ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 521

ตามความเป็นจริงการที่เดินทางมากับกองกำลังทหารไปทางใต้นั้นเป็นหนทางที่ได้เปรียบที่สุด เฉินเสียนบอกว่านั่นไม่ใช่การเสื่อมเสียเกียรติ แต่ก็มีข้อเสียอย่างคือการอยู่ในค่ายทหารนั้นมันไม่สะดวกและลำบาก แล้วก็เสียเวลาอย่างมาก

เมื่อถึงช่วงเวลากลางคืนก็ตั้งกระโจมกองทหาร ทหารที่อยู่ชั้นล่างสุดก็ถูกจะแบ่งออกเป็นกลุ่มเล็กๆแล้วให้นอนเบียดในอยู่ในกระโจม

ภายในกระโจมนั้นมีเตียงอยู่สามเตียง ทหารใหม่ที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันก็จะนอนอยู่บนเตียงสองเตียงนั้น เฉินเสียนได้นอนเตียงเดียวกับซูเจ๋อ

ในหุบเขานั้นเงียบสงัดมาก ภายนอกได้ยินแต่เสียงร้องของแมลง เสียงกองไฟที่จุดอยู่ในค่าย แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารที่เดินลาดตระเวน

หลังจากการเดินทางในช่วงกลางวัน เหล่าทหารนั้นต่างก็ไม่ได้มีพฤติกรรมที่น่ากลัวแต่อย่างใด เมื่อร่างกายได้สัมผัสกับเตียงไม้ก็มีเสียงกรนดังไปทั่วทิศ

เฉินเสียนนอนตะแคงข้างหันไปหาซูเจ๋อ เสียงกรนดังเหล่านั้นทำให้เธอนอนไม่หลับ เธอจึงนอนพิงอยู่ในอ้อมกอดของซูเจ๋ออย่างไม่สนใจอะไร ใช้นิ้วลูบไล้ไปตามเสื้อผ้าของเขา

ซูเจ๋อกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า “เหนื่อยหรือไม่？”

เฉินเสียนเม้มปากยิ้ม แล้วตอบว่า “อย่างอื่นก็ไม่เป็นไร มีแค่รู้สึกเมื่อยที่เท้านิดหน่อย รอพรุ่งนี้ก็คงจะหาย ”

แต่ก่อนเฉินเสียนเคยเดินทางเท้าไกลขนาดนี้ที่ไหนกัน ยิ่งเดินด้วยรองเท้าของทหารที่ทั้งบางและทั้งแข็ง การเดินทางนั้นก็ยิ่งลำบากมาก ตอนนี้เธอไม่ใช่เพียงแค่เมื่อย แต่ยังมีการปวดเท้านิดหน่อย

เพียงแต่เธอยังสามารถอดทนกับความปวดนี้ได้

ซูเจ๋อไม่ได้พูดอะไร แต่ช่วงเวลานั้นเขาก็ยื่นมือไปจับที่ข้อเท้าของเฉินเสียน

เฉินเสียนสะดุ้งแล้วถามว่า “ท่านคิดจะทำอะไร？”

“ข้าแค่จะนวดให้ท่านเฉยๆ”

เฉินเสียนทำตัวไม่ถูก เริ่มขัดขืนเบาๆแต่ข้อเท้าของเธอก็อยู่ในมือของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ยอมปล่อยเท้าของเธอให้หลุดออกไปได้

เธอพูด “ไม่ต้อง ข้าได้พักผ่อนเดี๋ยวก็จะดีขึ้นเอง”

ซูเจ๋อถอดถุงเท้าของเธอออก ใช้มือไปจับที่ฝ่าเท้าของเธอ มือที่อ่อนโยนของเขาราวกับได้สัมผัสกับผ้าไหม ทั้งเบาและอบอุ่น ทำให้ใบหน้าของเฉินเสียนนั้นรู้สึกร้อน

ตามหลักแล้วเธอไม่ควรที่จะสงวนตัว แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นครั้งแรกที่เธอถูกผู้ชายสัมผัสเท้าเช่นนี้

เฉินเสียนจับไปที่ไหล่ของซูเจ๋อ พยายามดึงเท้าตัวเองออกมาจากมือเขา พูดอย่างเขินอายว่า “อย่าทำแบบนี้ ถ้าเกิดพวกเขาตื่นขึ้นมาเห็นว่าผู้ชายสองคนกำลังอะไรกันเช่นนี้อยู่มันจะไม่ดูแปลกหรือ……”

“เพียงแค่ท่านไม่ขยับร่างกายมาก ก็ไม่ทำเสียงดังให้พวกเขาตื่นแล้ว” ซูเจ๋อยังจับข้อเท้าของเฉินเสียนไว้ ลูบอย่างเบามือ แล้วกระซิบว่า “เป็มตุ่มพุพองหมดแล้ว ถ้าเกิดไม่จัดการ วันรุ่งจะเดินทางต่อไปอย่างไร？”

จากนั้นเธอก็รู้สึกแสบร้อนที่ฝ่าเท้า เขานำยาขี้ผึ้งเย็นที่ติดตัวมาค่อยๆลูบไปที่ฝ่าเท้าของเธอ ซูเจ๋อนวดลงไปที่ฝ่าเท้าของเธออย่างอ่อนโยนสลับกับลงแรง เธอรู้สึกเจ็บที่ฝ่าเท้าอย่างมากแต่เธอกลับรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

เฉินเสียนพ่นลมหายใจออกมาอยู่ไม่กี่ที

ซูเจ๋อถามเสียงสูงว่า“สบายหรือไม่？ไม่อยากให้ข้าแตะต้องไม่ใช่หรือ”

เฉินเสียนกัดฟันตอบว่า “คำพูดสองแง่สองง่ามของเจ้า มันจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ง่าย”

ซูเจ๋อพูด“ท่านไม่พูดเตือนข้าก็ไม่ได้คิดอะไร แต่กลับมันทำให้คนสามารถจินตนาการไปได้ไกล ”

เวลาพูดที่ซูเจ๋อพูดอะไรที่ลามกเช่นนี้เขาก็จะจริงจังขึ้นมาทันที เฉินเสียนตระหนักได้ว่าถ้าคิดจะเถียงกับเขาต่อไปก็คงไม่มีทางจะชนะเขาแน่นอน ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ

ซูเจ๋อกำลังนวดเท้าให้เฉินเสียนอีกข้างหนึ่งอยู่ เวลานั้นก็มีทหารคนหนึ่งก็ลุกขึ้นมาเพราะปวดปัสสาวะกลางคืนกะทันหัน จึงลุกขึ้นมาจากที่นอนอย่างงุนงง

เขาขยี้ตาภายใต้แสงไฟจากกองไฟค่ายที่จุดอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นว่าอีกฝั่งมีทหารสองคนที่ตกดึกแล้วยังไม่นอน และกำลังนั่งอยู่บนเตียงทำให้คนตกใจ หนึ่งในนั้นเหมือนกับกำลังจับไปที่เท้าของอีกคน มองแล้วมันรู้สึกแปลกแล้วยังดูสนิทสนมกันอย่างบอกไม่ถูก

ทหารเก่าของกองกำลังทหารพาทหารใหม่เดินออกไปลาดตระเวน จึงไปที่ร้านขายธัญพืชเป็นที่แรก

เฉินเสียนที่ยืนอยู่ด้านนอกร้านขายธัญพืช มองไปเห็นป้ายที่เขียนหน้าร้านว่า “ร้านธัญพืชเหลียนจี้” ทันใดนั้นก็เกิดความเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ตอนนั้นซูเจ๋อก็ได้เดินเข้าไปข้างในร้านแล้ว

ร้านขายธัญพืชร้านอื่นเมื่อได้ยินข่าวลือต่างก็พากันปิดหมด แต่ร้านร้านธัญพืชเหลียนจี้ยังคงเปิดอยู่ เปิดเพื่อให้เจ้าหน้าที่เข้ามาปล้นสะดมจนหมดหรือ？นั่นก็คงจะไม่ใช่

คงต้องรอให้ทั้งสองคนปรากฎตัวขึ้นมาสินะ ซูเจ๋อและเหลียนชิงโจวนั้นเตรียมการกันมาอย่างยาวนาน ดังนั้นจึงมีวิธีการที่จะติดต่อกันได้อยู่แล้ว

ผลสุดท้ายทหารก็ได้ธัญพืชทั้งหมดของร้านร้านธัญพืชเหลียนจี้มา เพียงแต่ได้มาแค่นิดหน่อย เพราะว่ายุ้งข้าวนั้นว่างเปล่าแต่เดิมอยู่แล้ว เลยจึงไม่พบธัญพืชส่วนที่เหลือ

คืนนั้นถึงคราวที่เฉินเสียนและเหล่าทหารในกระโจมนั้นต้องเดินออกลาดตระเวน กองทหารลาดตระเวนนั้นประกอบไปด้วยทหารสองโจมอยู่ด้วยกัน ต้องเดินลาดตระเวนกันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

เฉินเสียนกับซูเจ๋อนั้นเดินอยู่ท้ายสุด เมื่อเดินไปได้ครึ่งทางก็ไม่เห็นซูเจ๋อเดินลาดตระเวนแล้ว

เมื่อตอนที่เดินลาดตระเวนเสร็จสิ้นต่างคนต่างเดินก็กลับค่ายทหารกัน เขาที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนก็ปรากฏตัวอย่างเงียบๆ

เมื่อทั้งคู่กำลังจะนอนลง ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอกว่ามีนักฆ่า

เฉินเสียนนอนตะแคงหันข้างไปทางซูเจ๋อ บิดไปที่เสื้อเขาอย่างเคยชิน แล้วถามเบาๆว่า “ท่านไปทำอะไรมา？”

“เรื่องเล็กๆน้อยๆ”

ขณะที่ไฟด้านนอกกระโจมนั้นเริ่มสว่างมากขึ้น เฉินเสียนกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า“การก่อกวนจิตใจของเหล่าทหาร มันเป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ”เธอถามขึ้นมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ“หรือว่านายทหารจะถูกลอบฆ่า？”

ซูเจ๋อพูด“ใครจะไปรู้”