของตัวเอง เธอเองก็มีด้วยเช่นกัน

เพื่อปกป้องดินแดนอันบริสุทธิ์ในใจนี้ไว้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหน แต่หากหัวใจเต็มใจที่จะแบกรับภาระและความรับผิดชอบอันหนักอึ้งทั้งหมดนี้ได้ แล้วมันจะทำไมกันเล่า

ชายในอ้อมกอดนี้ การได้มีลูกชายกับเขา เป็นดินแดนบริสุทธิ์ที่ประเสริฐสุดสำหรับเธอแล้ว

สิ่งที่เธอมีอยู่ในตอนนี้ เธอพอใจกับมันแล้ว

เวลานี้เธอรู้สึกมีความสุขและมั่นคงอย่างที่ไม่มีอะไรจะสามารถมาเทียบเทียมได้