ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 672

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตกใจ มือของเขาแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

ท่านอ๋องมู่รีบออกมาขัดจังหวะในทันที และกล่าวว่า "จักรพรรดิแห่งต้าฉู่พาองค์รัชทายาทเดินทางมาไกล คงจะเมื่อยล้าจากการเดินทาง ควรที่จะพักผ่อนก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ"

เย่ซวิ่นที่อยู่ด้านหลังของเฉินเสียนยืนขึ้น และยืนอยู่ข้าง ๆ ซูเซี่ยน จูงมือของซูเซี่ยน ยิ้มและกล่าวว่า "ไปกันเถอะ ไปหาที่พักผ่อนกันก่อนเถอะ"

ซูเซี่ยนเดินตามเขาอย่างเชื่อฟัง ดูเหมือนครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูก

พื้นที่ในราชนิเวศน์ส่วนใหญ่แล้วว่างเปล่า จักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้สั่งให้คนจัดเตรียมสถานที่ในราชนิเวศน์ให้เฉินเสียนและซูเซี่ยนได้ประทับเป็นการชั่วคราว และเพื่อให้จักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้เห็นหลานชายของพระองค์ได้สะดวกขึ้น

ตอนนี้เขาไม่สนใจที่จะเป็นศัตรูต่อเฉินเสียนอีกต่อไป เมื่อเห็นหลานชายของเขาเย็นชาต่อเขาเช่นนี้ หัวใจของเขาก็วุ่นวายยุ่งเหยิง ยิ่งได้เห็นเย่ซวิ่นออกมาแทรกขัดขวางก็ยิ่งโมโหมาก เรื่องอะไรจะต้องให้ผู้ชายคนนั้นมาจูงมือหลานชายของตัวเอง?

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยรอให้เฉินเสียน ซูเซี่ยนและเย่ซวิ่นเดินนำข้างหน้า และถามท่านอ๋องมู่ "คนนั้นคือใครกันหรือ?"

ท่านอ๋องมู่ "คือองค์ชายหกแห่งเย่เหลียงพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยโกรธมาก และชี้ไปที่ชายรูปงามที่อยู่ด้านหลังของเฉินเสียน และกล่าวว่า "แล้วคนเหล่านี้คือใครกัน!"

ท่านอ๋องมู่ "ได้ยินว่า...เป็นสนมในวังหลังของจักรพรรดินีต้าฉู่พ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้งก่อนกดลงที่หน้าอกของเขาและกล่าวว่า "แล้วท่านอ๋องรุ่ยล่ะ?"

ท่านอ๋องมู่มองไปรอบ ๆ และกล่าวว่า "เมื่อสักครู่ขึ้นมาบนฝั่งแล้วนี่ กระหม่อมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเขาอยู่ที่ไหน" ดูเหมือนว่าหลังจากขึ้นมาบนฝั่ง ก็ไม่เห็นซูเจ๋ออีกเลย

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเดินจากไป ตรัสอย่างโกรธเคือง "ลูกชายถูกคนอื่นจูงไปแล้ว แต่เขากลับหลบไปที่ถามไถ่สักคำ!"

อันที่จริงไม่ได้มีเพียงแค่ท่านอ๋องมู่เท่านั้นที่ไม่เห็น ตั้งแต่ที่เฉินเสียนขึ้นฝั่งมา เธอก็ไม่เห็นซูเจ๋อ ก่อนหน้านี้ก็ยังนึกอยู่ว่าจะอธิบายให้เขาฟังดีไหม ตอนนี้มาคิดตัวเองช่างน่าตลกเสียจริง

ต่อให้เธออยากจะอธิบาย เขาก็อาจไม่สนใจจะฟัง

เขาไม่ใช่ซูเจ๋อคนเดิมในอดีต เขาลืมเรื่องของพวกเขาทั้งหมดแล้ว ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าคนเหล่านั้นทั้งหมดเป็นสนมในวังหลังของเธอ คิดว่าเขาก็คงจะเชื่อ

บอกว่าจะเชิญเธอขึ้นฝั่งมาจิบน้ำชา แต่สุดท้ายแม้แต่เงาก็มองไม่เห็น

เธอนึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เธอออกจากพระราชวังเป่ยเซี่ย และคำเหล่านั้นที่ได้พูดกับซูเจ๋อ บัดนี้ถือว่าสำเร็จแล้ว

ช่างเถอะ

ในขณะนี้ เฉินเสียนไม่มีความรู้สึกและความคิดที่ต้องการจะอธิบายอะไร ถ้าเขาจะไม่กลับมาต้าฉู่อีกเลย ก็ไม่เป็นไรที่จะปล่อยให้เขาเข้าใจผิดแบบนี้ต่อไป บางที เขาไม่จำเป็นต้องคิดถึงเธออีกต่อไปแล้ว และเขาก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสบายใจขึ้นอีกหน่อย

กลุ่มคนเหล่านั้นเข้าไปพักผ่อนที่ราชนิเวศน์เพียงไม่นาน และก็ออกไปที่งานเลี้ยงที่ท้องพระโรง

เฉินเสียนแสดงออกด้วยท่าทีไม่สนใจใด ๆ เพียงแค่รู้สึกแปลก ๆ เมื่อก่อนจักรพรรดิเป่ยเซี่ยต้องการไล่เธอตลอดเวลา แต่วันนี้กลับเป็นฝ่ายจัดงานเลี้ยงรับรองขึ้น

งานเลี้ยงตอนเย็นก็ยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาของซูเจ๋อ เฉินเสียนเตรียมใจเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และก็ไม่มีอะไรให้ผิดหวังนอกเหนือจากนี้แล้ว

บรรยากาศดูอึมครึม

เฉินเสียนและซูเซี่ยนนั่งอยู่ข้างหน้าโต๊ะตัวหนึ่ง ข้าง ๆ คือเย่ซวิ่น และเย่ซวิ่นกำลังตักอาหารให้กับซูเซี่ยน ซูเซี่ยนกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย

เฉินเสียนก้มลงมองซูเซี่ยนแล้วกระซิบเบา ๆ "กินเข้าไปเยอะ ไม่กลัวว่าจะไม่ย่อยหรือ?"

แสดงก็ไม่ต้องแสดงให้เกินจริงไป

ในสายตาของซูเจ๋อ คงไม่อาจมีใครเข้ามาแทนได้ แต่เมื่อซูเซี่ยนเข้ามาในสายตาของเขา ก็ทำให้เขาตกตะลึงเล็กน้อย

เพราะทั้งเด็กเล็ก ทั้งผู้ใหญ่ หน้าตาช่างคล้ายกันมาก

ดวงตาของซูเซี่ยนเป็นสีแดง และเขายังคงมองไปที่ซูเจ๋อ เฉินเสียนรู้ดีว่าหัวใจดวงน้อยของเขานั้นอ่อนโยนและละเอียดอ่อนอยู่เสมอ ไม่แข็งกร้าวเหมือนที่เขาพูดออกมา

ความแข็งกร้าวของเขาก่อนหน้านี้ ราวกับกรงเล็บแหลมคมที่เขาใช้เป็นอาวุธ แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นซูเจ๋อ และเห็นพ่อของเขาที่เขาเอาแต่คิดถึงตลอดเวลา เขาก็เก็บกรงเล็บแหลมคมนั้นเข้าไป

แต่ซูเซี่ยนมีความดื้อรั้นเช่นเดียวกับท่านแม่ของเขา ไม่ว่าจะโศกเศร้าและคิดถึงแค่ไหน เขาก็ไม่ร้องไห้ออกมาให้เห็น เขาจึงกะพริบตาและกินอาหารที่เย่ซวิ่นป้อนให้เขาอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเหลือบมองไปที่ชายรูปงามที่นั่งเรียงกันเป็นแถวและตรัสว่า "คนเหล่านี้ ได้ยินมาว่าเป็นสนมในวังหลังของจักรพรรดินีต้าฉู่?"

ดูเหมือนคำพูดนี้จะตั้งใจพูดให้ซูเจ๋อได้ยิน

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่จักรพรรดิเป่ยเซี่ย ดวงตาของเธอเย็นชาและกล่าวว่า "ใช่แล้วจะทำไมหรือ?"

เย่ซวิ่นพูดด้วยรอยยิ้มขี้เกียจ "พวกเขาต่างก็มีความสามารถ สามารถทำให้จักรพรรดินีมีความสุขได้"

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยถอนหายใจอย่างเย็นชาและตรัสว่า "ข้ากลับไม่รู้สึกสนใจว่าพวกเขาจะปรนนิบัติต่อจักรพรรดินีอย่างไร แต่ต้าฉู่มีความกล้าหาญมาก ในฐานะผู้หญิง ยังพาผู้ชายกลุ่มหนึ่งออกมาอย่างเปิดเผยและไม่กลัวว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร? นี่ยังไม่เท่าไหร่ แต่ต้าฉู่ไม่เคารพกฎระเบียบเลยหรือ ทำไถึงปล่อยให้คนในวังหลังบอกว่าตัวเองเป็นพ่อบุญธรรมขององค์รัชทายาท ไม่เข้าท่าเอาเสียจริง?"

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า "แต่นี่ยังไงก็เป็นเรื่องภายในอาณาจักรต้าฉู่ จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเป็นกังวลใจแทนงั้นหรือ? ไม่งั้นกังวลเรื่องภายในอาณาจักรเป่ยเซี่ยเองดีกว่าไหม"

ซูเซี่ยนจิบชา วางถ้วยชาลงโดยไม่ลังเล แล้วกล่าวว่า "สนมในวังหลังของเสด็จแม่สามสิบคน คงไม่ไปเทียบกับสนมในวังหลังของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยที่มีถึงสามพันคน องค์หญิงองค์ชาย ท่านอ๋องรวมกันก็เป็นกลุ่มก้อนใหญ่แล้ว แต่เสด็จแม่ของกระหม่อมมีกระหม่อมแค่เพียงคนเดียว เป็นจักรพรรดิของอาณาจักรเหมือนกัน ทำไมฝ่าบาทไม่กลัวว่าจะถูกคนอื่นพูดถึงล่ะ? เกรงว่าสามพันคนในวังหลัง ก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดา"

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยสำลักและตรัสว่า "แต่ท่านแม่ของเจ้าเป็นผู้หญิง!"